Κωνσταντίνος Καντακουζηνός (στόλνικος): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Κωνσταντίνος Καντακουζηνός ήταν ο τριτότοκος γιός του ποστέλνικου (στρατιωτικού φρούραρχου) Κωνσταντίνου Καντακουζηνού και της Έλενας, κόρης του βοεβόδα Radu. Ο στόλνικος (υπουργός εξωτερικών) ήταν για 38 χρόνια ο ισχυρός σύμβουλος των ηγεμόνων της Βλαχίας, καθώς ο αδελφός του [[Σερμπάν Καντακουζηνός]] ήταν ηγεμόνας της Βλαχίας από το 1678 μέχρι το 1688, τον διαδέχθηκε ο ανεψιός από την αδελφή του Stanca, [[Κωνσταντίνος Μπασσαράμπα ΜπρανκοβεάνουΜπρινκοβεάνου]], που ηγεμόνευσε από το 1688 μέχρι το 1714 και αυτόν διαδέχθηκε ο γιός του [[Στέφανος Καντακουζηνός]] από το 1714 μέχρι το 1716.

Γεννήθηκε στη [[Βλαχία]] γύρω στα 1640. Το 1654 η οικογένεια του πατέρα του υποχρεώθηκε να εξοριστεί στο [[Μπρασόβ]], όπου ο νεαρός Κωνσταντίνος συνέχισε τις σπουδές του με τον σοφό διευθυντή του Ευαγγελικού Κολλεγίου της πόλης, τον Martin Albrich. Αναφέρεται ότι κατά τη δεκαετία 1654-1665 είχε και διακεκριμένους Έλληνες δασκάλους<ref> Καραθανάσης, Αθαν.: Οι Έλληνες Λόγιοι στη Βλαχία (1670-1714), Ι.Μ.Χ.Α., Θεσσαλονίκη, 1982, κεφ.Γ΄, «Η Φωτισμένη Ηγεσία της Βλαχίας», σελ. 62.</ref>, ώστε το 1665 αναχώρησε για την [[Κωνσταντινούπολη]] όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Πατριαρχική Ακαδημία, στα χρόνια που σχολαρχούσε ο [[Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (ο εξ απορρήτων) | Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος]]. Στις 18 Ιανουαρίου 1667 αναχώρησε από την Κωνσταντινούπολη για τη [[Βενετία]] και την [[Πάντοβα]]. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της [[Πάντοβα|Πάντοβας]] ,το οποίο προτιμούσαν οι ορθόδοξοι ουμανιστές της εποχής. Στην Πάντοβα έμεινε από το 1667 μέχρι το1669 και παρακολούθησε μαθήματα Λογικής και Φυσικής κοντά στον καθηγητή Albanio Albanese. Μετά από τις σπουδές του στην Πάντοβα πραγματοποίησε ένα μεγάλο ταξίδι σε Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία, Τρανσυλβανία και κατέληξε στη [[Μολδαβία]], όπου νυμφεύτηκε τη Safta, ανεψιά του ηγεμόνα της Μολδαβίας [[Γεώργιος Δ΄ Δούκας|Γεωργίου Δούκα]]. Ως στόλνικος ο Κωνσταντίνος Καντακουζηνός, ασκούσε ισχυρή επιρροή στην Αυλή της Βλαχίας, τόσο κατά την περίοδο ηγεμονίας του αδελφού του, Σερμπάν, όσο και του ανεψιού του, [[Κωνσταντίνος Μπρινκοβεάνου| Κωνσταντίνου ΜπρανκοβεάνουΜπρινκοβεάνου]]. Σχετικά με τη διπλωματική του δραστηριότητα θα πρέπει να αναφερθούν οι προσπάθειές του για παμβαλκανική αντιοθωμανική κίνηση, που δεν ευοδώθηκε, παρά την απήχηση που είχε σε κάποιους ηγεμόνες της περιοχής. Ως φορέας της εξωτερικής πολιτικής της Βλαχίας, είχε την τάση να παραμερίζει τον ανεψιό του, τον ηγεμόνα Κωνσταντίνο ΜπρανκοβεάνουΜπρινκοβεάνου, γεγονός που οδήγησε σε σιωπηρή ρήξη μεταξύ τους. Κατηγορείται ότι συνέβαλε στην εκδίωξη του Κωνσταντίνου ΜπρανκοβεάνουΜπρινκοβεάνου, που αποκεφαλίστηκε από τον σουλτάνο, πιθανόν και για να ανέλθει στο θρόνο ο δικός του γιός, ο [[Στέφανος Καντακουζηνός]]. Όμως και ο ίδιος ακολούθησε την τύχη του ΜπρανκοβεάνουΜπρινκοβεάνου, καθώς εκτελέσθηκε, μαζί με τον γιό του, στην Κωνσταντινούπολη στις 7 Ιουνίου του 1716, με την κατηγορία της συνεργασίας με τους Αυστριακούς.

Οι Καντακουζηνοί φαίνεται ότι ευθύνονταν για την τραγική κατάληξη της οικογένειας του Κωνσταντίνου[[Κωνσταντίνος ΜπασσαράμπαΜπρινκοβεάνου | Κωνσταντίνου ΜπρανκοβεάνουΜπρινκοβεάνου]]<ref> Καραθανάσης, Αθαν.: Οι Έλληνες Λόγιοι στη Βλαχία (1670-1714), Ι.Μ.Χ.Α., Θεσσαλονίκη, 1982, κεφ.Γ΄, «Η Φωτισμένη Ηγεσία της Βλαχίας», σελ. 64.</ref>, παρόλο ότι οι πολιτικές κινήσεις του τελευταίου, μοιραία τον οδηγούσαν σε αυτό το τέλος. Για τους ίδιους λόγους, δηλαδή για τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς προς απαλλαγή από την Οθωμανική κυριαρχία, δύο χρόνια αργότερα επήλθε και το τέλος των Καντακουζηνών. Μετά από αυτά ο σουλτάνος Αχμέτ Γ΄, έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη του στους Βογιάρους, αποφάσισε να εμπιστευθεί την ηγεσία των Παρίστριων Ηγεμονιών στους Φαναριώτες, οι οποίοι διοίκησαν τις Ηγεμονίες για περισσότερα από εκατό χρόνια, μέχρι το 1821.