|
[[Αρχείο:青羊宫法事.jpg|μικρογραφία|300x300εσ|Ταοιστικός ναόυς στο [[Τσενγκντού]], [[Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας|Κίνα]]]]
Ο '''Ταοϊσμός''' (ονομάζεται ενίοτε και '''Νταοϊσμός''') ως όρος χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει:
# Μια [[φιλοσοφία|φιλοσοφική σχολή]] βασισμένη στα κείμενα του ''[[Τάο Τε Κινγκ]]'' (αποδίδονται στον [[Λάο Τσε]] και εκφέρονται εναλλακτικά ως Ντάο Ντε Τζινγκ) και του ''[[Τζουανγκτζί]]''.π
== Θεότητες ==
Η παραδοσιακή κινεζική θρησκεία είναι πολυθεϊστική. Οι θεότητές της διευθετούνται σε μια θεϊκή δημόσια υπηρεσία που αντανακλά τη γραφειοκρατία της αυτοκρατορικής Κίνας. Οι θεότητες προάγονται ή υποβιβάζονται και πολλές θεωρούνται θεοποιήσεις άλλοτε ενάρετων άνθρωπων. Οι ιδιαίτερες θεότητες που λατρεύονται ποικίλλουν σύμφωνα με γεωγραφικά και χρονολογικά κριτήρια. Παρατηρείται εδώ ένα χάσμα ανάμεσα στο σύνολο των θεοτήτων που εκπροσωπούνται στη λαϊκή λατρεία, και εκείνες στις οποίες εστιάζονται τα τελετουργικά της ελίτ του Ταοϊσμού. τελετουργικών ελίτ των ταοϊστικών. Για παράδειγμα ο αυτοκράτορας Τζαντέ είναι επικεφαλής του λαϊκού πάνθεου, ενώ ο βωμός των Ουράνιων Διδασκάλων αναγνωρίζει σε αυτήυ τη θέση τον θεοποιημένο [[Λάο Τσε]] (Λαοτζούν, "Κύριος Λάο") και τους Τρεις Αγνούς.
Παρόλο που διάφοροι αθάνατοι ή άλλες μυστηριώδεις μορφές εμφανίζονται στο Ζουανγκτζί και σε μικρότερη έκταση στο Ντάο Ντε Τζινγκ (π.χ. το «μυστηριώδες θηλυκό» στο κεφάλαιο 6), γενικώς δεν έγιναν αντικείμενα λατρείας. Οι λόγιοι σχολιαστές του Ταοϊσμού εστιάζονται περισσότεροι στη θεότητα του ίδιο του Ντάο, που μπορεί να συγκριθεί με τις δυτικές συλλήψεις του Θεού. Τα πρώιμα κείμενα περιγράφουν το Τάο όχι ως ίσο, αλλά ως αρχή που υποκρύπτεται κάτω από το Ένα και τα Πολλά. Μια φράση που χρησιμοποιείται για να το περιγράψει είναι το χουντούν (κατά προσέγγιση, «χαοτικό μείγμα»). Αρκετοί από τους εκπροσώπους του φιλοσοφικού Ταοϊσμού τείνουν να το περιγράφουν ως το «τίποτα» ή «μη-ύπαρξη», που είναι η πηγή της «ύπαρξης».
Ο Ταοϊσμός, θεωρούμενος ως θρησκεία, αλλά και ως φιλοσοφικό σύστημα κάνει ένα είδος υπέρβασης. Δεν ασχολείται με τον ίδιο τον Θεό ως Υπέρτατη Αρχή, αλλά με τις αρχές που διέπουν την παρουσία του στην εκδήλωση. Από αυτή την άποψη θα μπορούσαμε με φιλοσοφικούς όρους να τον περιγράψουμε ως προσπάθεια συγκεκριμενοποίησης της δομής και των νόμων τους οποίους μπορεί η ανθρώπινη ύπαρξη να χρησιμοποιήσει ως οδοδείκτες στον δρόμο της για τη θέωση.
== Σύμβολα και εικόνες ==
<!--
[[Αρχείο:文光塔-二层藻井.JPG|μικρογραφία|250x250εσ|Παράσταση οροφής ναού με το γιν-γιάνγκ στο κέντρο]][[Αρχείο:Ruyi.rooftop.altonthompson.jpg|μικρογραφία|250x250εσ|Παράσταση δράκου στην οροφή ναού στην [[Καοσιούνγκ]], [[Ταϊβάν]]]]Το ''τάιτζιτου'', γνωστό και ως ''[[Ι Τσινγκ|γιν - γιάνγκ]]'', καθώς και το ''μπαγκούα'' (''οκτώ τριγράμματα'') συνδέονται με τον Ταοϊστικό συμβολισμό.<ref>Little (2000), pp. 131–139</ref> Το τάιτζιτου δεν αποτελεί αποκλειστικό σύμβολο του ταοϊσμού, ωστόσο όλες οι Ταοϊστικές οργανώσεις το χρησιμοποιούν συνήθως στις σημαίες και τα λογότυπα τους, ή ως διακοσμήσεις στα πατώματα των ναών ή των ιερατικών αμφίων.
==Taoist symbols and images==
[[Image:Yin yang.svg|right|thumb|200px|'''Taijitu''']]
There are many Symbols and Images that are associated with Taoism. Like in [[Christianity]] the "[[Crucifixion|cross]]", and in [[Buddhism]] the "wheel", Taoism has Laozi, actual Chinese characters, and many other symbols that are often represent or are associated with it.
Many people associate the ''[[Taijitu]]'' symbol 太極圖 as well as the [[Bagua (concept)|''Bagua'']] 八卦 ("Eight Trigrams") with Taoist symbolism. While almost all Taoist organisations make use of it, one could also call it Confucian, [[Neo-Confucian]] or pan-Chinese. The [[yin and yang]] border should make a backwards "S" shape, with yang (white or red) on top. One is likely to see this symbol as decorations on Taoist organisation flags and logos, temple floors, or stitched into clerical robes.
Taoist temples may fly square or triangular flags. These are not merely decorative but function as [[talisman]]s, and typically feature mystical writing or diagrams. Often a tree branch is used as a flagpole.
One sometimes sees a zigzag with seven stars, representing the Big Dipper (or the "Bushel", the Chinese equivalent). Taoists see the North and South Poles as divine.
Taoist temples in southern China and Taiwan may often be identified by their roofs, which feature [[Chinese dragon]]s and [[fenghuang|phoenix]]es made from multi-colored ceramic tiles. They also stand for the harmony of yin and yang (with the phoenix being yin). A related symbol is the flaming pearl which may be seen on such roofs between two dragons, as well as on the hairpin of a Celestial Master.
==Relations with other religions and philosophies==
The origins of Taoism and other philosophical schools are intimately related. The authorship of the ''Dao De Jing'' is assigned to Laozi, traditionally thought to be a teacher of Confucius, yet appears to be reacting against Confucian doctrine (suggesting the text comes after [[Confucianism]]). Zhuangzi (Chuang Tzu), the other "defining" philosopher of Daoism, reacted both to the Confucian-Mohist ethical disputes and to related developments in theory of "names" (language). There is little evidence of a link between Laozi and Zhuangzi--whose most frequent interactions are with Hui Shi (of the school of names). However, the chapters of the Zhuangzi written after his death include dialogues between Laozi and Confucius that mimic (or inspire?) the style of the ''Dao de Jing'', suggesting the first association of the two texts dates from around that time. The "history of thought" contained in the Zhuangzi cites Laozi as a prior step (and demotes Hui Shi to a postscript). It includes the Mohists by name and the Confucians by implication and a cluster of other less well known thinkers.
The terms ''Dao'' and ''De'' (virtue/excellence) are shared terms of debate in this period. Most of the texts of ancient Chinese philosophy argued for some ''dao'' or other and advocated cultivating ''de'' in that favored ''dao''. While ''dao'' was initially ethical-social norms, it quickly broadened to include the norms of language use and of claiming or attributing knowledge. This broadening dialectic about ''dao'' is what warrants describing the views of Laozi and Zhuangzi as Daoism. Daoism represents the view that the norms for language, knowledge, ethics and society are grounded in and continuous with natural norms. So any discussion of ''dao'' and ''de'' involves us in reflections on the nature of human society and its place in the universe as a whole.
These early Taoist texts reject numerous basic assumptions of Confucianism, embracing instead values based on nature, perspectivalism, and spontaneity. They express skepticism of conventional moralities and Mozi's Utilitarian or Mencius' benevolence based revisions. Since politics was conceived by these traditional schools as a scheme for "unifying" all "under the sky" in their favored ''dao'', Daoists tend toward [[anarchism]], mistrustful of hierarchical social structures and particularly, governments. (Zhuangzi argues that the proponents of benevolence and morality are usually found at the gates of feudal lords who have stolen their kingdoms.) Although philosophical Taoist appear to be anarchist, it is clearly an over statement. [[Mitigated Anarchism]] would better catagorize the philosophical Taoists, they tend to believe in the idea that the government should act in a 'non acting' or 'wu wei' manner. This means that they should only act when necessary and their actions should not be felt directly by the people, nor should they be visible to the people. Chapters 57-81 of the Dao De Ching all deal with government, ruling, and appeasing the people.
The entry of [[Buddhism]] into China was via its dialectic with later Taoism which transformed them both. Over the centuries of Chinese interactions, Buddhism gradually found itself transformed from a competitor of Taoism, to a fellow inhabitant of the Chinese cultural ecosystem. Originally seen as a kind of foreign Taoism, its scriptures were translated into Chinese with Taoist vocabulary. [[Chan Buddhism]] in particular is inspired by crucial elements of philosophical Taoism, ranging from distrust of scripture, text and language to its more positive view of "this life", practice, skill and the absorption in "every-moment". In the [[Tang Dynasty|Tang period]] Taoism incorporated such Buddhist elements as monasteries, vegetarianism, prohibition of alcohol, the celibacy of the clergy, the doctrine of emptiness, and the amassing of a vast collection of scripture into tripartite organisation.
Ideological and political rivals in ancient times, Taoism, Confucianism, and Buddhism have nevertheless deeply influenced one another, and eventually achieved a kind of ''modus vivendi'' in which each has its own particular ecological niche within Chinese society. With time, most Chinese people likewise came to identify to some extent with all three traditions simultaneously. This became institutionalised by the time of the [[Song dynasty]], when aspects of the three schools were consciously synthesised in the [[Neo-Confucian]] school, which eventually became Imperial [[orthodox]]y for state bureaucratic purposes.
Taoist thought partly inspired [[Legalism (philosophy)|Legalist]] philosophers, whose theories were used by [[Qin Shi Huang]], founder of the Chinese Empire. The junction point can be found in the work of [[Hanfeizi]], a prominent Legalist thinker who commented on the Tao Te Ching. Hanfeizi used some chapters of the book to justify a structured society based on law and punishment and on the undiscussed power of the Emperor.
Taoism may have inherited some [[shamanism|shamanic]] practices from ancient Chinese traditions. At the same time, Taoist leaders have sometimes viewed [[Central Asia]]n shamans as rivals.
In spreading Catholic Christianity to China, Jesuit [[Matteo Ricci]] sought to ally the Church with Confucianism. In so doing the Jesuits encouraged the view that China lacked a [[high religion]] of its own (since Confucianism was not regarded as such). Until well into the twentieth century, Christians have tended to view religious Taoism as a hodgepodge of primitive superstitions, or even as a form of [[demonolatry]].
Οι ναοί συνήθως κοσμούνται με σημαίες τριγωνικού ή τετράγωνου σχήματος, επί των οποίων υπάρχουν παραστάσεις και ρητά ως αποτροπαϊκά μέσα και σύμβολα ευδαιμονίας,<ref>Kohn (2004), p. 116.</ref> ενώ άλλες αναπαραστάσεις περιέχουν τις εικόνες των θεών και των αθανάτων της ταοϊστικής θρησκείας.<ref>Kohn (2004), p. 119</ref>
In the last century or so, Taoism (along with Confucianism and Buddhism) has become incorporated into the theology of the [[Way of Former Heaven]] sects, notably [[Yiguandao]]. The same could be said with respect to Vietnam's religion of [[Caodaism]].
Μια συνήθης παράσταση είναι αυτή με τα 7 άστρα σε εναλλαγή θέσεων (ζιγκ ζαγκ), τα οποία αναπαριστούν τον αστερισμό της [[Μεγάλη Άρκτος|Μεγάλης Άρκτου]]. Κατά την [[δυναστεία των Σανγκ]] ο αστερισμός αυτός αντιμετωπίζονταν ως θεότητα, ενώ κατά την [[Δυναστεία Χαν|δυναστεία των Χαν]] θεωρούνταν σύμβολο του θεού Τάιγι.<ref>Little (2000), p. 128</ref>
Western [[New Age]]rs have embraced some aspects of Taoism: the name and concept of "Tao", the names and concepts of [[yin and yang]]; an appreciation for Laozi and Zhuangzi, and a respect for other aspects of Chinese tradition such as qigong. At the same time, Western appropriations differ in subtle (or not so subtle) ways from their Asian sources. For example, the word "Tao" is used in numerous book titles which are connected to Chinese culture only tangentially. Examples would include [[Fritjof Capra]]'s ''[[The Tao of Physics]]'', or [[Benjamin Hoff]]'s [[The Tao of Pooh]].
Οι ναοί της νότιας Κίνας και της [[Ταϊβάν]] συνήθως ξεχωρίζουν από την διακόσμηση των οροφών τους, στις οποίες υπάρχουν οι παραστάσεις [[Κινέζικος δράκος|κινεζικών δράκων]] και [[Φοίνικας (μυθολογία)|φοινίκων]] ως μωσαϊκά χρωματισμένων κεραμιδιών. Συχνά επίσης απεικονίζεται και ένα φλεγόμενο μαργαριτάρι ανάμεσα σε 2 δράκους.<ref>Schipper (1993), p. 21.</ref> Σε γενικές γραμμές πάντως, η κινεζική ταοϊστική αρχιτεκτονική δεν διαθέτει αυτοτελή χαρακτηριστικά σε ευρύ βαθμό, τόσο που να τη διαχωρίζουν από άλλες αρχιτεκτονικές δομές.<ref>Little (2000), p. 74</ref>
Taoism has also been a resource for those in environmental philosophy, who see the non-anthropocentric nature of Taoism as a guide for new ways of thinking about nature and environmental ethics. Some consider Taoism to fit naturally with the radical environmental philosophy of [[deep ecology]]. ''Daoism and Ecology: Ways Within A Cosmic Landscape'' edited by N. J. Girardot, James Miller, and Liu Xiaogan is currently the most thorough introduction to studies done on concepts of nature and ecology within Taoism.
== See also ==
* [[Western interpretations of Taoism]]
* [[Eastern philosophy]]
* [[Anarchism]]
* [[Mitigated Anarchism]]
* [[List of Taoists]]
* [[T'ai Chi Ch'uan]]
* [[Tao Yin]]
* [[Taoist diet]]
* [[Yingtan]]
* [[Korean Taoism]]
* [[Daoism-Taoism Romanization issue]]
* [[Taoist Doctrine]]
-->
== Βιβλιογραφία ==
| 