Έθνος (κοινωνιολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αναστροφή της επεξεργασίας από τον 94.65.255.41 (συνεισφ.), επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό [[Χρήστ...
Γραμμή 25:
 
==Ιστορική εξέλιξη==
Το έθνος όντας ιστορικό φαινόμενο εξελίσσεται.(Επίσης στην πραγματική ζωή υπάρχει σε ποικιλία μορφών). Για παράδειγμα, το «όμοιο αίμα και όμοια γλώσσα έχουν οι Έλληνες και τους ίδιους ναούς θεών και θυσίες κάνουν κοινές και τα ήθη τους μοιάζουν» σύμφωνα με τον [[Ηρόδοτος|Ηρόδοτο]] αποτελεί έναν πρώτο ορισμό.
 
Ο ορισμός του Ηροδότου, αν και παλαιός, δεν υστερεί των μεταγενέστερων. Θα νόμιζε μάλιστα κανείς ότι το ζήτημα έχει μελετηθεί από παλιά και ότι ελάχιστα μένουν να ειπωθούν. Όμως υπάρχουν κεφαλαιώδεις διαφορές ανάμεσα στην αρχαία και τη σύγχρονη εποχή. Αυτό που διαπίστωνε ο Ηρόδοτος ήταν η πολιτιστική ταυτότητα (ή πολιτιστική ενότητα) των Ελλήνων και σε αυτήν αναφερόταν. Μάλιστα αυτή ήταν σαφέστατα διακριτή και συμβατή με τα κράτη τους. Είτε πόλεις-κράτη ήταν αυτά είτε αυτοκρατορίες και δεν έμπαινε ζήτημα καθορισμού του ενός από το άλλο, ταύτισης ή σύγχυσης. Αντίθετα στη σύγχρονη εποχή η σχέση έθνους-κράτους είναι στενή και καθοριστική. Σχεδόν δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Δεν είναι τυχαίο που στην εποχή μας όλα τα κράτη του πλανήτη παρουσιάζονται ως εθνικά και όλα σχεδόν τα έθνη επιδιώκουν την κρατική τους συγκρότηση κάτι που δεν συνέβαινε στην Αρχαία και στην Μεσαιωνική περίοδο. Οπότε οι έννοιες του έθνους και του κράτους αλληλεπιδρούν, αλληλοκαθορίζονται διαλεκτικά χωρίς να ταυτίζονται. Ακόμα η λέξη έθνος σήμαινε μάλλον τη φυλή, έτσι μέσα στους Έλληνες υπήρχαν πολλά έθνη. Και οι κοινωνικοί σχηματισμοί, οι δομήσεις, ήταν διαφορετικοί.
==Προ-νεοτερικές εθνικές κοινότητες==
Οι παράγοντες που συνέβαλαν στο σχηματισμό των προ-νεοτερικών εθνικών κοινοτήτων δεν ήταν μόνο η θρησκεία και τα ίδια ήθη και έθιμα, αλλά και η γλώσσα. Στην παράδοση των [[Ισραηλίτες| Ισραηλιτών]] υπάρχουν αποδείξεις, οι οποίες μας υποβάλλουν την ιδέα ότι οι διαφορές στη γλώσσα μπορεί να έχουν εκληφθεί ως ενδεικτικές διακρίσεις ανάμεσα στους αυτόχθονες και τους ξένους (Βασιλειών Β΄ΙΗ,26, Κριταί ΙΒ΄, 6 και Γένεσις Ι΄, 4,20). Μπορούμε να αντιληφθούμε καλύτερα ότι οι διαφορές στη γλώσσα θεωρούνται αντιπροσωπευτικές εθνικών διαφορών αν εξετάσουμε την ιστορία της μεσαιωνικής [[Πολωνία]]ς. Εκεί εκδηλώθηκε μία αρνητική προδιάθεση εναντίον των Γερμανών- σημειώθηκε εξέγερση στην [[Κρακοβία]] εναντίον του [[Λόκετεκ]], η οποία υποτίθεται πως υποκινήθηκε από τους Γερμανούς- και κατεστάλη το [[1312]]. Στη συνέχεια, προσδιορίστηκε η ενοχή των υποκινητών αυτής της εξέγερσης με τον εξής τρόπο: οι άνθρωποι έπρεπε να προφέρουν σωστά πολωνικές λέξεις όπως soczewica (φακή), kolo (τροχός), mlym (μύλος). Όσοι δεν τις πρόφεραν σωστά κατηγορούνταν είτε ότι είναι Γερμανοί είτε ότι είναι Τσέχοι και στις δύο περιπτώσεις θεωρούνταν ένοχοι.<ref>Paul W. Knoll, The Rise of the Polish Monarchy, Σικάγο 1972</ref>