Γεώργιος Μιστριώτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 13:
Μέσω της εταιρείας αυτής και της σχολιασμένης έκδοσης των αρχαίων τραγικών επηρέασε τις κατευθύνσεις, ως προς το δραματολόγιο, των Ελληνικών θιάσων. Ήταν ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους του κινήματος του [[Διαφωτισμός|διαφωτισμού]], που πρέσβευε, μεταξύ των άλλων, ότι η [[Αρχαία Ελλάδα]] θα ανασταινόταν στα παλιά της εδάφη όταν θα εμφανίζονταν οι νέοι [[Σοφοκλής| Σοφοκλήδες]] και [[Ευριπίδης|Ευριπίδηδες]] και έβλεπε αυτήν την ανάσταση να πραγματώνεται και με την πρόοδο του Ελληνικού Θεάτρου. Ώθηση σ’ αυτό το όνειρο έδωσε η αποκάλυψη κατά τη δεκαετία 1850-1860 των δύο αρχαίων θεάτρων της Ακρόπολης ([[Ωδείο Ηρώδου του Αττικού]] και [[Θέατρο του Διονύσου]]).
Τότε, ο [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής]], ο οποίος ήταν καθηγητής της [[Αρχαιολογία]]ς στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και [[δραματουργός]] της χώρας, κατέγινε στην προσπάθεια της επαναλειτουργίας των αρχαίων αυτών θεάτρων και της ένταξής τους στην καλλιτεχνική ζωή της πρωτεύουσας. «Ο άνθρωπος, όμως, που θα οδηγήσει την όλη προσπάθεια στη λογική της κατάληξη, με την αξιοποίηση στις παραστάσεις τού ατόφιου αρχαίου κειμένου των τραγικών ποιητών, είναι ένας άλλος νεαρός καθηγητής του Πανεπιστημίου, ο Γεώργιος Μιστριώτης, ο οποίος θα εγκαινιάσει το 1896, στο πλευρό των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων, μια σειρά αρχαιόγλωσσων φοιτητικών παραστάσεων<ref>Διδάχθηκαν οι τραγωδίες «[[Αντιγόνη (Σοφοκλή)|Ἀντιγόνη]]», «Ἠλέκτρα», «[[Οιδίπους Τύραννος|Οἰδίπους Τύραννος]]», «[[Ιφιγένεια εν Ταύροις (τραγωδία)|Ἰφιγένεια ἐν Ταύροις]]»</ref>, που θα καλύψουν ολόκληρη την επόμενη δεκαετία και θα βάλουν, από μια άποψη, τις ιδεολογικές βάσεις της αναβίωσης του αρχαίου θεάτρου στον 20ό αιώνα. Ο Μιστριώτης είναι ο άνθρωπος που εισηγήθηκε τη συστηματική αξιοποίηση των αρχαίων θεάτρων για την ανάπτυξη τακτικών ετήσιων περιόδων ερμηνείας αρχαίων δραμάτων, με στόχους όχι μόνο καλλιτεχνικούς και πνευματικούς, αλλά και για την ανάπτυξη του τουρισμού της χώρας. Είναι επίσης εκείνος που πρώτος συνέλαβε την αξιοποίηση της μουσικής παράδοσης του τόπου, της δημοτικής και της εκκλησιαστικής μουσικής, για την επένδυση των παραστάσεων αυτών. Η ανάμειξή του, όμως, στα Ορεστειακά, το 1903, και η ανάδειξή του σε μορφή-σύμβολο της μεγάλης διένεξης καθαρευουσιάνων και δημοτικιστών θα γίνει αιτία να υποτιμηθεί η ιστορική του σημασία από τις επόμενες γενιές και να μη μελετηθεί σοβαρά το έργο του».<ref>Θεόδωρου Χατζηπανταζή, Από του Νείλου μέχρι του Δουνάβεως, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2002, σελ. 343</ref><ref>Άρθρο χρονικογράφου του 1899 στα Αρκαδικά Νέα 14-8-55</ref> Οι ιδέες του Μιστριώτη, σχετικά με τον καθοριστικό ρόλο του θεάτρου στην προσπάθεια ανόρθωσης του νέου Ελληνισμού, εμπεριέχονται κυρίως στις προσφωνήσεις του πριν από τις παραστάσεις των αρχαίων δραμάτων και στην προκήρυξη που απηύθυνε προς τον Ελληνικό λαό ως εκπρόσωπος της «Ἑταιρείας πρὸς διδασκαλίαν τῶν Ἀρχαίων Δραμάτων». Από αυτά τα κείμενα απομονώνονται και οι παρακάτω φράσεις:
{{απόσπασμα|
«Τὸ θέατρον εἶναι ἡ γνησιωτάτη εἰκὼν παντὸς λαοῦ καὶ πάσης περιόδου. Εἶναι τὸ μέγιστον τοῦ ἔθνους σχολεῖον, εἰς ὃ φοιτῶσιν ἄνδρες ἔχοντες τὴν δύναμιν νὰ ὠφελήσωσι ἢ νὰ βλάψωσι τὴν πολιτείαν. Εἶναι ἀνάγκη νὰ βελτιώσωμεν τὸ ἐθνικὸν θέατρον καὶ διὰ τούτου τὸν ἐθνικὸν βίον. Ἡ διδασκαλία ἀρχαίων δραμάτων θέλει διεγείρει καὶ τὰς ζωηρὰς συμπαθείας τοῦ πεπολιτισμένου κόσμου. Εἰς τὴν πατρίδα ἡμῶν κατὰ τὸ ἔαρ ἔρχονται χιλιάδες φιλαρχαίων, οἵτινες καταλαμβάνονται ὑπὸ ἀφάτου ἐνθουσιασμοῦ ἐκ τῆς θέας τῶν ἐρειπίων τῆς κλασικῆς ἀρχαιότητος. Ἀλλ’ ἂν οἱ τάφοι τῶν προγόνων ἡμῶν καὶ τὰ ψυχρὰ μάρμαρα θερμαίνωσι τὰς καρδίας αὐτῶν, ἆραγε ἡ θεία τοῦ Σοφοκλέους φωνὴ ἐξερχομένη ἔκ τινος ἀρχαίου θεάτρου, ἐν ᾧ νῦν γλαῦκες κρώζουσι, δὲν θέλει πλήξει τὰς εὐγενεστάτας καρδίας τῶν φιλομούσων;»<ref name="ReferenceA">Από το βιβλίο «Ῥητορικοί λόγοι, ὑπὸ Γεωργίου Μιστριώτου», ἐν Ἀθήναις, ἐκ τοῦ τυπογραφείου Π. Δ. Σακελλαρίου, 1903, κεφάλαιον ἕκτον, σελ. 275 κ.ε.</ref>}}
| |||