Τέμενος Ζεϊρέκ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 62:
== Ιστορία ==
[[Αρχείο:Moni tou pantokratoros Christou.jpg|thumb|left|300px|Χαρακτικό του Τεμένους το 1877]]
Η μονή αυτή ανεγέρθη από την Ειρήνη, σύζυγο του [[Ιωάννης Β'Β΄ Κομνηνός|Ιωάννη τουΒ' Κομνηνού]]. Τη εποχή της κατασκευής της ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση και πληθυσμό μοναχών μονή της Κωνσταντινούπολης. Ήταν δε η πλουσιότερη και λαμπρότερη μονή της Κωνσταντινουπόλεως. Μνημονεύεται συχνότατα στην πολιτική και εκκλησιαστική ιστορία του Βυζαντίου. Η πολυδάπανη κατασκευή συνεχίστηκε μετά τον θάνατο της Ειρήνης από τον σύζηγόσύζυγό της, Ιωάννη. Αμφότεροι συνετάφησαν στην μονή αυτή.
Τα εγκαίνια της μονής γιορτάζοντανεορταζόταν κάθε χρόνο την 4η Αυγούστου. Επί της βασιλείας των Λατίνων, η μονή μεταβλήθηκε σε λατινική εκκλησία. Ίσως εδώ να κατοίκησαν επτακόσιοι μοναχοί του Τάγματος του Αγίου Αντωνίου.
Δεν είναι γνωστό πότε μετατράπηκε σε οθωμανικό τζαμί. Σήμερα ονομάζεται τέμενος του Ζεϊρέκ (Ζεϊρέκ τζαμί), κατάαπό την σχολή κάποιου λογίου ονόματι Ζεϊρέκ Μεχεμέδ εφέντη που έμενε εκεί κοντά και πέθανε είκοσι χρόνια μετά την [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|Άλωση της Κωνσταντινούπολης]].
 
== Κειμήλια ==
Ο ναός γνώρισε μεγάλη συρροή πιστών, και πολλά ήταν τα δωρήματα των πιστών, λόγω των πολύτιμων κειμηλίων που φυλάσσονταν εκεί. Την εποχή του [[Μανουήλ Α'|Μανουήλ του Κομνηνού]] και ηγουμένου Ιωσήφ η μονή φιλοξένησε την σεβάσμια εικόνα του Αγίου Δημητρίου από την Θεσσαλονίκη. Μια άλλη εικόνα της Παναγίας από την Παλαιστίνη, έργο του [[Ευαγγελιστής Λουκάς|Ευαγγελιστή Λουκά]], και δώρο στην [[Πουλχερία]] από την [[Ευδοκία|Ευδοκία την Αθηναία]] μεταφέρθηκε εδώ από τον [[Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος|Μιχαήλ Παλαιολόγο]] μετά τον διωγμό των Λατίνων το 1261. Στον ναό φυλάσσονταν ο λίθος, ο οποίος κατά τον θρύλο είχε σμυρνιστεί το νεκρό σώμα του [[Ιησούς|Ιησού]] μετά την καθαίρεσή του από τον [[Σταυρός του Ιησού Χριστού|σταυρό]]. Ο λίθος αυτός φυλάγονταν αρχικά στην Έφεσο, και μεταφέρθηκε από εκεί στα ανάκτορα του Βυζαντίου, και τελικά στην μονή του Παντοκράτορα από τον ίδιο τον Μανουήλ.