Σόλιδος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι κατακτητές που βρέθηκαν σε εδάφη της αυτοκρατορίας μιμήθηκαν τους σόλιδους, όπως οι Οστρογότθοι, οι Άραβες υπό τους Ομεϋάδες, κά. Τον 8ο αι. ο [[Πιπίνος ο Βραχύς|Πεπίνος ο βραχύς]], πατέρας του Καρλομάγνου, επανέφερευιοθέτησε το νομισματικό σύστημα στο προηγούμενο, αρχαίοπαλαιό Ρωμαϊκό νομισματικό σύστημα. Οι λαοί εκτός των ορίων της Αυτοκρατορίας (Φράγκοι, Άγγλοι, κά) δεν είχαν χρυσό, έτσι το αντίστοιχο του solidus (γαλλ. sol, αγγλ. shilling) παρέμεινε θεωρητικό νόμισμα, ως πολλαπλάσιο του αργυρού ''δηναρίου'' τους (γαλλ. denier, αγγλ. penny<ref>συμβολίζεται με d.</ref>). Βάση ήταν η λίβρα '''αργύρου''' (γαλλ. livre, αγγλ. pound<ref>συμβολίζεται με lb.</ref>). Ήταν 1 λίβρα αργύρου (livre/pound) = 20 sol/shilling και 1 sol/shilling = 12 denier/pence. Στη Δ. Ευρώπη κυκλοφορούσαν μόνο αργυρά και χάλκινα κέρματα ως τον 13ο αι. Τα μόνα χρυσά που κυκλοφορούσαν ήταν της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κομμένα στην Κωνσταντινούπολη. Τα εκτιμούσαν για το σταθερό τους βάρος και τη σταθερή περιεκτικότητα σε χρυσό. Τα πρώτα χρυσά νομίσματα εκτός της Αυτοκρατορίας κόπηκαν μετά την Δ' Σταυροφορία, από τη Φλωρεντία το 1252 (φλωρίνι) και τη Βενετία το 1284 (δουκάτο). Οι Άραβες, που μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου είχαν πρόσβαση στα μεταλλεία χρυσού του Β. Σουδάν, έκοψαν χρυσά νομίσματα αντιγράφοντας τους σόλιδους. Οι Σταυροφόροι έλεγαν bezant τα ρωμαϊκά και τις αραβικές μιμήσεις.