|
== Η ζωή πριν από το θρόνο ==
Ο πατέρας του τον είχε τοποθετήσει ως παιδί στο μοναστήρι των [[Τάγμα των Βενεδικτίνων|Βενεδικτινών]] του Saint Pons de Thomières στο Viscounty της Béziers. Όντας σεβαστός μοναχός εξελέγη εκεί ηγούμενος του καστιλιάνικου βασιλικού μοναστηριού του Santos Fecundo y Primitivo στο Sahagún και αργότερα έγινε ηγούμενος της μονής του San Pedro el Viejo στην [[Ουέσκα]]. Θέλοντας να περιορίσει την εξουσία του Ραμίρο εντός του Βασιλείου της Ναβάρρας-Αραγωνίας, ο αδελφός του [[Αλφόνσος Α΄ της Παμπλόνα και της Αραγωνίας|Αλφόνσος ο μαχητής]] είχε μπλοκάρει τις εκλογές που θα του έδιναν την ευκαιρία να αναδειχθεί ως επίσκοπος της πόλης [[Μπούργος]] και ως επίσκοπος της [[Παμπλόνα]]. Το 1134 είχε ήδη εκλεγεί επίσκοπος του [[Μονθόν|Μπαρμπάστρο-Ρόδα]] όταν με τον θάνατο του άτεκνου αδελφού του έγινε αυτομάτως ένας από τους υποψηφίους για τη διαδοχή του στέμματος. Άλλοι προτεινόμενοι διάδοχοι περιλάμβαναν τον [[Αλφόνσος Ζ΄ της Λεόν|Αλφόνσο Ζ΄ της Λεόν]], βασιλιά της [[Βασίλειο της Καστίλης|Καστίλης]], ο οποίος ως ξένος βασιλιάς βρήκε μικρή υποστήριξη, και την επιλογή της Ναβαρρικής αριστοκρατίας, τον [[Πέτρος de Atarés|Πέτρο de Atarés]], εγγονό του [[Σάντσο Ραμίρεθ, Κόμη της Ribagorza]], και νόθο γιο του [[Ramiro I of Aragon|Ραμίρο Α΄ της Αραγωνίας]]. Κατά την διάρκεια μιας συνέλευσης στην πόλη [[Μπόρχα]] με σκοπό να επιλυθεί το ζήτημα της διαδοχής, λόγω μίας παρεξήγησης ο Πέτρος απομονώθηκε από τους υποστηρικτές του, οι οποίοι όμως ήταν και αδιάλλακτοι στο να δεχτούν τον ευνοούμενο από την Αραγωνική πλευρά Ραμίρο, με αποτέλεσμα στο τέλος τα δύο βασίλεια να χωριστούν. Στην [[Βασίλειο της Ναβάρρας|Ναβάρρα]], ο [[Γκαρθία Ραμίρεθ της Ναβάρρας|Γκαρθία Ραμίρεθ]], γόνος της προ-ένωσης βασιλικής οικογένειας της Ναβάρρας και ο υπό την προστασία του Αλφόνσου Ζ΄, επιλέχθηκε ως βασιλιάς, ενώ στην Αραγωνία η επιλογή έπεσε στο Ραμίρο, ο οποίος ανέστειλε τους μοναστικούς του όρκους για να πάρει το στέμμα.
== Βασιλιάς της Αραγωνίας ==
Η βασιλεία του Ραμίρο του Μοναχού, όπως έμεινε γνωστός, ήταν πολυτάραχη. Στην αρχή της βασιλείας του είχε προβλήματα με τους ευγενείς του, που νόμιζαν ότι θα ήταν υπάκουος και εύκολα καθοδηγούμενος σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, αλλά γρήγορα ανακάλυψαν ότι ήταν αδιάλλακτος. Προκειμένου να αποκτήσει διάδοχο, παντρεύτηκε την [[Αγνή της Ακουιτανίας|Αγνή]], κόρη του Δούκα [[Γουλιέλμος Θ΄ της Ακουιτανίας|Γουλιέλμου Θ΄της Ακουιτανίας]]. Μετά τον γάμο, η γυναίκα του γέννησε μια κόρη, την [[Πετρονίλα της Αραγωνίας|Πετρονίλα]], η οποία αρραβωνιάστηκε με [[Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Βαρκελώνης|τον Ραϋμόνδο Βερεγγάριο Δ΄, Κόμη της Βαρκελώνης,]] μόλις στην ηλικία του ενός έτους. Το συμβόλαιο του γάμου, που υπογράφηκε στο [[Μπαρμπάστρο]], στις 11 αυγούστουΑυγούστου 1137, έκανε την Πετρονίλα κληρονόμο του [[Στέμμα της Αραγωνίας|στέμματος της Αραγωνίας]], το οποίο στην περίπτωση που αυτή πέθαινε άτεκνη θα περνούσε στον Ραϋμόνδο Βερεγγάριο και στα παιδιά του, που θα μπορούσε να έχει με άλλες γυναίκες. Ο Ραϋμόνδος αποδέχθηκε τον Ραμίρο ως "Βασιλιά, Άρχοντα και Πατέρα", "παραιτήθηκε του οικογενειακού του ονόματος," υπέρ του Οίκου της Αραγωνίας και ένωσε την Κομητεία της Βαρκελώνης με το Βασίλειο της Αραγωνίας. Με την ένωση αυτή δημιουργήθηκε το [[Στέμμα της Αραγωνίας]],<ref>Lapeña Paúl (2008), σ. 193-194; "''La Corona de Aragón comienza a existir el 1137, con los esponsales de la infantil infanta doña Petronilla, hija y heredera del rey Ramiro II de Aragon, con el conde de Barcelona, Ramón Berenguer IV [...]''</ref> επιστρέφοντας έτσι στο απομονωμένο έως τότε από θάλασσα βασίλειο της Αραγωνίας, τη θέση ισχύος λόγω της χερσονήσου που κατείχε πριν από την απώλεια της Ναβάρρας, λόγω της χερσονήσου, καθώς και δίνοντάς του παράλληλα μέτωπο προς στην Δυτική [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσόγειο]] θα τοτου έκανεέδινε την δυνατότητα στην πορεία να κυριαρχήσει.
Στο μεσοδιάστημα μεταξύ της ένταξηανάληψης του θρόνου του και του αρραβώνα της κόρης του, ο Ραμίρο Β΄ είχε ήδη να καταστείλει την εξέγερση των ευγενών, και έχοντας το "γνώθι σαυτόν" πως δεν ήταν ένας πολεμοχαρής βασιλιάς, πέρασε την βασιλική εξουσία στον γαμπρό του Ραϋμόνδο Βερεγγάριο στις 13 Νοεμβρίου 1137. Ο Ραϋμόνδος έγινε "Πρίγκιπας του λαού της Αραγωνίας" (''Princeps Aragonensis'') και ουσιαστικός αρχηγός του στρατού του βασιλείου. Ο Ραμίρο ποτέ δεν παραιτήθηκε επισήμως από τα βασιλικά του δικαιώματα, εξακολουθώντας να χρησιμοποιεί τον βασιλικό τίτλο,<ref>"''Continuó Ramiro utilizando el título de rey, e incluso así le mencionan las crónicas escritas el otros reinos [...]''</ref> και να παρακολουθεί στενά τις επιχειρήσεις του βασιλείου, αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή, επιστρέφονταςκαι επέστρεψε στο Αββαείο του San Pedro στην [[Ουέσκα]]. Αργότερα έγινε γνωστός για τον διάσημο και γεμάτο πάθος θρύλο της [[Καμπάνα της Ουέσκας|καμπάνας της Ουέσκας]]. Πέθανε εκείστην Ουέσκα<ref>και είναι θαμμένος εκεί</ref> στις 16 Αυγούστου του 1157, περνώντας στη συνέχεια το στέμμα επίσημα στην κόρη του Πετρονίλα.<ref>"''ego Petronilla, Dei gratia aragonensis regina et barchinonensis comitissa''". 1164, 18 Ιουνίου. </ref>
== Αναφορές και σημειώσεις ==
|
