Εκκλησιαστική ιστορία της Ελλάδας (1821-1827): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 97:
==Το Άγιον Όρος==
Το 1821<ref>Ιωάννης Μαμαλάκης, «Διήγησις περί Αγίου Όρους εν καιρώ της επαναστάσεως του 1821», Επ. Επ. Φιλ. Σχ. ΑΠΘ, τομ. 7 (1957), σελ. 215-237</ref> υπήρχαν στο Άγιο Όρος 2980 μοναχοί, το 1826 δεν ξεπερνούσε τους 590. Ο χαρτοφύλαξ Νικηφόρος Ιβηρήτης ήταν μυημένος στη Φιλική Εταιρεία. Τον Μάιο του 1821 στο ναό του Πρωτάτου πανηγυρικώς αποφασίσθηκε η ένταξη στο κίνημα του Εμμανουήλ Παπά, Ο Τούρκος διοικητής συνελήφθη και τέθηκε υπό περιορισμό στη μονή Κουτλουμουσίου, ενώ ένοπλοι μοναχοί αναπτύχθηκαν στα όρια του Αγίου Όρους.<ref>Κρίτων Χρυσοχοϊδης, «Άθως,ιστορία», Μεγάλη Ορθόδοξη Χριστιανική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.1, εκδ.στρατηγικές εκδόσεις [2010], σελ.409</ref> Αρκετά από τα μοναστήρια ήταν εφοδιασμένα με όπλα και κανόνια με σκοπό την απόκρουση πειρατικών επιδρομών. Καθώς όμως διαπίστωσαν πως η υπεσχημένη από τους Ρώσους βοήθεια δεν ερχόταν, το Πατριαρχείο αφόρισε την Επανάσταση και εκατοντάδες πρόσφυγες ζητούσαν καταφύγιο
Επίσης οι αγιορείτες θα έστελναν έγκριτους εξ αυτών ιερείς ως όμηρους στην Κωνσταντινούπολη ενώ θα παρέδιδαν και κάθε οπλισμό.<ref>Ιωάννης Μαμαλάκης, «Τα μαρτύρια των Αγιορειτών επί Μεχμέτ Εμίν Αβδουλάχ πασά 1822-1823», Δελτίον της Ιστορίκής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ. 17 (1963-1964), σελ.41</ref>
Τον Νοέμβριο του 1821 ο [[Εμμανουήλ Παππάς]] καταφεύγει στο Άγιο Όρος μετά την αποτυχημένη εξέγερσή του στη Χαλκιδική. Από εκεί μαζί με λίγους μοναχούς που είτε ήθελαν να σώσουν τη ζωή τους ή να διαφυλάξουν πολύτιμα κειμήλια διέφυγαν με τον Παπά στη νότια Ελλάδα.<ref>Δημήτριος Γόνης, «Πειρατεία σε βάρος Αγιορειτών μοναχών αγωνιστών της Επαναστάσεως του 1821», Μνημοσύνη, τομ. 10 (1985-1987), σελ.243</ref>
| |||