Όαση Αχαΐας

Με αφετηρία την Αιγείρα, στο 13ο χιλιόμετρο της 18ης Επαρχιακής οδού, συναντάμε διχάλα.

Αναζητώντας την Όαση στρίβουμε αριστερά σε τοπίο με φόντο πεύκα, κυπαρίσσια και αμπέλια. Ο δρόμος γίνεται κατηφορικός. σε λιγότερο από 2-3 χιλιόμετρα ο εποχούμενος επισκέπτης αντικρίζειi το χωριό.

Το χωριό, που μέχρι το 1955 ονομαζόταν "Σβυρού", βρίσκεται στα ανάντι της δυτικής όχθης του Κριού ποταμού, σε υψόμετρο 450 μ.

Οι λιγοστοί πάντα κάτοικοί του ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, ενώ παρήγαγαν λίγη μαύρη σταφίδα και δημητριακά, καθώς μέχρι τη δεκαετία του 1960 λειτουργούσε η περίφημη Νεροτριβή, όπου όλα τα νοικοκυριά της ευρύτερης περιοχής πήγαιναν κάθε καλοκαίρι τα κλινοσκεπάσματα για καθαρισμό.

Μετονομάστηκε σε Όαση, όπως αναφέρεται στην τοπική βιβλιογραφία, επειδή είχε ωραία περιβόλια και πολύ πράσινο.

Η Σβυρού υπήρχε από τα πολύ παλιά χρόνια, όπως και τα περισσότερα ορεινά χωριά της κοιλάδας τού Κριού.

Χαρακτηριστικός ήταν και ο τεραστίων διαστάσεων πλάτανος στην πλατεία, ο οποίος σύμφωνα με την παράδοση είχε ζωή πάνω από 1000 χρόνια.

Ο Ραγκαβής αναφέρει ότι το 1851 εκεί ζούσαν 46 οικογένειες (136 κάτοικοι). Το έτος 1879 oι κάτοικοι ήταν 132. Tο έτος 1889 στη Σβυρού διέμεναν 137. H απογραφή του 1896 παρουσίασε 150 κατοίκους. Το 1907 μειώθηκαν σε 129. Πολύ μικρή η συμμετοχή των Σβυραίων στο μεταναστευτικό κύμα της εποχής στην Αμερική, αφού το 1920 παρέμεναν στο χωριό 113 άτομα. Η κάθοδος προς τα παράλια είναι εμφανής την επόμενη δεκαετία, αφού το 1928 μόνο 95 κατοικούσαν εκεί.