Βλαδίσλαος Β΄ Γιαγκέλο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στα βορειοδυτικά, η Λιθουανία αντιμετώπιζε διαρκείς στρατιωτικές επιθέσεις από τους [[Τεύτονες Ιππότες]], οι οποίοι είχαν ως στόχο να πολεμήσουν και να εκχριστιανίσουν τις παγανιστικές φυλές της [[Βαλτική]]ς των [[Προύσοι|Αρχαίων Πρώσων]], Γιατβινγκιανών και Λιθουανών. Το 1380, ο Γιογκάιλα συνήψε με τους Τεύτονες Ιππότες τη μυστική Συνθήκη του Ντοβιντίσκες ενάντια στον Κεστούτις.<ref name="Bojtar"/> Όταν ο Κεστούτις ανακάλυψε το σχέδιο ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος. Ο Κεστούτις κατέλαβε το Βίλνιους, εκθρόνισε τον Γιογκάιλα και αυτοανακηρύχθηκε μέγας δούκας στη θέση του.<ref name="Jones"/> Το 1382, ο Γιογκάιλα συγκέντρωσε στρατό από υποτελείς του πατέρα του και αντιμετώπισε τον Κεστούτις κοντά στο Τρακάι. Ο Κεστούτις και ο γιος του [[Βιτάουτας]] πήγαν στο στρατόπεδο του Γιογκάιλα για διαπραγματεύσεις, αλλά εξαπατήθηκαν και φυλακίστηκαν στο κάστρο της Κρέβα, όπου ο Κεστούτις βρέθηκε νεκρός, πιθανότατα δολοφονημένος, μια εβδομάδα αργότερα.<ref name="bojtár1"/> Ο Βιτάουτας απέδρασε στο τευτονικό [[κάστρο του Μάλμπορκ|οχυρό του ΜάριενμπουργκΜαρίενμπουργκ]] και βαπτίστηκε χριστιανός με το όνομα Βίγκαντ.<ref name="Jones"/>

Ο Βλαντισλάβ (Λαδίσλαος) Β΄ Γιαγκέλο και η βασίλισσα Γιαντβίγκα συμβασίλευσαν, και αν και η Γιαντβίγκα πιθανότατα είχε λίγες πραγματικές εξουσίες, έλαβε ενεργό μέρος στη πολιτική και πολιτιστική ζωή της Πολωνίας. Το 1387, οδήγησε δύο επιτυχείς εκστρατείες στην [[ερυθρή Ρουθηνία]], ανέκτησε εδάφη που ο πατέρας της [[Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας]] είχε μεταφέρει από την Πολωνία στην Ουγγαρία, και εξασφάλισε την υποταγή του Πέτρου Α΄, βοεβόδα της Μολδαβίας.<ref name="Jasienica"/> Το 1390, η ίδια προσωπικά άρχισε τις διαπραγματεύσεις με το [[Τευτονικό Τάγμα]]. Όμως οι περισσότερες πολιτικές αρμοδιότητες ήταν στον ΓιαγκέλοΛαδίσλαο <ref name="Jasienica"/>, ενώ η Γιαντβίγκα επιδόθηκε σε πολιτιστικές και φιλανθρωπικές δραστηριότητες, για τις οποίες ακόμα η μνήμη της τιμάται.

Αποτέλεσμα τον μέτρων του ΓιαγκέλοΛαδίσλαου ήταν η επέκταση του καθολικισμού στη Λιθουανία σε βάρος των Ορθοδόξων. Για παράδειγμα το 1387 και το 1413, οι καθολικοί [[Βογιάρος|βογιάροι]] είχαν ειδικά δικαστικά και πολιτικά προνόμια τα οποία τα είχαν αρνηθεί στους ορθοδόξους βογιάρους.<ref name="magocsi"/>

Η βάπτιση του ΓιαγκέλοΛαδίσλαου απέτυχε να σταματήσει τη σταυροφορία των Τευτόνων Ιπποτών, οι οποίοι υποστήριζαν ότι ο εκχριστιανισμός του ήταν φαινομενικός, ή ακόμη και αίρεση, και ξανάρχισαν τις επιδρομές τους με την πρόφαση ότι υπήρχαν ακόμη παγανιστές στη Λιθουανία.<ref name="Jones"/><ref name="Housley"/> Όμως, από αυτό το χρονικό σημείο και μετά, το τάγμα δυσκολευόταν να προβάλλει αιτίες για μια σταυροφορία και αντιμετώπιζε την αυξανόμενη απειλή που αποτελούσε για την ύπαρξή του το βασίλειο της Πολωνία και η συμμαχία με τη χριστιανική Λιθουανία.<ref name="Sedlar"/><ref name="turnbull"/> Ο ΒλαντισλάβΛαδίσλαος υποστήριξε τη δημιουργία της επισκοπής του Βίλνιους με επίσκοπο τον Αντρέι Βασίλκο, πρώην εξομολογητή της [[Ελισάβετ της Ουγγαρίας]]. Η επισκοπή, η οποία περιλάμβανε επίσης τη Σαμογετία, τότε σε μεγάλο βαθμό υπό τον έλεγχο των Τευτόνων, υπαγόταν στην έδρα του [[Γκνιέζνο]] και όχι στο τευτονικό [[Κένιγκσμπεργκ]] (σήμ. [[Καλίνινγκραντ]]).<ref name="Jones"/> Η απόφαση μπορεί να μη βελτίωσε τις σχέσεις με τους Τεύτονες, αλλά δημιούργησε ισχυρότερους δεσμούς ανάμεσα σε Λιθουανία και Πολωνία, επιτρέποντας στην πολωνική εκκλησία να βοηθά ελεύθερη την αντίστοιχη στη Λιθουανία.<ref name="Kłoczowski"/>

Το 1389, η εξουσία του ΒλαντισλάβΛαδίσλαου στη Λιθουανία αντιμετώπισε την αναζωπυρωμένη πρόκληση από τον [[Βιτάουτας]], ο οποίος έφερε βαρέως την εξουσία που είχε ο Σκιργκάιλα στη Λιθουανία σε βάρος του ίδιου.<ref name=Mick/> Ο Βιτάουτας ξεκίνησε εμφύλιο πόλεμο στη Λιθουανία, με στόχο να γίνει μέγας δούκας. Τις 4 Σεπτεμβρίου 1390, οι ενωμένες δυνάμεις του Βιτάουτας και τους μεγάλου μαγίστρου των Τευτόνων, Κόνραντ φον Βάλλενροντε, πολιόρκησαν το Βίλνιους, το οποίο υπερασπιζόταν ο αντιβασιλέας του Βλαντισλάβ, ο Σκιργκάιλα με το ενωμένο πολωνικό, λιθουανικό και ρουθηνιακό στρατό.<ref name="Bojtar"/> Αν και οι Ιππότες ήραν την πολιορκία μετά από ένα μήνα, κατέστρεψαν την εξωτερική πόλη. Η αιματηρή διαμάχη τελικά σταμάτησε προσωρινά το 1392 με την Ειρήνη του Οστρόβ, με την οποία ο ΒλαντισλάβΛαδίσλαος παρέδωσε τη διακυβέρνηση της Λιθουανίας στον ξάδελφό του με αντάλλαγμα ειρήνη: ο Βιτάουτας θα κυβερνούσε τη Λιθουανία μέχρι το θάνατό του ως μέγας δούκας (magnus dux), υπό την επικυριαρχία του υπέρτατου δούκα (dux supremus) στο πρόσωπο του Πολωνού μονάρχη.<ref name="rowell"/> Ο Σκιργκάιλα από δούκας του Τρακάι έγινε πρίγκιπας του Κιέβου.<ref name="stone5"/> Ο Βιτάουτας αρχικά δέχθηκε την κατάσταση αυτή αλλά σύντομα άρχισε να επιδιώκει την ανεξαρτησία της Λιθουανίας από την Πολωνία.<ref name="Jasienica"/><ref name="Dvornik"/>

Η παρατεταμένη περίοδος πολέμου ανάμεσα σε Λιθουανούς και Τεύτονες Ιππότες έληξε στις 12 Οκτωβρίου 1398 με τη Συνθήκη του Σαλίνας, η οποία πήρε το όνομά της από τη νησίδα στον [[ποταμός Νέμαν|ποταμό Νέμαν]] όπου υπογράφηκε. Η Λιθουανία συμφώνησε να δώσει τη Σαμογετία και να βοηθήσει το Τάγμα στην εκστρατεία του ενάντια στο [[Πσκοφ]], ενώ το Τάγμα θα βοηθούσε τη Λιθουανία να κατακτήσει το [[Νόβγκοροντ]].<ref name="Jasienica"/> Σύντομα, ο Βιτάουτας στέφθηκε βασιλιάς από τους τοπικούς ευγενείς αλλά τον επόμενο χρόνο οι δυνάμεις του και αυτές του συμμάχου του, του χαν Τοκτάμις της Λευκής Ορδής, συνετρίβησαν στη Μάχη του ποταμού Βόρσκλα στις 12 Αυγούστου 1399 από τους Τατάρους, με συνέπεια να τερματιστούν οι βλέψεις του στα ανατολικά και να αναγκαστεί να ζητήσει προστασία από τον ΒλαντισλάβΛαδίσλαο.<ref name="Bojtar"/><ref name="Dvornik"/>

Τις 22 Ιουνίου 1399, η Γιατβίγκα γέννησε ένα κορίτσι, το οποίο βαπτίστηκε Ελισαβέτα Μπονιφάτσια, αλλά τόσο η μητέρα όσο και η κόρη είχαν αποβιώσειπέθαναν εντός μηνός, με αποτέλεσμα ο ΓιαγκέλοΛαδίσλαος να ανακηρυχθείμείνει μόνος βασιλιάς της Πολωνίας και χωρίς διάδοχο ή νομιμότηταεπαρκή στονομιμότητα θρόνοβασιλείας. Ο θάνατος της Γιατβίγκα υπονόμευσε τητην βασιλεία του ΓιαγκέλοΛαδίσλαου και αναζωπύρωσε την αντιπαλότητα ανάμεσα στους ευγενείς της ΕλάσσοναςΕλάσσονος Πολωνίας, οι οποίοι ήταν φιλικά προσκείμενοι στον ΓιαγκέλοΛαδίσλαο, και τητην επαρχιακή γερουσίααριστοκρατία της Μεγάλης Πολωνίας. Το 1402, ο ΓιαγκέλοΛαδίσλαος νυμφεύθηκε την Άννα του Τσέλιε, εγγονή του Καζίμηρου Γ' της Πολωνίας,. Ήταν ένας γάμος ο οποίος τον νομιμοποίησε ξανάκαι πάλι επαρκώς στον θρόνο.

Η Ένωση του Βίλνιους και Ραντόμ το 1401 επιβεβαίωσε τη θέση του Βιτάουτας ως μεγάλου δούκα υπό την κυριαρχίαεπικυριαρχία του ΓιαγκέλοΛαδίσλαου και επιβεβαίωσε ότι οι απόγονοι του ΓιαγκέλοΒλαντισλάβ θα λάβουν τον τίτλο του μεγάλου δούκα, ενώ αν ο ΓιαγκέλοΛαδίσλαος δεν είχε απογόνουςκληρονόμους, οι βογιάροι της Λιθουανίας θα εξέλεγαν νέο δούκαηγεμόνα.<ref name="Jasienica-103"/><ref name="stone-11"/> Καθώς κανένας από τους δυο δεν είχε απογόνους εκείνη τη χρονική στιγμη, οι επιπτώσεις της συνθήκης ήταν απρόβλεπτες, αλλά ενίσχυσαν τις σχέσεις Πολωνίας και Λιθουανίας και δημιούργησεδημιούργησαν μόνιμη αμυντική συμμαχία ανάμεσα στα δύο κράτη, έναενδυναμώνοντας πλεονέκτηματην θέση της Λιθουανίας στονσε ένα νέο πόλεμο με τους Τεύτονες, στον οποίο οι Πολωνοί δεν έλαβαν επισήμως μέρος.<ref name="Sedlar"/><ref name="Dvornik"/> Η συνθήκη άφησε άθικτες τις ίδιες εξουσίες στουςτων ευγενείςευγενών της Πολωνίας, και αύξησε την ισχύ των βογιάρων της Λιθουανίας, με αποτέλεσμα η συνθήκη να αυξήσειαυξηθεί τη δημοφιλία του ΓιαγκέλοΛαδίσλαου στη Λιθουανία.<ref name="Jasienica"/>

ΤοΣτο τέλος του 1401, ξέσπασε νέος πόλεμος με το τευτονικό τάγμα και οι Λιθουανοί υπερφαλαγγίστηκαν από τον πόλεμο σε δύο μέτωπα καθώς παράλληλα αντιμετώπιζαν εξεγέρσεις στις ανατολικές επαρχίες. Ένας άλλος αδελφός του ΓιαγκέλοΛαδίσλαου, ο Σβιτριγκάιλα, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση, οργάνωσε εξεγέρσεις πίσω από τις γραμμές και αυτοανακηρύχθηκε μέγας δούκας της Λιθουανίας.<ref name="Housley"/> Τις 31 Ιανουαρίου 1402 επισκεύτηκεμετέβη τοστο ΜαρίενμπεργκΜαρίενμπουργκ, όπου έλαβεδέχθηκε τηνδιαβεβαιώσεις υποστήριξηυποστήριξης των ΤευτόνωνΙπποτών.<ref name="Jasienica-103"/>

== Πόλεμος με τους Τεύτονες Ιππότες ==

Ο πόλεμος τέλειωσε με τη Συνθήκη του Ρατσιάζ στις 22 Μαΐου 1404. Ο Λαδίσλαος αποδέχθηκε την επίσημη προσάρτηση της Σαμογετίας στο Τευτονικό Κράτος και συμφώνησε να υποστηρίξει τα σχέδια του Τάγματος για εκστρατεία στο Πσκοφ. Σε αντάλλαγμα, ο Κόνραντ φον Γιούνγκινγκεν, μέγας μαγίστροςμάγιστρος των Τευτόνων, ανέλαβε να πουλήσει στην Πολωνία τα διεκδικούμενα εδάφη του Ντόμπριν και την πόλη Ζλοτόριγια και να υποστηρίξει τον Βιτάουτας σε μια νέα επίθεση ενάντια στο [[Νόβγκοροντ]].<ref name="Jasienica-103"/> Και οι δύο πλευρές είχαν λόγους να συνάψουν τη συνθήκη εκείνη τη χρονική στιγμή. Το Τάγμα χρειαζόταν χρόνο για να οχυρώσει τις νέες του κτήσεις, οι Πολωνοί και οι Λιθουανοί είχαν να αντιμετωπίσουν προκλήσεις στα ανατολικά και στη [[Σιλεσία]].

Επίσης, το 1404, ο Λαδίσλαος συναντήθηκε με τον Βεντσεσλάο[[Βεντσεσλάβος Δ΄ της Βοημίας|Βεντσεσλάβο Δ΄]] της Βοημίας στο Βράντισλαβ (σημ. Βρότσλαβ της Πολωνίας). Ο ΒεντσεσλάοςΒεντσεσλάβος προσφέρθηκε να επιστρέψει τη Σιλεσία στην Πολωνία, αν ο Λαδισλάος τον βοηθούσε στηνστον προσπάθειααγώνα νατου λάβειγια την εξουσία εντός της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]].<ref name="cambridge"/> Ο Λαδίσλαος απέρριψε την προσφοράπρόταση, με τη σύμφωνη γνώμη των ευγενών της Πολωνίας και της Σιλεσίας, καθώς δεν επιθυμούσε ένα νέο στρατιωτικό μέτωπο στα δυτικά.<ref name="Śląsk">{{cite web | title= Śląsk w polityce Piastów (''Silesia within the policies of the Piasts'') | publisher= | year=2005 | work=Polska Piastów | url=http://www.piastowie.kei.pl/piast2/slask.htm | accessdate=9 August 2006 }}</ref>

Το Δεκέμβριο του 1408, ο ΒλαντισλάβΛαδίσλαος και ο Βιτάουτας συναντήθηκαν στο κάστρο του Ναβαχρουντάκ, όπου αποφάσισαν να υποκινήσουν εξέγερση στη Σαμογετία ενάντια στο Τευτονικό Τάγμα ώστε να σταλθούναπομακρυνθούν ιπποτικές (γερμανικές) δυνάμεις από τητην [[Πομεραλία]]ανατολική Πομερανία. Ο ΒλαντισλάβΛαδίσλαος υποσχέθηκε να αποζημιώσει τον Βιτάουτας για την υποστήριξή του, επιστρέφοντας τη Σαμογετία στη Λιθουανία σε μελλοντική συνθήκη ειρήνης. <ref name="karwasińska">{{harvnb|Karwasińska|Zakrzewski|1935|p=21}}</ref>Η εξέγερση, η οποία άρχισε τον Μάιο του 1409 προκάλεσε μικρή μόνο την ισχνή αντίδραση των Τευτόνων, οι οποίοι ακόμη δεν είχαν ισχυροποιήσει την εξουσία τους στη Σαμογετία κατασκευάζοντας κάστρα. Όμως,Τον είχανΙούνιο όμως, στείλειέστειλαν διπλωμάτες στην αυλή του ΒλαντισλάβΛαδίσλαου, προειδοποιώντας τους Πολωνούς ευγενείς να μην εμπλακούν σε πόλεμο ανάμεσα στη Λιθουανία και τους Τεύτονες. Ο Λαδίσλαος όμως παρέκαμψε τους ευγενείς και πληροφόρησε τον νέο μέγα μαγίστρομάγιστρο Ούρλιχ φον Γιούγκιγκεν ότι αν οι Ιππότες κατέπνιγαν την επανάσταση στη Σαμογετία, οι Πολωνοί θα παρέβαινανπαρενέβαιναν. Αυτό οδήγησε το Τευτονικό Τάγμα να κηρύξει τον πόλεμο στη Πολωνία στις 6 Αυγούστου, την οποία ανακήρυξηκήρυξη ο Βλαντισλάβ την έμαθε στις 14 Αυγούστου.<ref name="Jasienica-106"/>

Τα κάστρα στα βόρεια σύνορα ήταν σε τόσο κακή κατάσταση, ώστε οι Τεύτονες κατέλαβαν εύκολα αυτά στη Ζλοτόριγια, το Ντόμπρζιν και το Μπομποβνίκι, ενώ οι Γερμανοί αστοί τους προσκάλεσαν στο [[Μπίντγκοστς]]. Ο Λαδίσλαος κατέφτασε στα τέλη του ΣεπτέμβρηΣεπτεμβρίου, και ανέκτησε το Μπίντγκοτσς εντός μιας εβδομάδας και συνθηκολόγησεήρθε σε συμφωνία με το Τάγμα στις 8 ΟκτώβρηΟκτωβρίου. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, οι δύο στρατοί προετοιμάστηκαν για τη μεγάλη σύγκρουση. Ο Λαδίσλαος δημιούργησε σταθμό ανεφοδιασμού στο Πλοκ, στη Μασοβία, και κατασκεύασε και μετέφερε βόρεια στον [[Βιστούλας|Βιστούλα]] μια πλωτή γέφυρα.<ref name="turnbull6"/>

Παράλληλα, και οι δύο πλευρές προχώρησαν σε διπλωματικές επιθέσειςενέργειες. Οι Τεύτονες έστειλαν γράμματα στους μονάρχες της Ευρώπης, αναγγέλλοντας ότι διεξήγαγανδιεξήγαν Σταυροφορία ενάντια στους ειδωλολάτρες.<ref name="delbrück"/> Ο Λαδίσλαος έστειλε και αυτός με τη σειρά του γράμματα, κατηγορώντας τους ΤεύτονεςΙππότες ότι σχεδίαζαν να κατακτήσουν ολόκληρο το κόσμο.<ref name="Jasienica-108"/> Αυτά τα γράμματα είχαν ως αποτέλεσμα πολλοί μονάρχες να συνταχθούν και στιςμε τις δύο πλευρές. Ο [[ΒεντσελάοςΒεντσελάβος Δ΄ της Βοημίας]] υπέγραψε επιθετική συμφωνία με τους Πολωνούς ενάντια στο Τευτονικό Τάγμα, ενώ ο αδελφός του, [[Σιγισμόνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Σιγισμούνδος του Λουξεμβούργου]] συμμάχησε με το Τευτονικό Τάγμα και κήρυξε το πόλεμο στην Πολωνία τις 12 Ιουλίου, αν και οι Ούγγροι υποτελείς του αρνήθηκαν να πολεμήσουν.<ref name="Jasienica-110"/>

Όταν ο πόλεμος συνέχισεξανάρχισε τον Ιούνιο του 1410, ο Λαδισλάος Λαδίσλαος προήλασε στα εδάφη του Τευτονικού τάγματος, επικεφαλής ενώςενός στρατού αποτελούμενοαποτελούμενου από περίπου 20.000 ευγενείς, 15.000 πεζούς και 2.000 μέληέφιππους του ιππικούμισθοφόρους, μισθωμέναμισθωμένους κυρίως από τη Βοημία. Αφότου διέσχισεΠέρασε τον [[Βιστούλας|Βιστούλα]] από την πλωτή γέφυρα στο Τσέρβινσκ και εκεί συναντήθηκε με τον στρατό του Βιτάουτας, ο οποίος αριθμούσε 11.000 μέληελαφρούς του ελαφρού ιππικούιππείς, και περιλάμβανε Λιθουανούς, ΡουθηνιανούςΡουθηνούς και [[Τάταροι|Τατάρους]].<ref name="Stone 2001 16"/> Ο στρατός των Τευτόνων αποτελούνταν από 18.000 μέλη του ιππικούιππείς, κυρίως Γερμανούς, και 5.000 πεζικάριουςπεζούς. Τα ακριβή μεγέθη των δύο στρατών όμως παραμένουν άγνωστα. ΤιςΣτις 15 Ιουλίου, στη Μάχη του Γκρούνβαλντ (γνωστή και ως μάχη του Τάννενμπεργκ ή του Ζαλγκίρις), μία από τις μεγαλύτερες και αγριότερες μάχες του [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]],<ref name="bojtár7"/> η νίκη των Πολωνών-Λιθουανών ήταν τόσο συντριπτική ώστε ο στρατός των Τευτόνων σχεδόν εξοντώθηκε και οι περισσότεροι διοικητές του τάγματος σκοτώθηκαν στο πεδίο της μάχης, ανάμεσα στους οποίους ο μέγας μαγίστρος και ο αρχιστράτηγοςμάγιστρος. Οι απώλειες των δύο πλευρών αναφέρεται ότι ανήλθαν σε χιλιάδες στρατιώτες.<ref name="Stone 2001 16"/>

Ο δρόμος για την πρωτεύουσα των Τευτόνων, το [[κάστρο του Μάλμπορκ|ΜάριενμπουργκΜαρίενμπουργκ]], ήταν ανοικτός, όμως για λόγους που οι πηγές δεν εξηγούν, ο ΛαδισλάοΛαδισλάος δίστασε να αξιοποιήσει το προβάδισμάπλεονέκτημά του.<ref name="turnbull8"/> ΜετάΣτις από17 τρεις ημέρες,Ιουλίου ο στρατός του άρχισε την αργή πορεία του προς το ΜάριενμπουργκΜαρίενμπουργκ, όπου έφτασε στις 25 Ιουλίου. Ο νέος μαγίστροςμάγιστρος, Χάινριχ φον ΠλάουνΠλάουεν, μέχρι τότε είχε οργανώσει την άμυνα του κάστρου.<ref name="Stone-17"/><ref name="turnbull9"/> Ακολούθησε μια πολιορκία του κάστρου, όμωςχωρίς τομεγάλο χαμηλόζήλο, ηθικούπου τουτερματίστηκε στρατού,στις ο19 οποίοςΣεπτεμβρίου. δενΤο ήτανγεγονός προετοιμασμένοςαυτό γιααποδίδεται μακροχρόνιαστο πολιορκία,απόρθητο οδήγησαντων σεοχυρώσεων λύσητου της πολιορκίαςκάστρου, στις 19 Σεπτεμβρίου. Οι άλλοι παράγοντες θεωρούνται οι μεγάλες απώλειες στις τάξεις των Λιθουανών, καιστον οιφόβο ισχυρέςνέων οχυρώσειςμεγάλων απωλειών, ακόμη και ηστην θέληση του Λαδισλάου να παραμείνει το Τάγμα εξασθενημένο αλλά όχι κατεστραμμένο, ώστε να μη διατάραξηδιαταραχθεί τηνη ισορροπία ανάμεσα στηστην ΠολωνίαΛιθουανία και τηστην Λιθουανία,Πολωνία (η οποία θα προσαρτούσε προσαρτώνταςπιθανότατα τα περισσότερα από τα εδάφη του ηττημένου Τάγματος αν αυτό εκμηδενιζόταν). Όμως η έλλειψη πηγών έχει ως αποτέλεσμα να μηνμη μπορούν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα.<ref name="jasienica2"/><ref name="jasienica2"/>

Ο πόλεμος τέλειωσε το 1411 με την Ειρήνη του Τόρουν, στην οποία ούτε η Πολωνία ούτε η Λιθουανία εκμεταλλεύτηκαν το διαπραγματευτικό τους πλεονέκτημα στο έπακρο, προς μεγάλη δυσαρέστησηδυσαρέσκεια των Πολωνών ευγενών. Η Πολωνία ανέκτησε τητα Γηεδάφη του Ντόμπρζιν, η Λιθουανία τη Σαμογετία και η Μασοβία μια μικρή έκταση πέρα από τον ποταμό Βκρα. Το μεγαλύτερο τμήμα όμως της επικράτειας των Τευτόνων, συμπεριλαμβανόμενων πόλεων οι οποίες είχαν παραδοθεί, παρέμεινε ακέραιο. Ο Λαδίσλαος στην συνέχεια απελευθέρωσε υψηλόβαθμους Τεύτονες ιππότες και αξιωματούχους για σχετικά μικρά λύτρα. Όμως το σύνολο των λύτρων και ων πολεμικών αποζημιώσεων αποδείχθηκε σημαντική απώλεια χρημάτων για τους Τεύτονες.<ref name="cambridge10"/> Η αποτυχία του Λαδίσλαου να εκμεταλλευτεί τη νίκη ώστε να ικανοποιήσειικανοποιηθούν τουςοι Πολωνούςευγενείς του, μεπροκάλεσε αποτέλεσμααυξανόμενες να αυξηθεί η αντίθεση στηαντιδράσεις βασιλείαεναντίον του Λαδίσλαου μετά το 1411, η οποία τροφοδοτήθηκε και από την παραχώρηση της ΠοντολίαςΠοδολίας, διαφιλονικούμενης έκτασης ανάμεσα σεαπό Πολωνία και Λιθουανία, στον Βιτάουτας, καθώς και από τη διετή απουσία του βασιλιά στη Λιθουανία.<ref name="Jasienica-121"/>

Σε μια προσπάθεια να ηρεμήσειυπερκεράσει τους επικριτές του, ο Λαδίσλαος προήγαγε τον ηγέτη της αντιπολίτευσης, επίσκοπο Μικολάι Τράμπα, σε αρχιεπίσκοπο του Γκνιέζνο το φθινόπωρο του 1411 και τον αντικατέστησε στη Κρακοβία με τον Βόιτσιεχ Γιάστρεμπιτς, υποστηρικτή του Βιτάουτας.<ref name="Jasienica-121"/> ΠροσπάθησεΕπεδίωξε επίσης να δημιουργήσει περισσότερους συμμάχους στη Λιθουανία. Με την Ένωση του Χόροντλο, η οποία υπογράφηκε τις 2 Οκτωβρίου 1413, ανακήρυξεδιακήρυξε ότι το καθεστώςΜεγάλο του Μεγάλου ΔουκάτουΔουκάτο της Λιθουανίας ήταν μόνιμα και μη αναστρέψιμαανέκκλητα συνδεδεμένο με το βασίλειο της Πολωνίας και έδωσε στους καθολικούς ευγενείς της Λιθουανίας προνόμια ισοδύναμα με αυτά της Πολωνικής αριστοκρατίας. Επίσης,Όρος ητης νομοθετικήπαραπάνω πράξηρύθμισης απαγόρευε στους Πολωνούς ευγενείς να εκλέξουν μονάρχη χωρίς τη συγκατάθεση των Λιθουανών ευγενών, και τουςστους Λιθουανούς ευγενείς να εκλέξουν μεγάλο δούκα χωρίς τη συγκατάθεση του Πολωνού μονάρχη.<ref name=stone-11/><ref name="dvornik11"/>