Ελληνική ιστορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι Τούρκοι Οθωμανοί έφτασαν στην περιοχή όταν η [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]] ήταν ήδη αποδυναμωμένη από την [[Δ' Σταυροφορία|τέταρτη σταυροφορία]] και την προσωρινή κατάλυση της υπόστασής της το [[1204]]. Παράλληλα με τις νίκες τους επί των [[Βούλγαροι|Βουλγάρων]] το [[1371]] και των Σέρβων το [[1389]], οι Οθωμανοί προωθήθηκαν και στη νότια Βαλκανική και κατέλαβαν την [[Αθήνα]] το 1458. Οι Έλληνες άντεξαν στην Πελοπόννησο μέχρι το 1460, και οι [[Βενετοί]] και οι [[Γενουάτες]] παρέμειναν σε μερικά από τα νησιά του Αιγαίου και στο Ιόνιο, αλλά από το 1500 το μεγαλύτερο τμήμα των πεδιάδων και των νησιών της Ελλάδας ήταν στα οθωμανικά χέρια. Τα βουνά της Ελλάδας ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος άθικτα, και ήταν ένα καταφύγιο για τους Έλληνες που ήθελαν να ξεφύγουν από την ξένη κυριαρχία. Η Κύπρος έπεσε στα χέρια των Οθωμανών το 1571, και οι Βενετοί διατήρησαν την Κρήτη μέχρι το 1669. Μόνο τα Επτάνησα, που κυβερνήθηκαν από τη Βενετία, δεν κατακτήθηκαν από τους Οθωμανούς.

 

 

Η σταθεροποίηση της οθωμανικής εξουσίας ακολουθήθηκε από δύο ευδιάκριτα ρεύματα ελληνικής μετανάστευσης. Το πρώτο αποτελούνταν από τους Έλληνες διανοούμενους, όπως ο [[Βησσαρίων|Ιωάννης Βησσαρίων]], ο [[Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων|Γεώργιος Γεμιστός Πλήθωνας]] και ο [[Μάρκος Μουσούρος]], που μεταναστεύουν στη δυτική Ευρώπη, διδάσκουν εκεί τα αρχαία ελληνικά έργα και την επηρεάζουν στην αυγή της [[Αναγέννηση|Αναγέννησης]] . Το δεύτερο αποτελούνταν από Έλληνες που άφηναν τις πεδιάδες της ελληνικής χερσονήσου για να εγκατασταθούν στα βουνά, όπου το τραχύ τοπίο έκανε δύσκολο για τους Οθωμανούς να ασκήσουν αποτελεσματική στρατιωτική ή διοικητική παρουσία.