Τοξότης του Έιμσμπερι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

«Η αγγειοπλαστική της πρώιμης εποχής του χαλκού μας έδειξε ότι είναι πάνω από 2.500 χρόνια παλαιότερος από τους [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|ρωμαϊκούς]] τάφους», αναφέρει ο Δρ. Fitzpatrick. «Στην περιοχή του νέου σχολείου υπήρξε ένα μικρό ρωμαϊκό νεκροταφείο, αλλά τίποτα δεν έδειχνε προς την κατεύθυνση μιας διαφορετικής υπόθεσης. Ωστόσο, σε μια γωνία της περιοχής υπήρχαν δύο χαρακτηριστικές εδαφικές ανωμαλίες που φαίνονταν εντελώς διαφορετικές από εκείνες των ρωμαϊκών τάφων. Στην πορεία της ανασκαφής οι αρχαιολόγοι διαπίστωσαν ότι αυτές οι εδαφικές ανωμαλίες ήταν πράγματι τάφοι, αλλά η πρώιμη αγγειοπλαστική της εποχής του χαλκού σε ένας από αυτούς έδειξε ότι ήταν τουλάχιστον 2.500 παλαιότερος από τους ρωμαϊκούς τάφους. Ένα άλλο ασυνήθιστο χαρακτηριστικό ήταν το μέγεθος του τάφου, κατά πολύ μεγαλύτερο από εκείνο των ρωμαϊκών αντίστοιχωναντιστοίχων».

Χτενίζοντας προσεκτικά το έδαφος οι αρχαιολόγοι αποκάλυψαν κάτι ασυνήθιστο - ένα χρυσό σκουλαρίκι. Αυτός ο τύπος κοσμημάτων μπορεί να είναι ο παλαιότερος τύπος χρυσού αντικειμένου που κατασκευάστηκε ποτέ στα βρετανικά νησιά. Αυτά τα αντικείμενα είναι πολύ σπάνια, και εμφανίζονται συνήθως ανά ζευγάριαζεύγη. Όπως ήταν φυσικό η ανασκαφή δεν μπορούσε να τελειώσει, ούτε να κλείσουν οι τομές, αφήνοντας απροστάτευτο ένα τόσο πολύτιμο πεδίο. Είχαν δίκιο γιατί τα ευρήματα δεν είχαν τελειωμό. Κατ’ αρχήν το ίδιο το οστικό σύστημα του τοξότη, που βρέθηκε σε ημι-εμβρυακή στάση, υπενθυμίζοντας ταφικά έθιμα της ύστερης [[Νεολιθική περίοδος|νεολιθικής]] περιόδου και της πρώιμης εποχής του χαλκού.

Τα οστά του έδειξαν ότι ήταν δυνατός άνθρωπος, που έζησε περίπου ως τα 45 χρόνια του - μια καλή ηλικία για την πρώιμη εποχή του χαλκού. Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του χώλαινε εξαιτίαςεξ’ αιτίας ενός τραυματισμού στο αριστερό του γόνατο. Ο τραυματισμός του προκάλεσε μόλυνση η οποία ήταν επώδυνη για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Το ίδιο πόνο πρέπει να του προκάλεσε και ένα απόστημα στην κάτω γνάθο, που του διαπέρασε το οστούν. Ωστόσο επέζησε, αν και βάδιζε χωλαίνοντας και στηριζόμενος στο γερό του πόδι.

Όταν πέθανε, οι ενταφιαστές του τον έθαψαν με τον τρόπο χαρακτηριστικό για την εποχή. Τα κτερίσματα που τοποθετήθηκαν, εκτός από τον εξοπλισμό του κυνηγού ή του πολεμιστή περιελάμβαναν και κάποια που πιθανώς συμβόλιζαν την κοινωνική του θέση. Στο αντιβράχιο βρέθηκε ένα μαύρο δερμάτινο περικάρπιο που μάλλον προστάτευε τον καρπό του από τον έντονο κραδασμό της παλινδρόμης του τόξου που χρησιμοποιούσε. Δίπλα στο περικάρπιο βρέθηκε μια οστέινη πόρπη, πιθανώς ως μέσο στερέωσης κάποιου δερμάτινου επενδύτη ή υφασμάτινου μανδύα. Ένα χάλκινο μαχαίρι που φορούσε μάλλον κατά μήκος του στήθους του βρέθηκε εν μέρει καλυμμένο από τον κορμό του.

Στα γόνατά του βρέθηκε ένα άλλο περικάρπιο, ένα τρίτο χάλινοχάλκινο μαχαίρι, ένα δαχτυλίδι από σχιστόλιθο και δύο χρυσά «σκουλαρίκια». Ενώ τα περισσότερα από τα αντικείμενα στον τάφο προέρχονται από την ευρύτερη περιοχή του Στόουνχεντζ, τα αντικείμενα από τα γόνατά του έρχονται από μακριά. Η χημική ανάλυση του μαχαιριού δείχνει ότι το μέταλλο προήλθε από την [[Ισπανία]], ενώ ο χρυσός θα μπορούσε να ανήκει σε πετρώματα της ηπειρωτικής Ευρώπης. Η πηγή του ψαμμίτη στο περικάρπιο βρίσκεται πάνω από 50 χλμ μακριά, ενώ ο σχιστόλιθος του δακτυλιδιού προέρχεται από το Κίμεριτζ (Kimmeridge), το οποίο βρίσκεται σε παρόμοια απόσταση.

Κατά τη διάρκεια της ανασκαφής βρέθηκε και ένας άλλος τάφος - πιθανώς της ίδιας ημερομηνίας - στον οποίο είχε θαφτεί ένας νέος άνδρας περίπου 20-25 χρόνωνχρονών. Καθαρίζοντας προσεκτικά το σκελετό του, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν έκπληκτοι ένα ίδιο ζευγάρι σκουλαρίκια μέσα στο στόμα του νέου. Το πώς βρέθηκαν εκεί είναι άγνωστο, αλλά το γεγονός μπορεί να ανάγει σε ταφικά έθιμα ή να είναι μια απλή σύμπτωση. Αντικείμενα αξίας τοποθετούνταν στο στόμα του νεκρού ως πληρωμή για τον περαματάρη, αλλά τέτοιου είδους συνήθειες ανήκουν μάλλον σε ύστερες περιόδους.

Η μελέτη των σκελετών των δύο ατόμων αποκάλυψε ότι μοιράζονταν ένα ασυνήθιστο γνώρισμα. Ορισμένα οστά στην κορυφή των ταρσών τους δεν αρθρώνονταν κανονικά. Αυτό απ'απ’ ό,τι φαίνεται δεν τους προκάλεσε κάποια δυσχέρεια, αλλά ως χαρακτηριστικό είναι πολύ σπάνιο. Αν τώρα βρεθούν δύο άτομα θαμμένα στον ίδιο τάφο με το ίδιο γνώρισμα, τότε είναι πολύ φυσιολογικό να θεωρήσει κανείς ότι σχετίζονται. Η ραδιοχρονολόγηση τοποθετεί χρονικά το δεύτερο ενταφιασμό λίγο αργότερα από εκείνον του «Τοξότη», αλλά δε μας είναι γνωστός προς το παρόν ο βαθμός συγγένειάςσυγγενείας τους.