Μαρίν Ντρίνοφ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 21:30, 2 Δεκεμβρίου 2016

Ο Μαρίν Στογιάνοφ Ντρίνοφ (βουλγάρικα:Марин Стоянов Дринов 1838-1906) ήταν Βούλγαρος ιστορικός και φιλόλογος της περιόδου της Βουλγαρικής Εθνικής Αναγέννησης. Θεωρείται από τους ιδρυτές της βουλγαρικής ιστοριογραφίας.

Γεννήθηκε στη Παναγιούριστα το 1838. Το 1858 πήγε στη Ρωσία, όπου σπούδασε ιστορία στο Κίεβο και στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Ήταν ανάμεσα στους ιδρυτές και πρώτος πρόεδρος της Βουλγαρικής Λογοτεχνικής Εταιρείας, που αργότερα εξελίχθηκε στη σημερινή Ακαδημία Επιστημών. Άρχισε να εργάζεται στο πανεπιστήμιο του Χάρκοβο όπου έγινε τακτικός καθηγητής Σλαβικών Σπουδών το 1876.

Ως ιστορικός, θεωρείται ο πρώτος Βούλγαρος που ξεπέρασε τη ρομαντική περίοδο της βουλγαρικής ιστοριογραφίας, χρησιμοποιώντας την κριτική ιστορική μέθοδο, χωρίς όμως να ξεφύγει από τις βασικές θέσεις που είχαν ήδη τεθεί. Στόχος του ήταν η συγγραφή μιας εθνοκεντρικής ιστορίας του βουλγαρικού λαού, καθώς σύμφωνα με τον Ντρίνοφ, η ιστορία συνδεόταν στενά με τη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας. Η άποψη του για την καταγωγή των Πρωτοβουλγάρων του Ασπαρούχ ήταν ότι αποτελούσαν φιννικό φύλο. ^[1] Υποστήριζε τις θέσεις του Φαλμεράυερ για τη μη συνέχεια του ελληνικού έθνους και θεωρούσε βλαβερές τις επιρροές του βυζαντινισμού στο μεσαιωνικό βουλγαρικό κράτος. Σε αντίθεση με προηγούμενους λόγιους όμως δεν πίστευε ότι αυτό σήμαινε πλήρη υποταγή των μεσαιωνικών Βουλγάρων στο βυζαντινό πολιτισμό.^[2] Παράλληλα,

Σχετικά με τη Βουλγαρική Αναγέννηση, ο Ντρίνοφ τοποθετούσε, με άρθρο του το 1871, την έναρξη της στα μέσα του 18ου αιώνα με πρώτο εκφραστή της τον Παΐσιο Χιλιανδαρινό, ενώ μέχρι τότε οι προγενέστεροι λόγιοι θεωρούσαν το έτος 1826 ως αφετηρία λόγω των μεταρρυθμίσεων του Μαχμούτ Β΄ που άρχισαν να εφαρμόζονται τότε. ^[3] Οι ιδέες του επηρέασαν και καθόρισαν την εξέλιξη της βουλγαρικής ιστοριογραφίας για πολλές δεκαετίες.

Κατά την περίοδο της Ρωσικής διοίκησης της Βουλγαρίας μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1877-1878), ο Ντρίνοφ υπηρέτησε ως υπουργός Λαϊκής Διαφώτισης και Πνευματικών Υποθέσεων. Ήταν ανάμεσα στους συντάκτες του Συντάγματος του Τύρνοβο και με δική του πρόταση ορίστηκε πρωτεύουσα του νέου κράτους η Σόφια και όχι το Βελίκο Τίρνοβο. Έζησε στο Χάρκοβο από το 1881, ασχολούμενος με τις επιστημονικές του δραστηριότητες μέχρι το τέλος της ζωής του. Πέθανε το 1906 από φυματίωση.

Παραπομπές

↑ Stefan Detchev, Between Slavs and Old Bulgars: ‘Ancestors’, ‘Race’ and Identity in Late Nineteenth Century Bulgaria στο Manufacturing Middle Ages: Entangled History of Medievalism in Nineteenth Century Europe, Brill 2013, σελ. 349
↑ Diana Mishkova, “The Afterlife of a Commonwealth: Narratives of Byzantium in the National Historiographies of Greece, Bulgaria, Serbia and Romania,” στο Roumen Daskalov and Alexander Vezenkov (eds.), Entangled Histories of the Balkans Vol.3: Shared Pasts, Disputed Legacies. Leiden and Boston: Brill, 2015, σελ. 118-273
↑ Roumen Daskalov, The Making of a Nation in the Balkans: Historiography of the Bulgarian Revival Central European University Press 2004 σελ.2

[1] Stefan Detchev, Between Slavs and Old Bulgars: ‘Ancestors’, ‘Race’ and Identity in Late Nineteenth Century Bulgaria στο Manufacturing Middle Ages: Entangled History of Medievalism in Nineteenth Century Europe, Brill 2013, σελ. 349

[2] Diana Mishkova, “The Afterlife of a Commonwealth: Narratives of Byzantium in the National Historiographies of Greece, Bulgaria, Serbia and Romania,” στο Roumen Daskalov and Alexander Vezenkov (eds.), Entangled Histories of the Balkans Vol.3: Shared Pasts, Disputed Legacies. Leiden and Boston: Brill, 2015, σελ. 118-273

[3] Roumen Daskalov, The Making of a Nation in the Balkans: Historiography of the Bulgarian Revival Central European University Press 2004 σελ.2

[1]

[2]

[3]