Απάτη (μυθολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Η '''Απάτη''' στην [[ελληνική μυθολογία]] ήταν η προσωποποίηση ή πνεύμα (δαίμονας) της εξαπάτησης, παραπλάνησης, πονηριάς και της απάτης. Ο [[Ησίοδος]] αναφέρει στη [[Θεογονία]] την Απάτη ως κόρη (από παρθενογένεση) της [[Νυξ|Νυκτός]], όπως ήταν ο [[Μόρος]], η Κηρ, ο [[Θάνατος (μυθολογία)|Θάνατος]], ο [[Ύπνος (μυθολογία)|Ύπνος]], τα [[Όνειροι|Όνειρα]], ο [[Μώμος]], η [[Οιζύς]], οι [[Εσπερίδες]], οι [[Μοίρες]], οι [[Κήρες]], η [[Νέμεσις]], η [[Φιλότης (μυθολογία)|Φιλότης]], το [[Γήρας (μυθολογία)|Γήρας]] και η [[Έρις]].<ref>Βλ. στην Εισαγωγή του [[Παναγής Λεκατσάς|Παναγή Λεκατσά]] στο {{cite book|author=Ησίοδου|title=Θεογονία - Ασπίς - Αποσπάσματα Ηοιών|others=(Μετάφραση, σχόλια Π. Λεκατσά)|location=Αθήνα|publisher=Ιω. & Π. Ζαχαρόπουλος (<small>Βιβλιοθήκη Αρχαίων Ελλήνων Πεζογράφων και Ποιητών, αρ. 37</small>)|year=1939|pages=79}}
Σε ορισμένες εκδόσεις η ''Ἄτη'' γραφόταν ως ''Ἀάτη'' και συγχεόταν με την ''Απάτη'': «Δυσνομίην τ᾽ Ἀάτην τε, συνήθεας ἀλλήλῃσιν» (''Θεογονία'', [[s:Σελίδα%3AHesiodi_Carmina_(1908).djvu/25|230]]'''·''' έκδ. B.G. Teubner, Λειψία 1908, σε επιμέλεια Α. Rzach).<ref>Bλ. ''Θεογονία - Ασπίς - Αποσπάσματα Ηοιών'', σ. 123, όπου ο Λεκατσάς μεταφράζει την ''Ἀάτην'' ως Απάτη.</ref> Στα αρχαία ελληνικά ''ἀτη'' ήταν η «σύγχυσις φρενών», η απερισκεψία που οφειλόταν σε πλάνη που απέστελναν οι θεοί. Ως θεότητα, η
Μερικές πηγές λένε ότι είναι ήταν από τα κακά πνεύματα που είχαν ελευθερωθεί από το κουτί της [[Πανδώρα|Πανδώρας]].{{παραπομπή}}
|