Υποθαλάσσια σήραγγα Πρέβεζας - Ακτίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

==Ιστορικό==

=== Προηγηθέντα γεγονότα ===

Η ζεύξη Πρέβεζας - Ακτίου ήταν ένα σημαντικό όνειρο αναπτυξιακού έργου, με το οποίο θα συνδέονταν η [[Ήπειρος]] με την [[Στερεά Ελλάδα]] ([[Ακαρνανία]]). Ως έργο, εξαγγέλλονταν προεκλογικά επί δεκαετίες. Αρχικά, επιθυμία της τοπικής κοινωνίας ήταν να κατασκευαστεί μια εναέρια καλωδιωτή - κρεμαστή γέφυρα. Όμως το έτος [[1991]], ανακοινώθηκαν οι πρώτες μελέτες του ΥΠΕΧΩΔΕ, οι οποίες περιέγραφαν τη ζεύξη ως υποθαλάσσια σήραγγα μήκους 600 μέτρων, από τη θέση Κυανή Ακτή [[Πρέβεζα]]ς μέχρι το [[Άκτιο]] Αιτωλοακαρνανίας. Υπενθυμίζεται ότι την εποχή εκείνη επικρατούσε πολεμικό κλίμα στα Βαλκάνια (διάσπαση Γιουγκοσλαβίας), αλλά και ο [[Πόλεμος του Κόλπου|Πόλεμος του Κόλπου, μεταξύ ΗΠΑ και Ιράκ]] (Desert Storm / «Καταιγίδα της Ερήμου»), και το αεροδρόμιο του [[ΝΑΤΟ]] στο [[Άκτιο]] φιλοξενούσε τα κατασκοπευτικά αεροσκάφη AWACS, που έκαναν συνεχείς πτήσεις. Εγγράφη και κυκλοφορούσε ευρέως, ότι ήταν στρατιωτικοί οι λόγοι επιλογής της Υποθαλάσσιας Σήραγγας έναντι της καλωδιακής γέφυρας, πρός αποφυγήν ενδεχόμενου βομβαρδισμού της,<ref>Εφημερίδα Τοπική Φωνή: "Στρατιωτικοί οι λόγοι επιλογής της υποθαλάσσιας Σήραγγας, έναντι της καλωδιακής γέφυρας, 10-10-1993</ref> ενώ επιπλέον τέθηκαν και λόγοι προστασίας του θαλάσσιου οικοσυστήματος, όπως αναφέρθηκε αργότερα σε ομιλία εκπροσώπου της εταιρείας στήν Θεοφάνειο αίθουσα (να μην ενοχλούνται τα ψάρια από τα φώτα και τον θόρυβο της καλωδιωτής γέφυρας).<ref name="ReferenceA" />

Στις 16 Σεπτεμβρίου [[1994]], υπογράφτηκε στην Αθήνα η σύμβαση ανάθεσης έργου για την κατασκευή της σήραγγας Πρέβεζας - Ακτίου. Οι ανάδοχες εταιρείες στις οποίες ανατέθηκε το έργο, συνέστησαν κοινοπραξία με την επωνυμία «Κοινοπραξία Christiani Nielsen – ΤΕΓΚ ΑΕ» με μετόχους την πολυεθνική Christiani & Nielsen Ltd (Δανία, κλπ) και η TEΓΚ ΑΕ (Τεχνική Εταιρεία Γενικών Κατασκευών Α.Ε). Διευθυντής της κοινοπραξίας ορίστηκε ο Γεώργιος Ησαίας, ενώ κατά την παράδοση του έργου το έτος [[2002]] ήταν ο Ιωσήφ Παπαδάκης. Τότε ανακοινώθηκε νέο κοστολόγιο, δηλαδή ότι το κόστος της σήραγγας θα είναι 12 δισ. δραχμές (35.216.434,32 ευρώ). Ως χρόνος ολοκλήρωσης τού έργου ορίστηκαν τα 3,5 χρόνια, δηλαδή δηλώθηκε ως έτος παράδοσης το έτος [[1998]]. Το Νοέμβριο του [[1994]] τοποθετήθηκε ταμπέλα των αναδόχων εταιρειών στη θέση Παλιοσάραγα Πρέβεζας, πού ανήγγειλε το έργο με τις ανωτέρω πληροφορίες. Τελικά, τό έτος [[1994]] έληξε χωρίς να έχει γίνει τίποτα.<ref name="ReferenceA" />

 

Στίς 16 Ιουλίου [[1995]], και ενώ τα πρώτα έργα άρχισαν στο Άκτιο (κατασκευή νηοδόχου), έγιναν και επίσημα τά εγκαίνια της έναρξης κατασκευής της υποθαλάσσιας σήραγγας. Παραβρέθηκε ο τότε υπουργός [[Κώστας Λαλιώτης]] και άλλοι επίσημοι. Ως το τέλος της χρονιάς, τα έργα κατασκευής της σήραγγας προχωρούσαν κανονικά. Είχε κατασκευαστεί η νηοδόχος, δηλαδή μιά τεράστια στέρνα στο Άκτιο για να υποδεχθεί την κατασκευή στοιχείων της σήραγγας.

 

Παράλληλα με την κατασκευή των στοιχείων, στον πυθμένα του διαύλου Ακτίου Πρέβεζας έγιναν γεωτρήσεις οπών, οι οποίες γεμίστηκαν με κροκάλες χαλικιών (χαλικοπάσσαλοι). Αυτό είναι μέρος αντισεισμικής τεχνολογίας. Επίσης έγινε διαμόρφωση αύλακας του πυθμένος ώστε να υποδεχθεί ομαλά τα στοιχεία από οπλισμένο σκυρόδεμα. Στις 15 Ιουλίου [[1998]], ο επίγειος γερανός (σήμερα βρίσκεται εγκατελλειμμένος 100 μέτρα από το Ακρί στό Ακτιο) έσκαψε το ανάχωμα που προστάτευε τη νηοδόχο από τα νερά της θάλασσας και τα νερά μπήκαν σε αυτήν.<ref name="ReferenceA" />

 

Το καλοκαίρι του [[1998]], σταδιακά τέσσερα ρυμουλκά μετέφεραν τα στοιχεία στο θαλάσσιο χώρο πάνω από την γραμμή χάραξης της σήραγγας, όπου και ποντίστηκαν με σταδιακή είσοδο νερού μέσα τους (βαλβίδες εισόδου-εξόδου). Στο έργο αυτό συνέβαλαν δεκάδες ειδικευμένοι δύτες, που φρόντισαν τα στοιχεία να καθήσουν στη σωστή θέση του βυθού (27 μέτρα μέγιστο βάθος), να ταιριάξουν το ένα δίπλα στο άλλο, και να εφαρμόσουν με στεγανή μέθοδο οπών, συρματόσχοινων και πλαστικών μόνωσης. Τα συρματόσχοινα καθοδηγούνταν από δύτες μέσα στίς οπές και στή συνέχεια με μοχλούς και κινητήρες σφίγγονταν, και το ένα στοιχείο σφήνωνε στό άλλο. Στις 20 Μαΐου [[1999]], η κατασκευή της σήραγγας βρίσκονταν στην πόντιση του έκτου στοιχείου. Μετά την πόντιση στην έτοιμη αύλακα και μετά την συναρμολόγηση των έξι στοιχείων της σήραγγας, όλο το έργο σκεπάστηκε με σωρούς από χαλίκια ώστε να ομαλοποιηθεί και να προστατευθεί η οροφή των στοιχείων και να αποτελέσει τμήμα της συνέχειας του βυθού.<ref name="ReferenceA" />