Ραμνούντας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 17:
| φυλή (2η ενσωμάτωση) =
| εξάρτηση από = [[Αρχαία Αθήνα]]
| τριττύς = [[Παραλία]]ς
| έδρα τριττύος =
| κοινότητα–ενότητα =
Γραμμή 72:
==Ονομασία==
Η ονομασία του δήμου προέρχεται από το φυτό "ράμνος" (ακανθώδης θάμνος, κοινή ονομασία: λευκαγκαθιά, επιστημονική ονομασία: Rhamnus, οικογένεια: Ραμνοειδή, Rhamnaceae), το οποίο φυτρώνει μέχρι και σήμερα στην περιοχή του δήμου.<ref name="JRhangabis51a"/><ref name="Sourmelis51"/>
==Τοποθεσία του αρχαίου δήμου ==
Ο δήμος του Ραμνούντα, ήταν δήμος της [[Παραλία]]ς.<ref>[...] "Rhamnus: (Ῥαμνοῦς; Rhamnoûs). Large Attic Paralia-Demos, phyle Aiantis, with eight (twelve) bouleutaí, in the northern section of the east coast of Attica (formerly Ovriokastro). The urban centre of Ῥαμνουσία/Rhamnousía, strongly fortified during the 4th cent. BC and including a citadel from 413/2 BC [3. 77 f., 80 f.] for the garrison, first documented for 342/1 BC (SEG 43,71), lies on an isolated rocky plateau. Conquered in 295 BC by Demetrius [I 2] Poliorketes, R. soon fell to Athens again and was a base for the allied Ptolemaeans in the Chremonidean War (268/262 BC)". [...], Lohmann, Hans (Bochum), [http://referenceworks.brillonline.com/entries/brill-s-new-pauly/rhamnus-e1021750 Rhamnus]</ref> Ο αρχαιολογικός χώρος του Ραμνούντα,<ref>[[Τζον Σ. Τρέιλ|John S. Traill]]: ''Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica.'' Athenians Victoria College, Toronto 1986, p. 138.</ref><ref>[http://odysseus.culture.gr/h/3/gh351.jsp?obj_id=2391 Ραμνούς], στην ιστοσελίδα "Οδυσσεύς" του [[Υπουργείο Πολιτισμού|Υπουργείο Πολιτισμού]].</ref> βρίσκεται στην κοιλάδα του Λιμικού, κοντά στην περιοχή του [[Μαραθώνας|Μαραθώνα]] και του [[Γραμματικό Αττικής|Γραμματικού]] σε μικρή απόσταση από την θάλασσα.
Οι ερευνητές του 19ου αιώνα [[Ιάκωβος Ρίζος Ραγκαβής]]<ref name="JRhangabis51a">[[Ιάκωβος Ρίζος Ραγκαβής]], "[http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/a/d/6/metadata-91-0000023.tkl Τα Ελληνικά], ήτοι περιγραφή γεωγραφική, ιστορική, αρχαιολογική και στατιστική της αρχαίας και νέας Ελλάδος. Συνταχθείσα υπό Ιακώβου Ρ. Ραγκαβή, εις τρεις τόμους. Ων ο Α' διαλαμβάνει την Στερεάν, Ανατολικήν και Δυτικήν Ελλάδα, ο Β' την Πελοπόννησον και ο Γ' τας νήσους τας τε ελευθέρας και μη, και τον πίνακα, και εκδοθείσα υπό Κωνσταντίνου Αντωνιάδου."... τόμοι 1-3, Εκ του τυπογραφείου Κ. Αντωνιάδου. Εν Αθήναις 1853-1854, [https://books.google.gr/books?id=rS9CAAAAcAAJ&dq=%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CE%B9&hl=el&source=gbs_navlinks_s Ta Hellēnika]: ē toi perigraphē geōgraphikē, historikē, archaiologikē kai statistikē tēs archaias kai neas Hellados, Jakob. R. Rhangabis, 1853. Τόμος 1ος, συνολ. σελ. 237-240, ενότητα σελ. 237-238: [...] "Ραμνούς, δήμος φυλής Αιαντίδος• οι δημόται Ραμνούσιοι• ο δήμος ούτος ην ο βορειότατος πάντων κατά την ανατολικήν παραλίαν, και ωνομάσθη ούτω από των εκείσε ράμνών (2 = Διονύσ. Οικουμ. Περιηγ.)• η κώμη Ραμνούς ην περιτετειχισμένη και απείχεν 60 στάδια του Μαραθώνος βορείως, έκειτο δε επί της εκ Μαραθώνος εις Ωρωπόν παραθαλάσσιας οδού, και αι μεν κατοικίαι των ανθρώπων ήσαν παρά την θάλασσαν, μικρόν δε ανωτέρω της θαλάσσης ην ναός Νεμέσεως• το δε άγαλμα αύτης κατεσκεύασεν ο Φειδίας εκ του αυτού Παρίου λίθου ον οι Πέρσαι, βέβαιοι επί τη αλώσει των Αθηνών, ήγον ίνα κατασκευάσωσιν εξ αυτού τρόπαιον• εφόρει δε η θεά επί της κεφαλής στέφανον έχοντα ελάφους και αγάλματα Νίκης• και δια μεν της αριστεράς χειρός εκράτει κλάδον μηλέας, δια δέ της δεξιάς φιάλην εφ' ης ήσαν εξείργασμένοι Αιθίοπες• επί τίνι δε λόγω απορεί ο Παυσανίας• το άγαλμα τούτο της Νεμέσεως ην άπτερον, απ' εναντίας των Σμυρναίων οι κατεσκεύαζον έχοντα πτερά τα αγάλματα της θεάς ταύτης• επί δε του βάθρου εξεικονίζοντο η Λήδα άγουσα την Ελένην προς την Νέμεσιν, διότι επεκράτει δόξα ότι η Ελένη ην θυγάτηρ Διός και Νεμέσεως και ότι η Λήδα ην τροφός αυτής. έτι δε ο Τυνδάρεως και οι παίδες, και άνθρωπος έφιππος ονομαζόμενος Ιππεύς, και Αγαμέμνων και Μενέλαος και Πύρρος ο Αχιλλέως ο πρώτος λαβών γυναίκα Ερμιόνην την Ελένης, έτι δε ο ονομαζόμενος Έποχος και έτερος νεανίας, αμφότεροι, ως έλεγον, αδελφοί Οινόης αφ' ης έλαβε το όνομα ο δήμος η Οινόη (1 = Παυσ. Αττ. κ. 33.). Κατά τον Στράβωνα το άγαλμα τούτο ή το ξόανον, ως ονομάζεται υπ' αύτού, της Νεμέσεως κατεσκευάσθη κατά τινας υπό Διοδότου ή κατ άλλους υπό Αγορακρίτου του Παρίου, και ην εξαίσιον το μέγεθος και το κάλλος καί ενάμιλλον τοις έργοις του Φειδίου (2 = Στραβ. β. 9. σ. 396.)• η Νέμεσις αυτή επωνομάζετο Ραμνουσία• ο Ησύχιος λέγει = «Εν Ραμνούντι Νεμέσεως άγαλμα δεκάπηχυ, ολόλιθον, έργον Φειδίου, έχον εν τη χειρί, μηλέας κλάδον». Ο δε Φώτιος = «Ραμνουσία Νέμεσις• αύτη πρώτον αφίδρυτο Αφροδίτης σχήματι• διο και κλάδον είχε μηλέας• ιδρύσατο δε αυτήν Ερεχθεύς μητέρα εαυτού ούσαν, ονομαζομένην δε Νέμεσιν και βασιλεύσασαν εν τω τόπω, το δε άγαλμα Φειδίας εποίησεν ου την επιγραφην εχαρίσατο Αγορακρίτω τω Παρίω ερωμένω, ος και Ολυμπιάσιν τω δακτύλω του Διος επέγραψεν Αρτάρχης• καλός δε ην ούτος Αργείος, ερωμένος αυτού».".[...]</ref>
και [[Διονύσιος Σουρμελής]],<ref name="Sourmelis51">[[Διονύσιος Σουρμελής]], "[http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/f/8/3/metadata-06-0000123.tkl Αττικά: ή περί δήμων Αττικής εν οις και περί τινων μερών του Άστεως]". Υπό Διονύσιου Σουρμελή. Έκδοσις πρώτη. Τύποις Αλεξάνδρου Κ. Γκαρπολά, Εν Αθήναις 1854 και "[https://books.google.gr/books?id=1StCAAAAcAAJ&dq=inauthor:%22Dionysios+Surmel%C4%93s%22&hl=el&source=gbs_navlinks_s Attika hē peri dēmōn Attikēs en hois kai peri tinōn merōn asteōs]", Dionysios Surmelēs, Gkarpola, 1854, σελ. 76-77: [...] "Ραμνούς, ο δημότης Ραμνούσιος• έλαβε δε την ονομασίαν από των αυτόθι ράμνων• φυτόν δε η ράμνος ακανθωτόν, όπερ άλλοι μεν λέγουσι παλιούριον, οι δε Αθηναίοι πρινάρι καλούσι, πεποιημένον από του ήχου αυτού, καιομένου. Ονομαστός υπήρχεν ο δήμος ούτος και δια την θέσιν του, και δια το φρούριόν του, και διά τον ναόν της Νεμέσεως, ης το άγαλμα ην έργον του Φειδίου, και περιώνυμον δια τούτο, δεκάπηχυ ον. Ο Φώτιος λέγει ότι η Νέμεσις ήτον μήτηρ του Ερεχθέως, βασιλεύσασα εν Ραμνούντι. Ενταύθα ην και ναός Αρτέμιδος, ην οι Αθηναίοι ετίμησαν εν Ραμνούντι, διότι ετιμώρησε τους Πέρσας εν Μαραθώνι διά την αλαζονείαν των• τον ναόν τούτον διαφθαρέντα εκ της πολυκαιρίας Ηρώδης ο Αττικός επεσκεύασε, και το άγαλμα ανέθηκε τη Αθηνά, κατά την υπ' άριθ. 1450 έπιγραφήν της αρχαιολ. εφημερίδος. Ο τόπος ούτος ήτον πλούσιος δια την συρροήν πολλών περιηγητών, και δια το εκ θαλάσσης εμπόριόν του• αλλ' έπαθε και ούτος εις την γενικήν καταστροφήν, απολέσας και το όνομα του ομού με τους κατοίκους του, και μένει έκτοτε ακατοίκητος, γενομένης κατ' αυτού επιδρομής βαρβάρων, των Αράβων, ότε ούτοι έπλεον εις Χαλκίδα πολέμιοι. Απέχει δε του Μαραθώνος πρός βορράν σταδίους εξήκοντα κατά Παυσανίαν, κείμενος περί το παράλιον. Καλείται δε νυν το ερειπιωμένον φρούριον του υπό τινων μεν Ταυρόκαστρον, υπ' άλλων δε Οβριόκαστρον, και υπό τινων Ληνικόν ήτοι Ελληνικόν διότι οι χυδαίοι καλούσιν ελληνικόν παν το αρχαίον οικοδόμημα, ή μνημείον. π.χ. ερωτώμενος ο χυδαίος και αγράμματος περί αρχαίου τινός κτιρίου, τί είνε τούτο; αποκρίνεται, ελληνικόν, αντί να είπη αρχαίον.". [...]</ref> επίσης επιβεβαιώνουν την διαχρονική ύπαρξη του δήμου στην περιοχή αυτή.
==Ανασκαφές στον Ραμνούντα==
Γραμμή 89 ⟶ 92 :
== Οι κάτοικοι του Ραμνούντα ==
Ο δημότης του αρχαίου Ραμνούντος ονομαζόταν Ραμνούσιος.<ref>[[Στέφανος Βυζάντιος]], "Εθνικά", ("[https://books.google.gr/books?id=-J5eAAAAcAAJ&dq=%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CE%AF+%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82&hl=el&source=gbs_navlinks_s Stephani Byzantii Ἐθνικων quæ supersunt]". Gr. Edidit Anton Westermann, Λειψία 1839), [...] "Ραμνούς, δήμος της Αιαντίδος, φυλής, ο δημότης Ραμνούσιος και Ραμνουσία και Ραμνουσίς. τα τοπικά Ραμνουντόθεν, Ραμνουντάδε και Ραμνούντι". [...], σελ. 241.</ref><ref>[[Δανιήλ ο Μάγνης]], "Λεξικόν Ιστορικομυθικόν και Γεωγραφικόν, συντεθέν υπό Δανιήλου Δημητρίου Μάγνητος του εκ του Πηλίου όρους εκ κωμοπόλεως Αγίου Λαυρεντίου, εις χρήσιν της ελληνικής νεολαίας". Εκ της Ελληνικής τυπογραφίας Φραγκίσκου Ανδρεώλα. Εν Βενετία 1834.[https://books.google.gr/books?id=KdxfAAAAcAAJ&dq=%CE%9A%CE%AE%CF%84%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82&hl=el&source=gbs_navlinks_s Lexikon historikomythikon kai geographikon] (etc.)(Historisch-mythologisches und geographisches Wörterbuch etc.) neograece, Daniel Demetrios Magnes, Andreola, 1834, [...] "Ραμνούς, δήμος της Αττικής, εκ της Λεοντίδος φυλής" (Κάτοικ. Ραμνούσιος, και Επιρρ. Ραμνουντόθεν)". [...], σελ. 355.</ref><ref>[[Σκαρλάτος Βυζάντιος]], "[https://books.google.gr/books?id=-_NDAAAAYAAJ&dq=%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B4%CE%B1+%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%AE&hl=el&source=gbs_navlinks_s Λεξικόν Επίτομον] των εν τοις Ελλήσι συγγραφεύσιν απαντωμένων κυρίων ονομάτων, συντεθέν μεν υπό Σκαρλάτου Δ. του Βυζαντίου. Εκδοθέν δε στερεοτύπως υπό Ανδρέου Κορομηλά". Εκ της τυπογραφίας Ανδρέου Κορομηλά. Εν Αθήναις 1852, [...] "Ραμνούς, ούντος (ο), κώμη και δήμος της Αττικής, ανήκων εις την Αιαντίδα φυλήν, πλησίον του οποίου, απέχοντος 60 στάδια του Μαραθώνος, έκειτο επί τινος λόφου περίφημος τις ναός της Νεμέσεως, ήτις άπ' αυτού εκαλείτο Ραμνουσίς, Ραμνουσιάς και Ραμνουσία, (ο δημ. Ραμνούσιος)". [...], σελ. 157.</ref><ref name="JRhangabis51a"/><ref name="Sourmelis51"/> Η αρχαία πόλη του Ραμνούντα κυριαρχούσε πάνω σε δύο λιμάνια στρατηγικής σημασίας για την αρχαία Αθήνα, που αντιστοιχούν στους κολπίσκους μπροστά από τα σημερινά χωριά [[Σέσι Αττικής|Σέσι]] και [[Αγία Μαρίνα Γραμματικού|Αγία Μαρίνα]].
===Μνημεία===
Γραμμή 100 ⟶ 103 :
Το 295 π.Χ. ο δήμος κατακτήθηκε από τον [[Δημήτριος ο Πολιορκητής|Δημήτριο Α' της Μακεδονίας]], αλλά σύντομα επανήλθε και πάλι στους Αθηναίους. Λίγο αργότερα, έγινε βάση των συμμαχικών δυνάμεων των [[Δυναστεία των Πτολεμαίων|Πτολεμαίων]] κατά τη διάρκεια του [[Χρεμωνίδειος πόλεμος|Χρεμωνιδείου πολέμου]] (268 ή 267-261 π.Χ.).
Η οχυρωμένη ακρόπολη του Ραμνούντα<ref name="JRhangabis51b">[[Ιάκωβος Ρίζος Ραγκαβής]], "[http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/a/d/6/metadata-91-0000023.tkl Τα Ελληνικά], ήτοι περιγραφή γεωγραφική, ιστορική, αρχαιολογική και στατιστική της αρχαίας και νέας Ελλάδος. Συνταχθείσα υπό Ιακώβου Ρ. Ραγκαβή, εις τρεις τόμους. Ων ο Α' διαλαμβάνει την Στερεάν, Ανατολικήν και Δυτικήν Ελλάδα, ο Β' την Πελοπόννησον και ο Γ' τας νήσους τας τε ελευθέρας και μη, και τον πίνακα, και εκδοθείσα υπό Κωνσταντίνου Αντωνιάδου."... τόμοι 1-3, Εκ του τυπογραφείου Κ. Αντωνιάδου. Εν Αθήναις 1853-1854, [https://books.google.gr/books?id=rS9CAAAAcAAJ&dq=%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CE%B9&hl=el&source=gbs_navlinks_s Ta Hellēnika]: ē toi perigraphē geōgraphikē, historikē, archaiologikē kai statistikē tēs archaias kai neas Hellados, Jakob. R. Rhangabis, 1853. Τόμος 1ος, συνολ. σελ. 237-240, ενότητα σελ. 238-239: [...] "Η χώρα του Ραμνούντος χωρίζεται από της λοιπής Αττικής δια σειράς ορέων ως και η του Μαραθώνος. Η καλλιεργήσιμος γη αύτης είναι πεδίον μιας ώρας το μήκος χωριζόμενον από του αιγιαλού της θαλάσσης δια πετρωδών λόφων Χαι οριζόμενον προς δυσμάς υπό του όρους Λιμικού ο συνενοϋται μετά των λόφων των περικλειόντων το πεδίον του Μαραθώνος και την κοιλάδα της Οινόης. Κατά το νότιον πέρας της κοιλάδος του Ραμνούντος είναι η πάροδος η από της κοιλάδος του Τρικορύθου τερματιζομένη ενταύθα. Κατά το απέναντι βόρειον πέρας επί λόφου επικειμένου εις φάραγκα στενήν εκτεινομένην εις περίπου δέκα λεπτών μήκος και χαθήκουσαν εις μικρόν κόλπον εισί τα ερείπια του ναού της Νεμέσεως, και κατά το βόρειον του κόλπου τα συντρίμματα του περιωχυρωμένου δήμου Ραμνούντος. ο τόπος ούτος ονομάζεται σήμερον κοινώς Οβριόκαστρον και περιλαμβάνεται εις 10 λεπτών περίμετρον. το οχύρωμα συνίσταται εις μικράν τετράγωνον ακρόπολιν και κείται επί Κορυφής λόφου συνενουμένου μετά του παρακειμένου όρους διά μικράς προς την στερεάν τετραμένης ράχεως. Κατά το βόρειον εφυλάττετο το φρούριον υπό παραρρέοντος ρύακος. Κατά δε το νότιον εκτείνεται μικρά πεδιάς μέχρι της παραλίας. Φαίνονται εισέτι ίχνη τειχών και πύργων• τα κυριώτερα δε των σωζόμενων εισί λείψανα πύλης μετά του παρακειμένου τείχους ήτις εμφαίνει την δια της προειρημένης ράχεως κυρίαν εις το φρούριον είσοδον. Σώζονται προσέτι λείψανα τείχους δι' ου ο ναός συνήπτε μετά του φρουρίου κατά την ήπειρον.".[...]</ref> περικλείει ένα ψηλό λόφο της περιοχής, ύψους περίπου 28 μέτρων, ενώ τα τείχη του φρουρίου έχουν πλάτος, περίπου 2,30 με 2,70 μέτρα. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα με τοπικό μάρμαρο από την περιοχή της σύγχρονης Αγίας Μαρίνας. Το φρούριο του Ραμνούντα αναφερόταν, σε διάφορες μεταγενέστερες εποχές και με τις ονομασίες ''Ταυρόκαστρον''<ref name="Sourmelis51"/> ή ''Οβριόκαστρον''<ref name="JRhangabis51b"/><ref name="Sourmelis51"/> ή ''Ληνικόν''<ref name="Sourmelis51"/> ή ''Ελληνικόν''.<ref name="Sourmelis51"/> Υπήρχε, επίσης, σημαντικός αριθμός κτιρίων έξω από τα τείχη της οχυρωμένης περιοχής.
=== Τα ιερά της Νέμεσης ===
[[Αρχείο:Rhamnous-2.jpg|thumb|left|250px|Αρχαϊκός ναός στον Ραμνούντα.]]
Στον Ραμνούντα βρίσκονται δυο ιερά<ref name="JRhangabis51c">[[Ιάκωβος Ρίζος Ραγκαβής]], "[http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/a/d/6/metadata-91-0000023.tkl Τα Ελληνικά], ήτοι περιγραφή γεωγραφική, ιστορική, αρχαιολογική και στατιστική της αρχαίας και νέας Ελλάδος. Συνταχθείσα υπό Ιακώβου Ρ. Ραγκαβή, εις τρεις τόμους. Ων ο Α' διαλαμβάνει την Στερεάν, Ανατολικήν και Δυτικήν Ελλάδα, ο Β' την Πελοπόννησον και ο Γ' τας νήσους τας τε ελευθέρας και μη, και τον πίνακα, και εκδοθείσα υπό Κωνσταντίνου Αντωνιάδου."... τόμοι 1-3, Εκ του τυπογραφείου Κ. Αντωνιάδου. Εν Αθήναις 1853-1854, [https://books.google.gr/books?id=rS9CAAAAcAAJ&dq=%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CE%B9&hl=el&source=gbs_navlinks_s Ta Hellēnika]: ē toi perigraphē geōgraphikē, historikē, archaiologikē kai statistikē tēs archaias kai neas Hellados, Jakob. R. Rhangabis, 1853. Τόμος 1ος, συνολ. σελ. 237-240, ενότητα σελ. 239-240: [...] "Δυο ναοί ήσαν πλησίον αλλήλων• ο μείζων της Νεμέσεως, ο δε ελάσσων Θέμιδος, αμφότεροι κείμενοι επί μεγάλου χειροποίητου οροπεδίου ανεχομένου υπό τείχους περιωκοδομημένου κάτωθεν του υψώματος. Το άγαλμα της Θέμιδος ου τεμάχια σώζονται ευρίσκεται ήδη εν τω Βρετανικώ μουσείω. Ο μείζων ναός, δηλ. ο της Νεμέσεως ην περίπτερος εξάστυλος, έχων δώδεκα κίονας καθ' εκάστην πλευράν και πρόναον και σηκόν και οπισθόδομον. Μεταξύ των ερειπίων του ναού της Νεμέσεως ευρέθησαν και τεμάχια ανάγλυφων αγαλματίων σχεδόν ποδιαίων εκ λευκού λίθου και τοσούτον τεχνηέντως κατεσκευασμένων ώστε φαίνονται έργα ή του Φειδίου ή άλλου τινός των επιτηδειοτέρων τεχνητών της εποχής εκείνης (1 = Ληκ. Δημ.).".[...]</ref> της [[Νέμεσις|Ραμνουσίας Νεμέσεως]] (το μικρό και το μεγάλο). Σύμφωνα με μια μυθολογική εκδοχή, η θεά [[Νέμεσις]] ήταν η μητέρα της ωραίας [[Ελένη (μυθολογία)|Ελένης]], η οποία γεννήθηκε από αυγό που άφησε ο μεταμορφωμένος σε [[κύκνος|κύκνο]] [[Δίας (μυθολογία)|Δίας]] στη μήτρα της [[Λήδα]]ς. Τα πρώτα αποδεικτικά στοιχεία της λατρείας της Νέμεσης στο δήμο αυτό αναφέρονται στο 499 π.Χ., αν και πιθανώς η λατρεία να ξεκινά ακόμη παλαιότερα. Γύρω στο 430 π.Χ. χτίστηκε ο ναός ο αφιερωμένος στη θεότητα, ο οποίος ήταν από τα τελευταία παραδείγματα πολυγωνικής κατασκευής. Δίπλα του ήταν ένας ακόμα ναός της Νέμεσης και της [[Θέμις|Θέμιδας]].
Οι δύο ναοί της [[Νέμεσις|Νέμεσης]], βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους, σε περιοχή προς το δρόμο μεταξύ του Ραμνούντα και του Μαραθώνα, περίπου 630 μέτρα νότια της μετέπειτα πόλης. Στη σύγχρονη εποχή, το αξιοθαύμαστο έργο του ''John Peter Gandy's''<ref>"The Unedited Antiquities of Attica", London 1817, and Antiquities of Ionia, Part V (Suppl. to Part III), W. R. Lethaby,ed., London 1915.</ref> ήταν η πρώτη απόπειρα, το 1813, προκειμένου να τεκμηριωθεί η περιοχή. Ως πρωτοπόρος με υποτυπώδη πειθαρχία καταγράφει στις σημειώσεις και τα σχέδια πολλές πληροφορίες που διαφορετικά θα είχαν χαθεί.
Γραμμή 120 ⟶ 123 :
===Μεγάλος ναός της Νέμεσης===
[[αρχείο:Rhamnous-3.jpg|thumb|left|250px|Ημιτελείς ραβδώσεις και γλυπτική στον ναό του 5ου αιώνα π.Χ.]]
Η κατασκευή του μεγαλύτερου ναού της [[Νέμεσις|Νέμεσης]]<ref>Margaret M. Miles (Miles, M.M.), "[http://www.jstor.org/stable/148334 Reconstruction of the Temple of Nemesis at Rhamnous]", [[Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα|American School of Classical Studies at Athens]], Hesperia Vol. 58, No. 2, (1989), 134-256.</ref> άρχισε μεταξύ των ετών 460-450 π.Χ. και συνεχίστηκε μέχρι τα έτη 430-420 π.Χ. Χτίστηκε ως [[Δωρικός ρυθμός|δωρικός]] [[Περίπτερος ναός|περίπτερος]]<ref name="JRhangabis51c"/> ναός, κατά τη διάρκεια της εξουσίας του [[Περικλής|Περικλή]], όταν ο [[Παρθενώνας]] κατασκευαζόταν στην Αθήνα. Πιστεύεται ότι σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα [[Καλλικράτης|Καλλικράτη]], ο οποίος είχε σχεδιάσει και το [[Ναός Ηφαίστου|ναό του Ηφαίστου]] στην [[Αρχαία Αθήνα|Αθήνα]], το ναό του [[Ποσειδώνας (μυθολογία)|Ποσειδώνα]] στο ακρωτήριο του [[Σούνιο Λεοντίδας|Σουνίου]] και το ναό του [[Άρης (μυθολογία)|Άρη]] στις [[Αχαρναί|Αχαρνές]].
Η [[ευθυντηρία]] του [[Στερεοβάτης|στερεοβάτη]] και το χαμηλότερο επίπεδο της [[Κρηπίδα|κρηπίδας]] έγιναν από το τοπικό μαύρο μάρμαρο, ενώ το υπόλοιπο κατασκευάστηκε από λευκό μάρμαρο.
| |||