Έριδα των Διονυσίων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο [[Διονύσιος Αλεξανδρείας]] ([[247]]-[[265]]) ήταν ένας δραστήριος επίσκοπος, ο οποίος, κατά το [[Αθανάσιος Αλεξανδρείας|Μέγα Αθανάσιο]], διακρινόταν στην εποχή του για την άρτια θεολογική του κατάρτιση και τη σημαντική αντιμετώπιση των κυριοτέρων εκκλησιαστικών ζητημάτων που είχαν προκύψει στην τοπική εκκλησία, σε ότι αφορά τη μετάνοια των [[Πεπτωκότες (Χριστιανισμός)|πεπτωκότων]], τον [[εορτασμό του Πάσχα]], του Σαβελλιανισμού και του δυναμικού [[Μοναρχιανισμός|Μοναρχιανού]] Παύλου Σαμοσατέα. Υπήρξε μαθητής του [[Ωριγένης|Ωριγένη]] και σφοδρός πολέμιος του Σαβελλιανισμού, γράφοντας πλήθος επιστολών<ref>Ευσεβίου εκκλ.Ιστ. 7, 26</ref>. Στην προσπάθειά του να αντικρούσει τον ΣαβελιαννισμόΣαβελλιανισμό και την πεποίθηση που εξέφραζε πως ο Υιός και ο Πατήρ είναι ως υποστάσεις το ίδιο και το αυτό, προχώρησε στη διατύπωση ότι ο «''Υιός ουκ ήν πριν γέννηται''» και πως σε σχέση με τον Πατέρα «''μήτε φύση ίδιος''» και «''ξένος κατ'ουσίαν και ποίημα και κτίσμα''»<ref>Μ. Αθανασίου, Περί Διονυσίου, 4</ref>, ουσιαστικά υιοθετώντας παρεμφερείς, Ωριγενιστικές απόψεις. Ο Διονύσιος μάλιστα απέφυγε επιμελώς την διατύπωση «πρόσωπο», που ήταν προσφιλής στους μοναρχιανούς, χρησιμοποιώντας τον όρο «υπόσταση». Αυτή η διδασκαλία του, αλλά και η επιτυχής αντιμετώπιση του Σαβελλιανισμού, τον είχαν καταστήσει ιδιαίτερα αντιπαθή ανάμεσα στους Σαβελλιανιστές. Έτσι, οι οπαδοί του Σαβελλίου διεμήνυσαν στον [[Πάπας Διονύσιος|Ρώμης Διονύσιο]] τις απόψεις που εξέφρασε ο Διονύσιος Αλεξανδρείας, συνακολουθούμενοι και από πολλούς πιστούς της εκκλησίας που διαφωνούσαν με τις απόψεις αυτές<ref>Περί Διονυσίου, 13</ref>.