Περικλής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 75:
==== Πόλεμος της Σάμου ====
Ο [[Σαμιακός πόλεμος|πόλεμος της Σάμου]] ήταν ένα από τα τελευταία στρατιωτικά γεγονότα στα οποία ήταν αναμειγμένη η Αθήνα πριν από την έναρξη του Πελοποννησιακού Πολέμου. Μετά τον εξοστρακισμό του Θουκυδίδη, ο Περικλής έγινε Στρατηγός και πάλι, που ήταν και η μοναδική επίσημη πολιτική θέση που κατείχε. Η επιρροή του στα πράγματα της Αθήνας και της Αθηναϊκής Ηγεμονίας, ήταν όμως τόσο μεγάλη που πρακτικά ήταν ο απόλυτος και αδιαμφισβήτητος ηγέτης των Αθηνών. Το [[440 π.Χ.]] είχε ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ της Σάμου και της Μίλητου, για τον έλεγχο της [[Πριήνη]]ς, μίας αρχαίας πόλης κοντά στην Μυκάλη. Οι Μιλήσιοι ζήτησαν την βοήθεια των Αθηνών να σταματήσουν τον πόλεμο. Όταν οι Σάμιοι αρνήθηκαν να σταματήσουν τον πόλεμο, παρά την απαίτηση των Αθηναίων για κάτι τέτοιο,<ref name="Th115">Θουκυδίδης, [[s:Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου/Βιβλίο 1#1:115|1.115]]</ref> ο Περικλής πέρασε<ref name="Pl25">Πλούταρχος, ''Περικλής'', [[s:Βίοι Παράλληλοι/Περικλής#25|XXV]]</ref> ένα ψήφισμα εναντίον των Σαμίων, σύμφωνα με το οποίο παρά τη διαταγή προς τους Σάμιους να σταματήσουν τις πολεμικές συγκρούσεις με τους Μιλήσιους, εκείνοι δεν πειθάρχησαν, δίνοντας στην Αθήνα το δικαίωμα να επιβάλει την τάξη.{{Cref|ε}} Σε ναυμαχία εναντίον των Σαμίων, οι Αθηναίοι με ηγέτη τον Περικλή και εννέα
Μεταξύ του [[438 π.Χ.|438]] και [[436 π.Χ.]] ο Περικλής οδήγησε τον αθηναϊκό στόλο στις όχθες του [[Πόντος|Πόντου]], όπου δημιούργησε δεσμούς φιλίας με τις ελληνικές παραθαλάσσιες πόλεις της περιοχής.<ref name="Pontus">C.J. Tuplin, ''Pontus and the Outside World'', 28</ref> Ο Περικλής ασχολήθηκε επίσης με την εσωτερική ενδυνάμωση των Αθηνών, με την κατασκευή του «Μεσαίου Τείχους» το [[440 π.Χ.]] και με τη δημιουργία νέων κληρουχιών στην [[Άνδρος|Άνδρο]], στη [[Νάξος|Νάξο]] και στους [[Θούριοι|Θούριους]] της Κάτω Ιταλίας το [[444 π.Χ.]], που χτιζόταν με πρωτοβουλία του Περικλή στη θέση της ξακουστής [[Σύβαρις|Σύβαρη]]ς, η οποία είχε καταστραφεί το [[510 π.Χ.]] στον πόλεμο με τον [[Κρότωνας|Κρότωνα]]. Σημαντική κληρουχία δημιουργήθηκε επίσης στην Αμφίπολη της Μακεδονίας, μεταξύ [[437|437 π.Χ.]] και 436 π.Χ.<ref name="PlPl11">Πλούταρχος, ''Περικλής'', [[s:Βίοι Παράλληλοι/Περικλής#11|XI]] και Πλάτων, ''Γοργίας'', [http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Perseus%3Atext%3A1999.01.0178;query=section%3D%23491;layout=;loc=Gorg.%20456a 455e]</ref>
Γραμμή 151:
Ως μεγαλύτερη κληρονομιά που άφησε ο Περικλής θεωρούνται τα έργα τέχνης του Χρυσού Αιώνα της Αθήνας αλλά και τα λογοτεχνικά έργα της εποχής του, που διασώθηκαν μέχρι σήμερα. Η Ακρόπολη των Αθηνών, παρόλο που σήμερα είναι ερειπωμένη, στέκεται μέχρι σήμερα ως σύμβολο της σύγχρονης Αθήνας. Ο ιστορικός Παπαρρηγόπουλος υποστήριξε ότι αυτά τα έργα τέχνης είναι αρκετά για να κάνουν την Ελλάδα αθάνατη σε όλη την υφήλιο. Σε σχέση με την πολιτική κληρονομιά του Περικλή, ο Βίκτωρ Έρενμπεργκ υποστηρίζει ότι το βασικό στοιχείο της πολιτικής κληρονομιάς του Περικλή ήταν ο Αθηναϊκός [[ιμπεριαλισμός]], ο οποίος δεν δίνει πραγματική δημοκρατία και ελευθερία στους πολίτες του.<ref>V. L. Ehrenberg, ''From Solon to Socrates'', 332</ref> Υποστηρίζεται ότι η προώθηση ενός τέτοιου ιμπεριαλισμού στο τέλος κατέστρεψε την Αθήνα.<ref>C.G. Starr, A History of the Ancient World, 306</ref> Ο Περικλής και οι επεκτατικές πολιτικές του ενάντια στις πιο αδύναμες πόλεις-κράτη, έχουν γίνει αντικείμενο συζητήσεων και διαφωνιών.
Άλλοι αναλυτές επισημαίνουν ότι ο Αθηναϊκός ουμανισμός ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του Χρυσού Αιώνα.<ref>E.J. Power, ''A Legacy of Learning'', 52</ref> Η ελευθερία του λόγου θεωρείται η μεγαλύτερη και μακροβιότερη κληρονομιά που μας άφησε ο "Αιώνας του Περικλή".<ref>R.A. Katula, ''A Synoptic History of Classical Rhetoric'', 18</ref> Ο Περικλής θεωρείται ο ιδανικός τύπος ηγέτη στην Αρχαία Ελλάδα και ο Επιτάφιος Λόγος του,
== Σημειώσεις ==
Γραμμή 217:
{{Cnote|στ|Ο Πλούταρχος περιγράφει αυτούς τους ισχυρισμούς αλλά δεν τους επιβεβαιώνει.<ref name="P31"/> Ο Θουκυδίδης επιμένει, όμως, ότι ο Περικλής ήταν ακόμη ο ισχυρότερος άνδρας των Αθηνών.<ref name="ThI139">Θουκυδίδης, [[s:Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου/Βιβλίο 1#1:139|1.139]]</ref> Οι Γκομ και Βλαχος υποστηρίζουν την άποψη του Θουκυδίδη.<ref name="Go1">A. W. Gomme, ''An Historical Commentary on Thucydides'', I, 452</ref><ref name="Vl141">Α. Βλάχος, ''Παρατηρήσεις στον Θουκυδίδη'', 141</ref> }}<br />
{{Cnote|ζ|Ο Βλάχος αναφέρει ότι ο Θουκυδίδης μας δίνει την εικόνα πως η ηγεμονία της Αθήνας ήταν σκληρή και αυταρχική, αλλά ο ιστορικός δε σχολιάζει την αυταρχική ηγεμονία της Σπάρτης την ίδια εποχή. Σύμφωνα με τον Βλάχο, η ήττα των Αθηνών στον πόλεμο έκανε την Σπαρτιατική Ηγεμονία
{{Cnote|η|Με βάση τις επιστημονικές μελέτες, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο λοιμός ήταν πιθανόν ένας τύφος ή τυφοειδής πυρετός, και όχι χολέρα ή κάτι άλλο.<ref name="Go2">A.W. Gomme, ''An Historical Commentary on Thucydides'', II, 145–62.</ref>}}<br />
| |||