Λεώς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Νέα σελίδα: : ''Το όνομα '''Λεώς''' μπορεί επίσης να εμφανιστεί ως μια μορφή της λέξης Λέων (Λέοντας)''. Στην ... |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 3:
Στην [[ελληνική μυθολογία]], το όνομα '''Λεώς''' ({{lang-grc|Λεώς}}), μπορεί να αναφέρεται στα εξής πρόσωπα:
* '''Λεώς'''. [[Επώνυμος ήρωας]] της [[Λεοντίδα φυλή|
* '''Λεώς ο Αγνούσιος'''. Κήρυκας από τον δήμο του [[Αγνούς| Αγνούντος]], ο οποίος πληροφόρησε ή πρόδωσε στον [[Θησέας|Θησέα]] την επικείμενη επίθεση του [[Πάλλαντας|Πάλλαντα]] και των γιων του, των [[Παλλαντίδες|Παλαντίδων]] εναντίον του. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Πάλλας (γιος του [[Πανδίων|Πανδίονα]], αδελφός του Αιγέα και θείος του Θησέα) και οι [[Παλλαντίδες]] (οι 50 γιοι του), μετά τον θάνατο του [[Αιγέας|Αιγέα]], δεν αναγνώριζαν ως νόμιμο διάδοχο του [[Βασιλείς της Αρχαίας Αθήνας|αττικού βασιλείου]] τον [[Θησέας|Θησέα]] και διεκδίκησαν το θρόνο του. Ο Θησέας, ο οποίος απουσίαζε αρχικά στην [[Κρήτη]] έμαθε, ότι στον δήμο του [[Γαργηττός|Γαργηττού]] έχει εδραιωθεί η κυριαρχία των Παλλαντιδών και ότι έχει γίνει μεταφορά της πρωτεύουσας στην Παλλήνη. Όταν επιστρέφει ξανά στην Αθήνα κηρύττεται πόλεμος με τους Παλλαντίδες. Η μία πτέρυγα των Παλλαντιδών με επικεφαλής τον Πάλλαντα ανέμενε το Θησέα στη νοτιοανατολική διέξοδο του Υμηττού, στη περιοχή του δήμου του [[Σφηττός|Σφηττού]], ενώ η δεύτερη στήνει ενέδρα στη βορειοανατολική είσοδο στη περιοχή του δήμου του [[Γαργηττός|Γαργηττού]]. Ο Θησέας όμως καθώς είχε πληροφορηθεί τα σχέδιά τους από τον κήρυκα Λεώ και με μια αιφνιδιαστική επίθεση κατορθώνει να εξοντώσει την δεύτερη ομάδα του Γαργηττού και να διασκορπίσει τη πρώτη ομάδα του Σφηττού, εδραιώνοντας την εξουσία του στην αρχαία [[Αρχαία Αθήνα|Αθήνα]]. Ο κήρυκας Λέοντας ο Αγνούσιος, ο οποίος πληροφόρησε τον Θησέα, ήταν πλέον για τους κατοίκους του [[Γαργηττός|Γαργηττού]], του [[Σφηττός|Σφηττού]], της [[Παλλήνη Αντιοχίδας|Παλλήνης]] και των άλλων συμμαχικών δήμων, μισητός ως προδότης, ενώ ήταν σεβαστός και τιμώμενος στο δήμο του. Από τότε υπήρχε ένταση μεταξύ των δήμων αυτών και είχαν απαγορευτεί οι γάμοι μεταξύ κατοίκων του Αγνούντα και της Παλλήνης, ενώ δεν χρησιμοποιούσαν τη φράση «ἀκούετε λεῷ» (=ακούετε άνθρωποι), λόγω της ομοφωνίας της λέξης «λεῷ» (=άνθρωποι), με το όνομα «Λεώ».<ref>[[Πλούταρχος]], «[[Βίοι Παράλληλοι]]», «Θησεύς», [[s:Βίοι Παράλληλοι/Θησεύς|13.1-3]]: [...] "13.1] οἱ δὲ Παλλαντίδαι πρότερον μὲν ἤλπιζον αὐτοὶ τὴν βασιλείαν καθέξειν Αἰγέως ἀτέκνου τελευτήσαντος• ἐπεὶ δὲ Θησεὺς ἀπεδείχθη διάδοχος, χαλεπῶς φέροντες εἰ βασιλεύει μὲν Αἰγεὺς θετὸς γενόμενος Πανδίονι καὶ μηδὲν Ἐρεχθείδαις προσήκων, βασιλεύσει δ᾽ ὁ Θησεὺς πάλιν ἔπηλυς ὢν καὶ ξένος, εἰς πόλεμον καθίσταντο. [13.2] καὶ διελόντες ἑαυτοὺς οἱ μὲν ἐμφανῶς Σφηττόθεν ἐχώρουν ἐπὶ τὸ ἄστυ μετὰ τοῦ πατρός, οἱ δὲ Γαργηττοῖ κρύψαντες ἑαυτοὺς ἐνήδρευον, ὡς διχόθεν ἐπιθησόμενοι τοῖς ὑπεναντίοις. ἦν δὲ κῆρυξ μετ᾽ αὐτῶν, ἀνὴρ Ἁγνούσιος, ὄνομα Λεώς. οὗτος ἐξήγγειλε τῷ Θησεῖ τὰ βεβουλευμένα τοῖς Παλλαντίδαις. [13.3] ὁ δὲ ἐξαίφνης ἐπιπεσὼν τοῖς ἐνεδρεύουσι πάντας διέφθειρεν. οἱ δὲ μετὰ τοῦ Πάλλαντος πυθόμενοι διεσπάρησαν. ἐκ τούτου φασὶ τῷ Παλληνέων δήμῳ πρὸς τὸν Ἁγνουσίων ἐπιγαμίαν μὴ εἶναι, μηδὲ κηρύττεσθαι τοὐπιχώριον παρ᾽ αὐτοῖς "ἀκούετε λεῷ•" μισοῦσι γὰρ τοὔνομα διὰ τὴν προδοσίαν τοῦ ἀνδρός". [...]</ref> Οι κάτοικοι του [[Αγνούς| Αγνούντος]], αντιθέτως, θυσίαζαν και απέδιδαν τιμές προς τον Λεώ, ως τιμώμενο πρόσωπο.<ref>[[Στέφανος Βυζάντιος]], "Εθνικά", ("[https://books.google.gr/books?id=-J5eAAAAcAAJ&dq=%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%BF%CE%AF+%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82&hl=el&source=gbs_navlinks_s Stephani Byzantii Ἐθνικων quæ supersunt.]" Gr. Edidit Anton Westermann, Λειψία 1839), [...] "Αγνούς, δήμος εν τη Αττική της Δημητριάδος φυλής τινές δε της Ακαμαντίδος ή, ως Φρύνιχος, της Ατταλίδος, εκλήθη δε από της εν αυτώ φυομένης άγνου. επιπολάζει γάρ και τούτο το είδος παρ’ Έλλησιν, οίον Σχοινούς, Σκιλλούς, Πιτυούς, Δαφνούς, Σελινούς, Ερικούς, από των εν τους τόπους φυομένων, καθά των Αθήνησι δήμων τινές, Αχερδούς, Φηγούς, Μυρρινούς. ο δημότης Αγνούσιος, ως Ραμνούσιος. από της γενικής, προσόδω του ι, του τ φυλασσομένου, ως εν τω Σελινούντιος, Οπούντιος, Ιεριχούντιος, τρεπομένου δε εις σ, και του προ αυτού ν υφαιρουμένου, Aλιμούσιος, Φηγούσιος. διακρίνεται η τροπή τω αδιαιρέτω τού πρωτοτύπου, όπερ Αττικοί φιλούσι. παρ’ αυτοίς γάρ ου λέγεται Αγνόεις ή Φηγόεις ή Μυρρινόεις, όθεν ουδέ διά τού τ λέγεται Σιμούντιος, αλλά δια τού σ μετά της υφέσεως του ν. το δε Σιμούς Σιμόεις διαιρείται, και Οπούς Οπόεις. τάχα δε και τα δοκούντα διαιρείσθαι κυριώτερα καθέστηκεν' όθεν μετά του τ λέγεται Σιμούντιος, ου γάρ Αττικά ταύταυ το τοπικόν Αγνουντόθεν, και εν τόπω Αγνούντι. εν τοις άξοσιν '''επειδή Αγνούντι θυσία έστι τω λεώ'''. εις τόπον Αγνούνταδε". [...], σελ. 10.</ref>
|