Εθνικό Θέατρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τα εγκαίνια έγιναν με τον [[Αγαμέμνων|''Αγαμέμνονα'']] του [[Αισχύλος|Αισχύλου]] και τη μονόπρακτη κωμωδία ''Ο Θείος Όνειρος'' του [[Γρηγόριος Ξενόπουλος|Ξενόπουλου]] στις [[19 Μαρτίου]] 1932<ref name="ReferenceA">Θόδωρος Γραμματάς, Το Ελληνικό θέατρο στον 20ο αιώνα. Πολιτιστικά πρότυπα και πρωτότυπα, Α΄ τόμος, εκδ. Εξάντας, 2002, σελ.238</ref>. Ανάμεσα στους ηθοποιούς που συγκαταλέγονταν στον πρώτο πυρήνα του Εθνικού Θεάτρου συναντώνται οι [[Αιμίλιος Βεάκης]], [[Γιώργος Γληνός]], [[Ελένη Παπαδάκη]], [[Αλέξης Μινωτής]], [[Κατίνα Παξινού]], [[Θάνος Κωτσόπουλος]], [[Δημήτρης Μυράτ]].<ref>Γραμματάς name="ReferenceA"(2002), σελ. 238.</ref>

Η περίοδος του Φώτου Πολίτη χαρακτηρίζεται από την επιθυμία του το Εθνικό να συμβάλει στη διαπαιδαγώγηση και την ψυχαγωγία του λαού, χωρίς να ικανοποιεί τις προσωπικές φιλοδοξίες των πρωταγωνιστών του. Η ρήξη του με την καλλιτεχνική επιτροπή του Εθνικού (Γρηγόριος Ξενόπουλος, Θ. Συναδινός, Παύλος Νιρβάνας), επειδή ο πρώτος ήθελε να έχει όχι απλά τη σκηνοθετική ευθύνη των έργων που ανέβαιναν, αλλά και τον τελικό λόγο για τα έργα αυτά, συνέβαλαν στην ανάδειξη του Δημήτρη Ροντήρη.<ref>Θόδωρος Γραμματάς, Το Ελληνικό θέατρο στον 20ο αιώνα. Πολιτιστικά πρότυπα και πρωτότυπα, Α΄ τόμος, εκδ. Εξάντας, (2002), σελ. 239.</ref>

Το [[1939]], ιδρύθηκε η [[Εθνική Λυρική Σκηνή]] ως τμήμα του Εθνικού Θεάτρου. Το [[1956]] αναγνωρίστηκε η ανάγκη προώθησης του νεοελληνικού ρεπερτορίου με την ίδρυση της Δεύτερης Σκηνής που αργότερα το 1971 ονομάστηκε Νέα Σκηνή, επί Αιμίλιου Χουρμούζιου, και που σαν εναρκτήριο έργο της επιλέγεται Η έβδομη ημέρα της δημιουργίας του [[Ιάκωβος Καμπανέλλης|Ιάκωβου Καμπανέλλη]]. (23 Ιανουαρίου 1956).<ref>Θόδωρος Γραμματάς, Το Ελληνικό θέατρο στον 20ο αιώνα. Πολιτιστικά πρότυπα και πρωτότυπα, Α΄ τόμος, εκδ. Εξάντας, (2002), σελ. 240.</ref> Το [[1996]] ιδρύθηκε η Πειραματική σκηνή, ο Άδειος Χώρος και το Εργαστήριο Ηθοποιών.