Αντίπαπας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στον κατάλογο των παπών της, η ετήσια επετηρίδα της [[Αγία Έδρα|Αγίας Έδρας]] (''Annuario Pontificio''), προσαρτά στο όνομα του [[Πάπας Λέων Η΄|ΠάπαςΠάπα Λέοντα Η΄]] (963-965) την ακόλουθη σημείωση: "''Στο σημείο αυτό, όπως και στα μέσα του ενδέκατου αιώνα, συναντάμε εκλογές στις οποίες προβλήματα εναρμόνισης ιστορικών κριτηρίων με τη [[θεολογία]] και το [[κανονικό δίκαιο]] καθιστούν αδύνατο να αποφασιστεί ξεκάθαρα ποια πλευρά κατείχε τη νομιμότητα, που η ύπαρξηύπαρξή της εγγυάται την αδιάκοπη νόμιμη διαδοχή των διαδόχων του Αποστόλου Πέτρου. Η αβεβαιότητα που υπάρχει σε ορισμένες περιπτώσεις, κατέστησε σκόπιμη την εγκατάλειψη της τοποθέτησης διαδοχικών αριθμών στον κατάλογο των Παπών''."

Ο [[Ιππόλυτος Ρώμης|Άγιος Ιππόλυτος Ρώμης]] (πεθαπεβ. 235) είναι κοινά αποδεκτός ως ο πρώτος αντίπαπας, καθώς διαμαρτυρήθηκε ενάντια στον [[Πάπας Κάλλιστος Α΄|Πάπα Κάλλιστο Α΄]] και ηγήθηκε μιας ξεχωριστής ομάδας μέσα στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ο Ιππόλυτος αργότερα συμβιβάστηκε με το δεύτερο διάδοχο του Καλλίστου Α΄, τον [[Πάπας Ποντιανός|Ποντιανό]], όταν και οι δύο φυλακίστηκαν στα ορυχεία της [[Σαρδηνία|Σαρδηνίας]]. Αναγνωρίστηκε και πάλι από την Εκκλησία. Το εάν δύο πρόσωπα συγχέονται στην περίπτωση του Ιππόλυτου,<ref>{{cite web|url=http://www.vatican.va/jubilee_2000/magazine/documents/ju_mag_01091997_p-70_en.html|title= The catacombs the destination of the great jubilee|publisher=[[Βατικανό]]|accessdate=2007-09-03}}</ref> και το εάν ο Ιππόλυτος ισχυρίστηκε ότι ήταν ο κανονικός επίσκοπος της [[Ρώμη|Ρώμης]], παραμένει ασαφές, κυρίως καθώς ανάλογος ισχυρισμός δε βρέθηκε στα γραπτά που του αποδίδονται.

Η ''[[Καθολική Εγκυκλοπαίδεια]]'' επίσης αναφέρει κάποιον Νατάλιο ,<ref>{{cite web|url=http://www.newadvent.org/cathen/10448a.htm|title=Monarchians - Dynamists, or Adoptionists|publisher=''Καθολική Εγκυκλοπαίδεια'' |accessdate=2007-09-03}}</ref> πριν τον Ιππόλυτο, σαν τον πρώτο αντίπαπα, ο οποίος, με βάση τον Ευσέβιο EH5.28.8-12 αναφέρει στο ''Μικρό Λαβύρινθο'' του Ιππόλυτου, μετά τη «μαστίγωσημαστίγωσή του ολόκληρη τη νύχτα από αγίους αγγέλους», καλυμμένος με στάχτη, φορώντας τραχύ μάλλινο ένδυμα ταπείνωσης και «με ορισμένη δυσκολία» υποτάχτηκευποτάχθηκε στον [[Πάπας Ζεφυρίνος|Πάπα Ζεφυρίνο]]. Ως απόδειξη της πραγματικής επέμβασης των αγγέλων, ο Νατάλιος επιδείκνυε τις πληγές που είχαν αφήσει στην πλάτη του.

Ο [[αντίπαπας Νοβατιανός]] (θαναπεβ. 258), ένα ακόμη πρόσωπο του τρίτου αιώνα, διεκδίκησε την Αγία Έδρα αμφισβητώντας τον [[Πάπας Κορνήλιος|Πάπα Κορνήλιο]], και συνεπώς θεωρείται ο πρώτος αδιαμφισβήτητος αντίπαπας.

Η περίοδος στην οποία συναντάται ο μεγαλύτερος αριθμός αντιπαπών είναι κατά τη διάρκεια των διαμαχών μεταξύ των Παπών και της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]], τον [[11ος αιώνας|11ο]] και το [[12ος αιώνας|12ο αιώνα]]. Οι ηγεμόνες συχνά προέβαλλαν τους δικούς τους διεκδικητές, με σκοπό να αυξήσουν την επιρροή τους. Οι Πάπες από την άλλη, πολλές φορές προέβαλλαν εδαφικές διεκδικήσεις στη [[Γερμανία]], με σκοπό να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο ηγεμόνα.

Το Μεγάλο [[Δυτικό Σχίσμα]], το οποίο, με αφορμή την άκυρη εκλογή του [[Πάπας Ουρβανός ΣΤ΄|Πάπα Ουρβανού ΣΤ΄]], ξεκίνησε το 1378 με την εκλογή του [[αντίπαπας Κλήμης Ζ΄|αντίπαπα Κλήμη Ζ΄]], που εγκαταστάθηκε στην [[Αβινιόν]] της [[Γαλλία]]ς, οδήγησε σε δύο, και τελικά σε τρία, αντίπαλα ρεύματα διεκδικητών του παπικού αξιώματος: το ρωμαϊκό ρεύμα, το [[πάπες στην Αβινιόν|ρεύμα της Αβινιόν]], και το ρεύμα της Πίζας. Το τελευταίο πήρε την ονομασία της από την πόλη [[Πίζα]] της [[Ιταλία|Ιταλίας]], όπου έδρευε η σύνοδος που εξέλεξε τον [[Πάπας Αλέξανδρος Ε΄|Πάπα Αλέξανδρο Ε΄]] σαν τρίτο διεκδικητή. Για να δώσει τέλος στο σχίσμα, το Μάιο του 1415, η [[Σύνοδος της Κωνσταντίας]] αποκήρυξε τον [[αντίπαπας Ιωάννης ΚΓ΄|αντίπαπα Ιωάννη ΚΓ΄]] του ρεύματος της Πίζας, του οποίου οι ισχυρισμοί βασίζοντανβασιζόταν σε μία επιλογή του συμβουλίου. Ο [[πάπας Γρηγόριος ΚΒ΄]] του ρωμαϊκού ρεύματος παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 1415. Το 1417, η Σύνοδος της Φλωρεντίας επίσημα αποκήρυξε τον [[αντίπαπας Βενέδικτος ΙΓ΄|αντίπαπα Βενέδικτο ΙΓ΄]] του ρεύματος της Αβινιόν, αλλά αυτός αρνήθηκε να παραιτηθεί. Στη συνέχεια ο [[Πάπας Μαρτίνος Ε΄]] εξελέγη και έγινε αποδεκτός από όλους, εκτός από μια μικρή και σταδιακά συρρικνούμενη περιοχή που έμεινε πιστή στον [[αντίπαπας Βενέδικτος ΙΓ΄|αντίπαπας Βενέδικτο ΙΓ΄]]. Το σκάνδαλο του μεγάλου σχίσματος δημιούργησε αντιπαπικά συναισθήματα και τροφοδότησε τη [[Προτεσταντισμός|Θρησκευτική Μεταρρύθμιση]] στιςτων αρχέςαρχών του [[16ος αιώνας|δεκάτου έκτου αιώνα]].