Ιωάννης (Ρωμαίος Αυτοκράτορας): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά τον θάνατο του Αυτοκράτορα [[Φλάβιος Ονώριος|Ονώριου]] (15 Αυγούστου 423), ο [[Θεοδόσιος Β´|Θεοδόσιος ο Β΄]], ο μόνος εναπομένων γόνος της [[Δυναστεία του Θεοδοσίου|Δυναστείας του Θεοδοσίου]], δίσταζε να ανακοινώσει τον θάνατο του θείου του. Στο <span>διάστημα της μεσοβασιλείας</span>, ο Καστίνος (''Castinus'') [[Πατρίκιοι|πατρίκιος]] του Ονώριου κατά το χρόνο του θανάτου του, ανακήρυξε τον Ιωάννη ως Αυτοκράτορα.

Ο Ιωάννης ήταν <span>[[Πριμικήριος]] (''primicerius notariorum'')</span> ή ανώτερος δημόσιος υπάλληλος κατά το χρόνο της ανακήρυξής του ως Αυτοκράτορα. Ο [[Προκόπιος (ιστορικός)|Προκόπιος]] τον επαίνεσε ως "ευγενικό και προικισμένο με σύνεση και πολύ ικανό για εξαιρετικές πράξεις"<ref>ProcopiusΠροκόπιος, ''De Bellus'' III.3.6. </ref>. Σε αντίθεση με τους Αυτοκράτορες της Δυναστείας του Θεοδοσίου, ανέχθηκε όλες τις [[Χριστιανισμός|Χριστιανικές]] αιρέσεις.

Από την αρχή, ο έλεγχός του επί της αυτοκρατορίας ήταν αβέβαιος. Στην [[Γαλατία]], ο πραιτωριανός έπαρχος σκοτώθηκε στην [[Αρλ|Αρελάτη]] σε εξέγερση του στρατού<ref>Stewart Oost ''Galla Placidia Augusta: A biographical essay'' (Chicago: University Press, 1968), pσελ. 186</ref>. Και ο Βονιφάτιος, Κόμης (''comes'') της Επισκοπής Αφρικής, παρακράτησε τον στόλο με το σιτάρι που προοριζόταν για την [[Ρώμη]].<ref>[//en.wikipedia.org/wiki/Olympiodorus_of_Thebes Olympiodorus], fragment 40. </ref>.

"Τα γεγονότα της βασιλείας του Ιωάννη είναι τόσο σκοτεινά όσο και η καταγωγή του", γράφει ο Τζον Μάθιους, ο οποίος στη συνέχεια αναφέρει έναν κατάλογο γνωστών πράξεων του Αυτοκράτορα σε μία μόνο παράγραφο. Ο Ιωάννης ανακηρύχθηκε στην Ρώμη και διεξήχθησαν και πραιτωριανοί αγώνες δαπάναις της Οικογένειας Anicia. Ο Ιωάννης στη συνέχεια μετέφερε την βάση του στην [[Ραβέννα]], γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Ανατολική Αυτοκρατορία]] θα χτυπούσε από αυτή την πλευρά. Υπάρχει μια αναφορά για μια εκστρατεία εναντίον της Αφρικής, αλλά και το αποτέλεσμά της, μάλλον αρνητικό, δεν αναφέρεται. Στην Γαλατία φαίνεται να δημιούργησε πρόβλημα με την παραπομπή κληρικών σε κοσμικά δικαστήρια. Και αυτό είναι όλο.<ref>John Matthews, ''Western Aristocracies and Imperial Court AD 364 – 425'' (Oxford: Clarendon Press, 1990), ppσελ. 379f</ref>

Ο Ιωάννης ήλπιζε ότι θα μπορούσε να έρθει σε συμφωνία με τον Αυτοκράτορα της Ανατολής, αλλά όταν ο [[Θεοδόσιος Β´|Θεοδόσιος ο Β΄]] ανακήρυξε τον νεαρό [[Ουαλεντινιανός Γ΄|Ουαλεντινιανό Γ΄]] πρώτα να ''[[Καίσαρας|Καίσαρα]]'' και στη συνέχεια συν-αυτοκράτορα ως ''[[Αύγουστος (τίτλος)|Αύγουστο]]'' (αναμφίβολα επηρεασμένος από την μητέρα του Ουαλεντινιανού, [[Γάλλα Πλακιδία]]), κατάλαβε το μόνο που θα μπορούσε να περιμένει ήταν πόλεμος. Στα τέλη του 424 ανέθεσε σε έναν από τους νεότερους και πιο ελπιδοφόρους οπαδούς του, τον [[Φλάβιος Αέτιος|Αέτιο]], μια σημαντική αποστολή. Ο Αέτιος, Κυβερνήτης του Παλατιού τότε, στάλθηκε στους [[Ούννοι|Ούνους]], με τους οποίους είχε ζήσει ως όμηρος νωρίτερα, να ζητήσει στρατιωτική βοήθεια.<ref>Renatus Frigeridus, cited in [//en.wikipedia.org/wiki/Gregory_of_Tours Gregory of Tours], ''Decem Libri Historiarum'', II.8; translatedμετάφραση byτου Lewis Thorpe, ''History of the Franks'' (Harmondsworth: Penguin, 1974), ppσελ. 118f</ref>

Ενώ Ο Αέτιος ήταν μακριά, ο στρατός της Ανατολικής Αυτοκρατορίας έφυγε από την [[Θεσσαλονίκη]] για την Ιταλία, και σύντομα στρατοπέδευσε στην [[Ακυληία]]. Αν και οι πρωτογενείς πηγές αναφέρουν ότι Ραβέννα έπεσε στην επίθεσή τους – ο [[Ιωάννης Αντιοχεύς (χρονογράφος)|Ιωάννης Αντιοχεύς]] αναφέρει ότι ένας βοσκός οδήγησε το στρατό του [[Άσπαρ]] με ασφάλεια μέσα από τα έλη που προστάτευαν την πόλη<ref>John of Antioch, fragment 195; translatedμετάφραση byτου C.D. Gordon, ''Age of Attila'', pσελ. 47</ref>– ο Stewart Oost πιστεύει ότι ο πατέρας του Άσπαρ, ο Αρδαβούριος (''Ardaburius''), ο οποίος είχε συλληφθεί από στρατιώτες του Ιωάννη, έπεισε την φρουρά της Ραβέννας να προδώσει την πόλη.<ref>Oost, ''Galla Placidia Augusta'', ppσελ. 188f</ref>. Ο έκπτωτος αυτοκράτορας μεταφέρθηκε στην Ακυληία, όπου πρώτα του έκοψαν το χέρι και στην συνέχεια τον έβαλαν να παρελάσει στον Ιππόδρομο πάνω σε έναν [[Γάιδαρος|γάιδαρο]] για να χλευαστεί από το πλήθος, στο τέλος, μετά από περαιτέρω προσβολές και τραυματισμούς, τελικά τον αποκεφάλισαν τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο του 425.<ref>ProcopiusΠροκόπιος, III.3.9; translated by Dewing, ppσελ. 75ff</ref>.

Τρεις μέρες μετά τον θάνατο του Ιωάννη, ο Αέτιος επέστρεψε ως επικεφαλής στρατού Ούνων. Μετά από κάποιες αψιμαχίες, ο Αέτιος και η Πλακιδία, αντιβασιλέας του γιου της, ήρθαν σε συμφωνία, η οποία διαμόρφωσε το πολιτικό τοπίο της [[Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Οι Ούνοι εξοφλήθηκαν και στάλθηκαν στην πατρίδα τους, ενώ ο Αέτιος έλαβε το αξίωμα του ''magister militum'' (επικεφαλής του [[Ρωμαϊκός στρατός|Ρωμαϊκού στρατού]]).<ref>Oost, ''Galla Placidia Augusta'', ppσελ. 189f</ref>. Ο ιστορικός Adrian Goldsworthy γράφει ότι "χρειάστηκε ένας σκληρός αγώνας με σημαντικό μέρος του [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Ανατολικού Ρωμαϊκού]] πεζικού και ναυτικού, καθώς και αρκετή δόση προδοσίας" για να νικηθεί ο Ιωάννης<ref>Adrian Goldsworthy, ''The Fall of the West: The Slow Death of the Roman Superpower'', Orion Books Ltd, Paperback Edition 2010, London, ppσελ. 305 andκαι 436</ref>.