Γ΄ Ισλαμικός Εμφύλιος Πόλεμος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 14:
 
===Συρία===
Μετά τον θάνατο του Γιαζίντ, ο Μαρουάν εισέβαλε στη Συρία, αρχικά ισχυριζόμενος ότι ερχόταν ως προστάτης των φυλακισμένων γιων του Ουαλίντ Β΄. Οι Καϊσίτες των βορείων περιοχών, της [[Κιννασρίν]] και της Χομς, συσπειρώθηκαν γύρω του, ώσπου, σε κάποιο σημείο στον δρόμο μεταξύ [[Μπααλμπέκ]] και Δαμασκού, ο Μαρουάν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον ΣουλαϋμάνΣουλαϊμάν ιμπν Ισάμ. Εξίσου έμπειρος στρατιωτικός ηγέτης με τον Μαρουάν, ο ΣουλαϋμάνΣουλαϊμάν είχε στις τάξεις του τους Καλμπίτες της νότιας Συρίας και τους Δακουανίγια, τον προσωπικό του στρατό. Στην επακόλουθη μάχη ο Μαρουάν επικράτησε, και ο ΣουλαϋμάνΣουλαϊμάν κατέφυγε στη Δαμασκό.{{sfn|Hawting|2000|p=97}} Καθώς ο Μαρουάν ανάγκασε τους αιχμαλώτους να ορκιστούν πίστη στους γιους του Ουαλίντ Β΄, ο ΣουλαϋμάνΣουλαϊμάν διέταξε τη θανάτωσή τους από τον [[Γιαζίντ ιμπν Χάλιντ αλ-Κασρί]], μαζί με τον Γιουσούφ αλ-Θακαφί. Έπειτα ο ΣουλαϋμάνΣουλαϊμάν και οι ακόλουθοί του, μαζί με τον χαλίφη Ιμπραήμ, έφυγαν για την Παλμύρα.{{sfn|Hawting|2000|p=97}}
 
[[File:Dirham of Marwan II ibn Muhammad, AH 127-132.jpg|thumb|250px|right|Αργυρή δραχμή του Μαρουάν Β΄]]
Ο Μαρουάν μπόρεσε έτσι να εισέλθει στη Δαμασκό χωρίς αντίσταση τον Δεκέμβριο του 744, και ανακηρύχτηκε χαλίφης. Ο Μαρουάν επέφυγε τα αντίποινα και ακολούθησε μια συμφιλιωτική πολιτική, επιτρέποντας στις συριακές επαρχίες («ajnad», εν. «jund») να επιλέξουν οι ίδιες τους κυβερνήτες τους. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα, ο ΣουλαϋμάνΣουλαϊμάν και ο Ιμπραήμ έπαυσαν την αντίστασή τους και πήγαν στη Δαμασκό να δηλώσουν υποταγή.{{sfn|Hawting|2000|pp=97–98}} Η εξουσία του Μαρουάν ήταν φαινομενικά ασφαλής, ώσπου επέλεξε να μεταφέρει την πρωτεύουσα από την Δαμασκό στο στρατιωτικό κέντρο της Χαρράν. Σύμφωνα με τον ιστορικό Τζέραλντ Χώτινγκ, «για πρώτη φορά ένας χαλίφης φαινόταν να έχει ολότελα εγκαταλείψει τη Συρία», μια πράξη που βοήθησε στο να αυξηθεί η δυσπιστία και εχθρότητα των ηττημένων Καλμπιτών κατά του Μαρουάν.{{sfn|Hawting|2000|p=98}} Έτσι το καλοκαίρι του 745 οι Καλμπίτες της «jund» της [[Παλαιστίνη]]ς εξεγέρθηκαν υπό τον τοπικό κυβερνήτη, [[Θάμπιτ ιμπν Νουάιμ]]. Η εξέγερση σύντομα επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη Συρία, ακόμα και σε υποτιθέμενα πιστές περιοχές όπως η Χομς. Ο Μαρουάν αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να επιστρέψει στη Συρία, και να καταστείλει την εξέγερση πόλη με πόλη. Αφού ανάγκασε τη Χομς σε συνθηκολόγηση, ο Μαρουάν έλυσε την πολιορκία της Δαμασκού από τον Γιαζίντ ιμπν Χάλιντ αλ-Κασρί, που σκοτώθηκε. Έπειτα βάδισε προς την [[Τιβεριάδα]], που πολιορκούνταν από τον Θάμπιτ, και νίκησε, αιχμαλώτισε, και εκτέλεσε, τόσο τον Θάμπιτ όσο και τους γιους του. Μετά την επίθεση του Μαρουάν στο προπύργιο των Καλμπιτών, την Παλμύρα, ο Καλμπίτης αρχηγός Αμπράς αλ-Καλμπί επίσης συνθηκολόγησε.{{sfn|Hawting|2000|pp=97, 98–99}}
 
Με την Συρία να έχει επανέλθει υπό τον έλεγχό του, ο Μαρουάν συγκάλεσε τα μέλη της οικογένειας των Ομεϋαδών, και ονόμασε τους δυο γιούς του ως διαδόχους. Τότε στράφηκε προς το Ιράκ, όπου ήδη επιχειρούσε για λογαριασμό του μια στρατιά υπό τον [[Γιαζίντ ιμπν Χουμπάυρα]]. Ο Μαρουάν συγκέντρωσε μια νέα στρατιά για να ενισχύσει τον Ιμπν Χουμπάυρα, αλλά αυτή στασίασε στη [[Ρουσάφα]], και τέθηκε υπό τις διαταγές του ΣουλαϋμάνΣουλαϊμάν ιμπν Ισάμ. Ο στρατός των στασιαστών κατέλαβε την Κιννασρίν, και για μια ακόμα φορά πολλού Σύριοι, δυσαρεστημένοι με τον Μαρουάν, ενώθηκαν μαζί τους. Ο Μαρουάν όμως έφερε τον όγκο των δυνάμεών του από το Ιράκ, και νίκησε κατά κράτος τους επαναστάτες κοντά στην Κιννασρίν. Ο ΣουλαϋμάνΣουλαϊμάν κατάφερε να διαφύγει στην Παλμύρα, και από εκεί στην [[Κούφα]] του Ιράκ, αλλά ο όγκος των εναπομείναντων στρατιωτών του κατέφυγε στη Χομς, υπό τη διοίκηση του αδερφού του Σαΐντ. Εκεί πολιορκήθηκαν από τις δυνάμεις του Μαρουάν ολόκληρο το χειμώνα του 745-746, ώσπου η πόλη συνθηκολόγησε.{{sfn|Hawting|2000|p=99}} Εξαγριωμένος, μετά τις απανωτές εξεγέρσεις των Σύριων εναντίον του, παρά την συμφιλιωτική του πολιτική, ο Μαρουάν το καλοκαίρι του 746 έλαβε μέτρα ώστε να προλάβει κάθε νέα συριακή αντίσταση, διατάζοντας την κατεδάφιση των τειχών των πλέον σημαντικών πόλεων της Συρίας, συμπεριλαμβανομένης της Δαμασκού και πιθανώς ακόμα και της [[Ιερουσαλήμ]].{{sfn|Hawting|2000|p=99}}
 
===Αίγυπτος και Ιράκ===