Η Ομάδα των Πέντε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Balakirev_1900s_CuiIP_407_300.jpg|thumb|right|250px|[[Μίλι Μπαλάκιρεφ]]]]

[[Αρχείο:Borodin.jpg|thumb|right|250px|[[Αλεξάντρ Μποροντίν]]]]

[[Αρχείο:RepinMussorgsky.jpg|thumb|right|250px|[[Μόντεστ Μουσόργκσκι]]]]

Η φράση '''«Η Ομάδα των Πέντε»''' ή απλώς '''«Οι Πέντε»''' χρησιμοποιείται στην ιστορία της δυτικής μουσικής αναφορικά με τους παρακάτω πέντε Ρώσους συνθέτες, οι οποίοι έδρασαν στο πλαίσιο της εθνικής ρωσικής σχολής της μουσικής του 19ου αιώνα:

* [[Μίλι Μπαλάκιρεφ]] (1837-1910)

* [[Αλεξάντρ Μποροντίν]] (1833-1887)

* [[Μοντέστ Μουσόργκσκι|Μοντέστ Πετρόβιτς Μούσοργκσκι]]<ref>Ο ορθός τονισμός είναι '''Μού'''σοργκσκυ και όχι Μου'''σό'''ργκσυ, έχει όμως επικρατήσει ο τονισμός στην παραλήγουσα στα ελληνικά</ref> (1839-1881)

Στο πλαίσιο μιας γενικότερης προβληματικής των «εθνικών μουσικών σχολών» του [[Ρομαντική μουσική|Ρομαντισμού]] σχετικά με το τι κάνει μια μουσική «εθνική» ή «μη εθνική», οι μεταγενέστεροι Ρώσοι συνθέτες του 20ού αιώνα, όπως και πολλοί σύγχρονοι μουσικολόγοι, με γνωστότερο τον Richard Taruskin, έχουν επισημάνει ότι η μουσική των «Πέντε» ήταν κάποιες φορές περισσότερο «ιταλική» ή «γαλλική» παρά «ρωσική» (ενδεικτικό παράδειγμα αυτό του Κιουί) ή ακόμα ότι η μουσική του [[Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι|Τσαϊκόφσκι]] ήταν πολλές φορές περισσότερο «ρωσική» από αυτή των Πέντε, παρά τις σχετικές κατηγορίες εναντίον του Τσαϊκόφσκι, κυρίως από τον Στάσοβ και τον Μπαλάκιρεφ. Ο [[Ιγκόρ Στραβίνσκι|Στραβίνσκι]], ο οποίος υπήρξε μαθητής του [[Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ|Κόρσακοβ]], αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «ο Τσαϊκόφσκι υπήρξε, αν όχι εθνικιστής και λαϊκιστής, όπως οι Πέντε, πάντως βαθύτατα εθνικός, πράγμα που φαίνεται και από το χαρακτήρα και τη διαμόρφωση των μουσικών του θεμάτων, και από τη ρυθμική φυσιογνωμία των έργων του»<ref>Ιγκόρ Στραβίνσκυ, ''Μουσική Ποιητική'' (τα κείμενα 6 διαλέξεων που παρέδωσε ο Στραβίνσκι στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ την ακαδημαϊκή χρονιά 1939-1940), μτφρ. από τα αγγλικά Μιχάλης Γρηγορίου (Αθήνα: Νεφέλη, 1980), σσ. 107-8.</ref>. Η προσπάθεια των Πέντε για την ανάπτυξη μιας εθνικής ρωσικής έντεχνης μουσικής δεν περιορίστηκε πάντως στην ίδια τη μουσική μόνο, που ήταν ιδιαίτερα επιτυχής στην Ευρώπη ως «εξωτική», αλλά και στη θεματολογία των πολυάριθμων τραγουδιών που έγραψαν, μελοποιώντας ποίηση σημαντικών Ρώσων λογοτεχνών, όπως ο [[Αλέξανδρος Πούσκιν|Πούσκιν]], καθώς και στις πολυάριθμες [[Όπερα|όπερες]] που συνέθεσαν με θέματα από την ρωσική ιστορία (Ο ''Πρίγκηπας Ιγκόρ'' του Μποροντίν είναι από τις πιο γνωστές και πολυπαιγμένες όπερες).

 

[[Μοντέστ Μουσόργκσκι|Μούσοργκσκι]] και [[Νικολάι Αντρέγιεβιτς Ρίμσκυ-Κόρσακοφ|Κόρσακοβ]]. Ο Μούσοργκσκι μάλιστα επηρέασε σημαντικά τον [[Κλωντ Ντεμπυσύ|Ντεμπυσύ]], καθώς στο έργο του ''Εικόνες από μια Έκθεση'' ανιχνεύονται οι αρχές του ιμπρεσιονισμού στη μουσική. Η ενορχηστρωτική τεχνική του Κόρσακοφ ήταν επίσης σημαντικό επίτευγμα για την εποχή, ενώ το σύγγραμμά του ''Εγχειρίδιο Ενορχήστρωσης'' διδάσκεται ακόμα και σήμερα σε μουσικές Ακαδημίες και Πανεπιστήμια.