Κουρσάρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ σήμανση για έλλειψη πηγών |
CHE (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 6:
Με τη σημερινή ματιά ο κουρσάρος ήταν [[πειρατής]] με κρατική υποστήριξη, όμως κατά το παρελθόν η κούρσα αποτέλεσε μια πολύ διαδεδομένη και νόμιμη πρακτική. Αξιοποιώντας την, ένα κράτος μπορούσε να προκαλεί προβλήματα στο εμπόριο και τον ανεφοδιασμό του εχθρού χωρίς να απασχολεί το [[πολεμικό ναυτικό]] του, καθώς και να αποκομίζει λάφυρα (πλοία, πολύτιμα μέταλλα, εμπορεύματα) ως ποσοστό. Εάν πάλι κάποια προσπάθεια αποτύγχανε, το οικονομικό και ανθρώπινο κόστος δεν θα το επωμιζόταν ο στρατός, αλλά ο ιδιώτης που τη χρηματοδότησε.
Ιδιαίτερα στον ανταγωνισμό των μεγάλων [[Ευρώπη|ευρωπαϊκών]] δυνάμεων για την [[Καραϊβική]] μεταξύ [[16ος αιώνας|16ου]]-[[18ος αιώνας|18ου αιώνα]], η κούρσα αποτέλεσε σημαντικό ρυθμιστικό παράγοντα των ισορροπιών. Δεδομένου ότι ισχυρό [[Στόλος|στόλο]] διέθετε μόνο η [[Ισπανία]], οι υπόλοιποι στράφηκαν σε ιδιώτες για να ανακόψουν την κυριαρχία της - έτσι έχουν μείνει στην ιστορία διαβόητοι κουρσάροι όπως οι [[Άγγλοι]] [[Σερ Φράνσις Ντρέικ]], [[Τζων Χώκινς|Τζων]] και [[Ριχάρδος Χώκινς|Ρίτσαρντ Χώκινς]], ο [[Ουαλία|Ουαλός]] [[
Οι κουρσάροι τέθηκαν εκτός νόμου κατά το [[Διεθνές Δίκαιο]] με τη [[Διακήρυξη των Παρισίων (1856)|Διακήρυξη των Παρισίων]] ([[1856]]), με την οποία οι [[Μεγάλες Δυνάμεις]] της εποχής θέσπισαν νέους κανόνες στη [[Ναυσιπλοΐα]] και στο μεταξύ τους ανταγωνισμό. Εκεί συμφωνήθηκε η αμοιβαία κατάργηση της κούρσας ως θεσμού απόσπασης λείας στο διηνεκές.
| |||