Αστρονομία ακτίνων Χ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αντικατάσταση παρωχημένου προτύπου με references tag |
|||
Γραμμή 9:
Η παρατήρηση κοσμικών πηγών ακτίνων Χ απαιτεί τα όργανα να φτάσουν σε ύψος μεγαλύτερο των 80 χιλιομέτρων, όπου η απορρόφηση είναι ασήμαντη. Η απαιτούμενη τεχνολογία αναπτύχθηκε από Γερμανούς επιστήμονες κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου για την κατασκευή του [[Βαλλιστικός πύραυλος|βαλλιστικού πυραύλου]] V-2. Τις 5 Αυγούστου 1948 ένας από αυτούς του πυραύλους χρησιμοποιήθηκε από τις ΗΠΑ για να συλλεχθούν πληροφορίες σχετικά με την εκπομπή ακτίνων Χ από τον Ήλιο.<ref name=Keller>{{Cite journal|author=Keller CU |title=X-rays from the Sun |journal=Cell Mole Life Sci|year=1995 |volume=51|issue=7 |page=710|doi=10.1007/BF01941268}}</ref>
Η μελέτη των αστρονομικών αντικείμενων σε υψηλές ενέργειες (ακτίνες Χ και [[ακτίνες γ]]) ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960. Ο πρώτος πύραυλος που είχε εξοπλιστεί ώστε να ανιχνεύσει ακτίνες Χ ήταν ο [[Aerobee]]. Η ιδέα για την αποστολή του πυραύλου ήταν
Το 1970 εκτοξεύθηκε το πρώτο διαστημικό παρατηρητήριο, το [[Uhuru]]. Το Uhuru ανακάλυψε και παρατήρησε παλμικές δυαδικές πηγές ακτίνων Χ, όπως οι Cen X-3, Vela X-1 και Her X-1, και η αναγνώριση της πηγής [[Κύκνος Χ-1]], της πρώτης υποψίας μαύρης τρύπας. Εκδόθηκαν 4 κατάλογοι πηγών ακτίνων Χ, με τον τελευταίο, τον 4U, να περιλαμβάνει 339 αντικείμενα. Την δεκαετία του 1970 εκτοξεύθηκαν και άλλοι δορυφόροι, οι ANS, Ariel 5, SAS-3, OSO-8, Κοπέρνικος, Ηakuchο και τέλος [[HEAO-1]]. Αυτοί οι πρώτοι δορυφόροι είχαν ως όργανο παρατήρησης το μετρητή Γκάιγκερ.<ref name="Πλανητες"/>
|