Πολιτικός στίχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι πρώτες εμφανίσεις του δεκαπεντασύλλαβου στη βυζαντινή ποίηση τοποθετούνται στον 10ο αι., στον [[Συμεών Μεταφραστής|Συμεών τον Μεταφραστή]] και τα [[Εξαποστειλάριο|Εξαποστειλάρια]] του [[Κωνσταντίνος Ζ'|Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου]]. Συστηματικά χρησιμοποιήθηκε στα θρησκευτικά ποιήματα του [[Συμεών Νέος Θεολόγος|Συμεών του Νέου Θεολόγου]], στα τέλη του 10ου αι.:<ref>H. Hunger, ''Βυζαντινή Λογοτεχνία. Η λόγια κοσμική γραμματεία των Βυζαντινών'', τ. Β΄, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1992, σελ. 493-494</ref>

 

 

Χρησιμοποιήθηκε και από μεταγενέστερους λόγιους Βυζαντινούς ποιητές, όπως στο μυθιστόρημα ''Αρίστανδρος και Καλλιθέα'' του [[Κωνσταντίνος Μανασσής|Κωνσταντίνου Μανασσή]] (12ος αι.), αλλά η χρήση του εδραιώθηκε στη βυζαντινή ποίηση σε δημώδη γλώσσα που εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον 12ο αιώνα, η οποία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, χρησιμοποιεί αποκλειστικά τον ανομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο. Οι επόμενοι στίχοι προέρχονται από το έπος του [[Διγενής Ακρίτας|Διγενή Ακρίτα]] ([[Διγενής Ακρίτας#Η παραλλαγή Ε|διασκευή Ε]]):

 

 

Ο ανομοιοκατάληκτος δεκαπεντασύλλαβος είναι ο τυπικός στίχος του [[δημοτικό τραγούδι|δημοτικού τραγουδιού]]. Τυπικό παράδειγμα είναι και [[Το γιοφύρι της Άρτας]]: