Αλ-Φαράμπι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 22:
αξιοσημείωτες_ιδέες = |
}}
O '''Αμπού Ναζρ Μουχάμαντ ιμπν αλ-Φαράχ αλ-Φαράμπι''' ή Φαραμπί ([[Περσική γλώσσα|Περσ.]] محمد فارابی) ή '''Αμπού Ναζρ αλ-Φαράμπι ''' (γνωστός επίσης σε ορισμένες πηγές, ως '''Μουχάμαντ ιμπν Μουχάμαντ ιμπν Ταρχάν ιμπν Ουζλάγκ αλ-Φαράμπι أبو نصر محمد بن محمد بن أوزلغ الفارابي''' <ref name="Henry Corbin">{{cite book | last=Corbin | first=Henry | coauthors=Hossein Nasr και Utman Yahya| title=History of Islamic Philosophy | year=2001 | publisher=Kegan Paul | id=ISBN 978-0-7103-0416-2}}</ref>), επίσης γνωστός στον δυτικό κόσμο ως '''Αλφαράβιος''' και '''Αλ-Φαράμπι''' (περ. [[872]]<ref name="Henry Corbin"/> – [[950]]) υπήρξε ο πρώτος στην πραγματικότητα φιλόσοφος του αραβικού κόσμου.
== Βίος ==
Οι υπάρχουσες παραλλαγές για τον βίο του αλ-Φαράμπι υποδεικνύουν ότι δεν καταγράφηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής του. Αρκετά μεταγενέστερες στηρίζονται κυρίως σε υποθέσεις και την προφορική παράδοση. Γνωστό με βεβαιότητα είναι το γεγονός ότι τελειώνοντας το σχολείο του στη Φαράμπ και την Μπουκάρα, ταξίδεψε στη [[Βαγδάτη]] το [[901]] για ανώτερες σπουδές. Μελέτησε υπό την καθοδήγηση ενός Νεστοριανού κληρικού, του [[Γιουχάνα ιμπν-Χαϋλάν]] στη Χαρράν και έμεινε στη Βαγδάτη για μεγάλο χρονικό διάστημα — περίπου 40 χρόνια — μελετώντας αρκετές [[γλώσσα|γλώσσες]] και γνωστικά πεδία. Εγκατέλειψε τη Βαγδάτη το [[941]] και μετέβη στο Χαλέπι (Aleppo). Εκεί υποστηρίχθηκε ένθερμα από τον [[Σαΐφ αντ-Ντάουλα]] (Saif ad-Daula), κυβερνήτη της [[Συρία]]ς. Από το Χαλέπι ο αλ-Φαράμπι ταξίδεψε αρκετά, επίσης στο [[Κάιρο]]<ref name="Henry Corbin"/>. Τελικά πέθανε στη Δαμασκό μεταξύ των ημερομηνιών [[14 Δεκεμβρίου]] [[950]] και [[12 Ιανουαρίου]] [[951]]. Δεν υπάρχει συμφωνία ως προς το εθνικό του υπόβαθρο καθώς όλες οι πηγές που διατίθενται γράφτηκαν τουλάχιστον τρεις αιώνες μετά το θάνατό του.
Γραμμή 34 ⟶ 33 :
Υπήρξε ο πρώτος φιλόσοφος του αραβικού κόσμου, που δημιούργησε εναν πρωτότυπο μεταφυσικό και κοσμολογικό σύστημα, στηριγμένο κυρίως στην μεταφυσική του Αριστοτέλη, την νεοπλατωνική παράδοση, την Πτολεμαϊκή αστρονομία και δευτερευόντος το Κοράνι και την Μουσουλμανική ιερή παράδοση.
Στην ιδιαίτερη [[οντολογία]] του τα όντα είναι ''συμβεβηκότα'' και όχι αναγκαιότητες εξαιτίας του γεγονότος ότι είναι φθαρτά και μεταβλητά ως προς τα χαρακτηριστικά και τη μορφή τους. Τούτο υποδηλώνει ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ''ουσία'' και την ίδια την ''ύπαρξη'' των όντων. Η ύπαρξη δεν είναι αναγκαία όταν αναφερόμαστε στην ουσία των όντων. Μπορούμε να μιλάμε για την ουσία του ανθρώπινου όντος, αγνοώντας την επί μέρους ύπαρξη. Εφόσον όμως η ύπαρξη δεν είναι ''ουσιαστικό'' χαρακτηριστικό του όντος, τότε το ον λαμβάνει τη συγκεκριμένη του ύπαρξη από κάποια πηγή, που δεν είναι άλλη από τον Θεό.<ref>Αθανασόπουλος Κ. 2001, στο ίδιο.</ref>
Το σύστημα του εμφορείται από έξι αρχές (madabi): Πρώτη Αιτία, δευτερεύουσες αιτίες, Ποιητικός Νους που κυριαρχεί στον υποσελήνιο κόσμο, ψυχή, μορφή και ύλη. Η Πρώτη Αιτία (al-sabab al-awwal) του αλ-Φαράμπι ταυτίζεται με το ακίνητο κινούν του Αριστοτέλη, καθώς στοχάζεται τον εαυτό της. Είναι μία, διάφορη από όλα τα άλλα όντα, καθαρός νους, απροσπέλαστη μέσω διαίρεσης και ορισμού στον ανθρώπινο νου. Μέσω απορροής από την Πρώτη Αιτία προκύπτει ο πρώος νους, ο οποίος στοχάζεται τον εαυτό του και την Πρώτη Αιτία, οδηγώντας στην ύπαρξη του δεύτερου νου και στην υποστασιοποίηση της ψυχής του και της αντίστοιχης ουράνιας σφαίρας.
| |||