Βυζαντινοί Έλληνες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατά το μεγαλύτερο μέρος του Μεσαίωνα, οι Βυζαντινοί αυτό-προσδιορίζονταν ως Ρωμαίοι (Ῥωμαῖοι), που σημαίνει πολίτες της [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]], όρος που στην [[Ελληνική γλώσσα]] κατέληξε να είναι συνώνυμη με τον όρο Χριστιανοί Έλληνες<ref name="Harrison268">{{harvnb|Harrison|2002|p=268}}: "Το Ρωμαίοι και Έλληνες (όταν το τελευταίο δεν χρησιμοποιείται με την έννοια 'παγανιστής') και Χριστιανός έγιναν συνώνυμοι όροι, σε αντιπαραβολή με τα 'ξένος', 'βάρβαρος', και 'άπιστος'. Οι πολίτες της Αυτοκρατορίας, τώρα στην πλειοψηφία ελληνικής καταγωγής και γλώσσας, απλά αποκαλούνταν «ό χριστώνυμος λαός» "</ref><ref>{{harvnb|Earl|1968|p=148}}.</ref>. Ο λατινογενής όρος ''Γραικοί'' βρισκόταν επίσης σε χρήση<ref>[[Παύλος ο Σιλεντιάριος]]. ''Descriptio S. Sophiae et Ambonis'', 425, Line 12 ("χῶρος ὅδε Γραικοῖσι"); [[Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης]]. ''Epistulae'', 419, Line 30 ("ἐν Γραικοῖς"); [[Θεοφάνης Ὁμολογητής]]. ''Χρονογραφία'', Annus Mundi 6274 ("...των Γραικών γράμματα και γλώσσα...").</ref> αν και η χρήση του ήταν λιγότερο συνηθισμένη και ανύπαρκτη στην επίσημη Βυζαντινή πολιτική αλληλογραφία πριν την Τέταρτη Σταυροφορία του 1204<ref>{{harvnb|Angelov|2007|p=96 (including footnote #67)}}; {{harvnb|Makrides|2009|loc=Chapter 2: "Christian Monotheism, Orthodox Christianity, Greek Orthodoxy", p. 74}}; {{harvnb|Magdalino|1991|loc=Chapter XIV: "Hellenism and Nationalism in Byzantium", p. 10}}.</ref>. Ενώ ο λατινικός όρος για τους αρχαίους ''[[αρχαίοι Έλληνες|Ἐλληνες]]'' μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με τρόπο ουδέτερο, η χρήση του από τους Δυτικούς από τον 9ο αιώνα και εξής για να αμφισβητήσουν τις αξιώσεις των Βυζαντινών στην κληρονομιά της [[αρχαία Ρώμη|αρχαίας Ρώμης]] τον κατέστησε ένα υποτιμητικό [[εξωνύμιο]] για τους Βυζαντινούς που μετά βίας των χρησιμοποιούσαν, κυρίως στο πλαίσιο θεμάτων σχετικών με τη Δϋση, όπως τα κείμενα της [[Σύνοδος της Φλωρεντίας|συνόδου της Φλωρεντίας]], για να παρουσιάσουν τη δυτική οπτική.<ref>{{harvnb|Page|2008|p=66, 87, 256}}</ref><ref>{{harvnb|Kaplanis|2014|p=86-7}}</ref> Η αρχαία ονομασία ''Έλληνας'' στην ευρεία χρήση του ήταν συνώνυμη με το "[[Παγανισμός|παγανιστής]]", αλλά αναβίωσε ως εθνώνυμο στη μέση Βυζαντινή περίοδο (11ος αιώνας)<ref>{{harvnb|Cameron|2009|p=7}}.</ref>.

 

 

Ο όρος "Βυζαντινός" υιοθετήθηκε από τη Δυτική γραμματεία με την υπόθεση ότι κάθε τι Ρωμαϊκό είναι ουσιαστικά "Δυτικό", και από τη σύγχρονη ελληνική γραμματεία για εθνικιστικούς λόγους ταύτισης με την αρχαία Ελλάδα<ref name="Kaldellis338"/>.<!-- πως συνδέονται οι ''εθνικιστικοί λόγοι ταύτισης'' με Βυζάντιο και αρχαία ελλάδα; Χρειάζεται περισσότερη επεξήγηση -->