Ουίλιαμ Ουόλτον: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Όμως, στο εικονογραφημένο έντυπο «The Illustrated London News», ο Ντεντ ήταν πολύ πιο καλόπιστος: «Το κοινό ήταν αρχικά διατεθειμένο να αντιμετωπίσει το όλο θέμα ως ένα παράλογο αστείο, αλλά υπήρχε πάντα ένα εκπληκτικά σοβαρό στοιχείο στην ποίηση της κ. Σίτουελ και τη μουσική του κ. Ουόλτον... που, σύντομα, προκάλεσε το ακροατήριο να ακούει με αδιάκοπη προσοχή». <ref>''The World of Music'', The Illustrated London News, 23 June 1923, p. 1122</ref> Μεταξύ των ακροατών ήσαν οι Έβελιν Βο (Evelyn Waugh), [[Βιρτζίνια Γουλφ]] και [[Νόελ Κάουαρντ]]. Ο τελευταίος, μάλιστα, ήταν τόσο εξοργισμένος από την πρωτοποριακή φύση των στίχων της Σίτουελ και της σκηνοθεσίας, που έφυγε επιδεικτικά κατά τη διάρκεια της παράστασης. <ref>Hoare, 120</ref> {{Ref_label|II|ii|none}} Αλλά και οι μουσικοί δεν ήθελαν το έργο: ο [[κλαρινέτο|κλαρινετίστας]] Τσαρλς Ντρέιπερ (Charles Draper) ρώτησε ειρωνικά τον συνθέτη: «Κ. Ουόλτον, σάς έχει κάνει ποτέ, κάτι κακό, κάποιος κλαρινετίστας;» <ref>Kennedy (I), 33</ref> Παρ' όλα αυτά, το έργο έγινε σύντομα αποδεκτό και, μέσα σε μια δεκαετία, η μουσική του Ουόλτον χρησιμοποιήθηκε για το δημοφιλές, φερώνυμο μπαλέτο (''Façade Ballet''), χορογραφημένο από τον Φέντερικ Άστον (Frederick Ashton). <ref>Kennedy (I), 62</ref>

Σημαντικό έργο του Ουόλτον της δεκαετίας του 1920, ενώ ζούσε στη σοφίτα των Σίτουελ, ήταν η [[ουβερτούρα|εισαγωγή]] ''Στιγμιότυπο στο Πόρτσμουθ'' (''Portsmouth Point'') {{Ref_label|III|iii|none}}, αφιερωμένο στον Σασούν και εμπνευσμένο από έναν πίνακα του Τόμας Ρόουλαντσον (Thomas Rowlandson). Ακούστηκε για πρώτη φορά, ως εμβόλιμη σύνθεση σε μια παράσταση μπαλέτου του [[Σεργκέι Ντιαγκίλεφ|Ντιαγκίλεφ]], το 1926, όπου οι «The Times», παραπονέθηκαν: «Είναι λίγο δύσκολο να κάνεις καινούργια μουσική, όταν αυτή προσπαθεί να γίνει ακουστεί ανάμεσα σε βουητά ομιλιών». <ref>''The Russian Ballet'', The Times, 29 June 1926, p. 14</ref> Όμως, ο Χένρι Γουντ (Henry Wood) προγραμμάτισε το έργο στα περίφημα ''Proms'', το επόμενο έτος, όπου έκανε περισσότερη εντύπωση. <ref>''Promenade Concert'', The Times, 13 September 1927, p. 14</ref> Ο ίδιος ο Ουόλτον διηύθυνε τη σύνθεσή του, παρόλο που δεν ήθελε να διευθύνει γενικότερα, αλλά το έκανε διότι είχε σταθερές απόψεις για το πώς θα έπρεπε να ερμηνεύονται τα έργα του. Οι μουσικοί της ορχήστρας εκτίμησαν την «βολική αταραξία» του και την «πλήρη απουσία έντασης». <ref>Shore, 145</ref><ref>Kennedy (I), 44</ref>

[[Αρχείο: Rowlandson - Portsmouth Poing.jpg|thumb|280px|right|Ο πίνακας του Τόμας Ρόουλαντσον, ''Portsmouth Point'' (1811), από τον οποίο εμπνεύστηκε ο Ουόλτον το ομώνυμο έργο του]]