Γερμανός Β΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[1222]], μετά από πρόσκληση του Αυτοκράτορα [[Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης|Ιωάννη Δούκα Βατάτζη]], χειροτονήθηκε παρά τη θέλησή του Πατριάρχης στη [[Νίκαια Βιθυνίας|Νίκαια]] της [[Βιθυνία]]ς, όπου είχε μεταφερθεί η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας. Ως Πατριάρχης, ο Γερμανός ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα σε θέματα που απασχολούσαν Εκκλησία και Πολιτεία εκείνα τα χρόνια της κατάληψης της Πόλης από τους Φράγκους και αποδείχθηκε πολύτιμος σύμμαχος του Βατάτζη<ref name=Kazhdan/>. Διευθέτησε το ζήτημα της ρήξης μεταξύ των αρχιερέων της Εκκλησίας της [[Ήπειρος|Ηπείρου]] και του [[Οικουμενικό Πατριαρχείο|Οικουμενικού Πατριαρχείου]], το οποίο είχε δημιουργηθεί λόγω των χειροτονιών και των τάσεων αυτονόμησης που είχε αναπτύξει ο αρχιεπίσκοπος Αχρίδος [[Δημήτριος Χωματηνός]]. Μετά την [[Μάχη της Κλοκοτνίτσας]] (1230), οι αρχιερείς της Ηπείρου άρχισαν να χάνουν έδαφος και το [[1232]] ο Γερμανός κατόρθωσε να επαναφέρει τις επαρχίες του [[Δεσποτάτο της Ηπείρου|Δεσποτάτου της Ηπείρου]] στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου, υποστηρίζοντας έτσι και τις αξιώσεις του Βατάτζη επί της κληρονομικής διαδοχής των [[Κατάλογος των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου|Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου]]. Το [[1233]] έστειλε στην [[Άρτα]] ως έξαρχο των Αγκύρας Χριστοφόρο<ref>{{cite book|author=Αριστείδης Πανώτης|title=Το Συνοδικόν της εν Ελλάδι Εκκλησίας|volume=A|pages=326|ublisher=Εκδόσεις Σταμούλη|year=2008|isbn=978-960-8116-17-7}}</ref> και το [[1238]] περιόδευσε στην Ήπειρο<ref name=Kazhdan/><ref>{{cite journal|author=Angold, Michael|journal=Abulafia, David: The New Cambridge Medieval History|title=Byzantium in exile|issue=V, c. 1198–c. 1300|year=1999|pages=551-552}}</ref>.

 

 

Ο Γερμανός ξεκίνησε επίσης διαπραγματεύσεις με την Αρμενική Εκκλησία για Ένωση, αλλά ο θάνατός του άφησε ανολοκλήρωτη την προσπάθεια αυτή. Όσον αφορά το θέμα των σχέσεων με τη [[Καθολική Εκκλησία|Δυτική Εκκλησία]], ο Γερμανός, αν και συνέγραψε ο ίδιος πλήθος αντι-καθολικών κριτικών<ref name=Kazhdan/>, εντούτοις δεν ήταν καταρχήν αντίθετος στην επαναπροσέγγιση και συνέχισε τον θεολογικό διάλογο. Παράλληλα, αντάλλαξε επιστολές με τον Πάπα [[Πάπας Γρηγόριος Θ΄|Γρηγόριο Θ΄]] και το Λατίνο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, προκειμένου να υπερασπιστεί το ορθόδοξο πλήρωμα από τις καταπιέσεις των Φράγκων κατακτητών. Καθώς ο Αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Δούκας Βατάτζης επιδίωκε προσέγγιση με τη Δύση για να ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για την Ένωση των Εκκλησιών. Ο Γερμανός απέστειλε στον Πάπα μία ομάδα [[Φραγκισκανοί|Φραγκισκανών]] μοναχών, από το πάθος των οποίων για επανένωση είχε εντυπωσιαστεί, ζητώντας μια [[Οικουμενική σύνοδος|Οικουμενική Σύνοδο]] που θα στόχευε στην Ένωση των Εκκλησιών<ref>{{cite journal|author=Angold, Michael|journal=Abulafia, David: The New Cambridge Medieval History|title=Byzantium in exile|issue=V, c. 1198–c. 1300|year=1999|pages=553}}</ref>. Κατά τη Σύνοδο του [[Νυμφαίο Ιωνίας|Νυμφαίου]] (Ιανουάριος-Μάιος 1234) που ακολούθησε, έλαβε μέρος ο Πατριάρχης Γερμανός, τέσσερεις εκπρόσωποι του Πάπα, ορθόδοξοι [[επίσκοπος|επίσκοποι]] και θεολόγοι. Οι συζητήσεις εκεί επικεντρώθηκαν στις δυτικές απόψεις περί [[φιλιόκβε]] και αζύμων, αλλά απέβησαν άκαρπες. Το γεγονός ότι ο Γερμανός απέκρουσε τις λατινικές διδασκαλίες και τις προτάσεις υποταγής στον Πάπα, δεν επιβεβαιώνει τη θεωρία ότι ακολουθούσε φιλενωτική πολιτική, προκειμένου ο Πάπας να του παραχωρήσει τον (υπό κατάληψη) Θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Αντιθέτως, το γεγονός ότι η Σύνοδος διακήρυξε την ορθόδοξη διδασκαλία ως μοναδικό κριτήριο για την Ένωση των Εκκλησιών αποδεικνύει ότι ο Γερμανός διαφοροποιήθηκε από τη φιλοδυτική πολιτική του Αυτοκράτορα της Νίκαιας και κατέκτησε τον τίτλο του ενθουσιώδους απολογητή και υπερασπιστή της ορθόδοξης πίστης. Οι Βυζαντινοί συγγραφείς [[Γεώργιος Ακροπολίτης]], [[Θεόδωρος Σκουταριώτης]], [[Νικηφόρος Γρηγοράς]] και [[Νικηφόρος Κάλλιστος]] εκφράζονται επαινετικά για το πρόσωπό του.