Λουί Νικολά Νταβού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Robot: Αφαίρεση κατηγοριών έτους γέννησης/θανάτου |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 2:
Ο '''Λουί Νικολά ντ' Αβού''', γνωστότερος ως '''Νταβού''' (''Louis-Nicolas Davout'', [[10 Μαΐου]] [[1770]] - [[1 Ιουνίου]] [[1823]]), ήταν δούκας του Άουερσταντ, πρίγκηπας του Εκμιουλ, και [[στρατάρχης της Γαλλίας|στρατάρχης της]] [[Γαλλία|Γαλλίας]]. Χάρη στις ικανότητές του στον πόλεμο έγινε γνωστός και ως «''Σιδερένιος Στρατάρχης''». Μέχρι το [[1815]] ήταν ο μόνος από τους Στρατάρχες του Ναπολέοντα που δεν ηττήθηκε σε μάχη.
== Βιογραφία ==
Καταγόταν από παλιά, αλλά ξεπεσμένη οικογένεια ευγενών και τάχθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής επανάστασης]]. Υπήρξε στενός φίλος των [[Ζαν Λαν|Λαν]], [[Ζαν Μπατίστ Μπεσσιέρ|Μπεσσιέρ]] και [[Λουί Σαρλ Αντουάν Ντεσσαί|Ντεσσαί]], από τους οποίους ο τελευταίος ήταν εκείνος ο οποίος παρουσίασε τον Νταβού στον [[Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης|Βοναπάρτη Α΄]] με επαινετικά λόγια. Ακολούθησε τον Ναπολέοντα στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] και μετά την φυγή του αρχηγού του από εκεί ([[1800]]) στάθηκε αδιάλλακτος στην παράδοση των καταλοίπων της γαλλικής στρατιάς. Το [[1801]] ηγήθηκε του γαλλικού ιππικού στην [[Ιταλία]]. Το [[1804]] ήταν ο νεότερος σε ηλικία στρατάρχης, διακριθείς σε πληθώρα κρίσιμων μαχών.
Στην [[μάχη του Άουερσταντ]], [[14 Οκτωβρίου]] [[1806]], με έναν τακτικό ελιγμό ο οποίος πέρασε για πάντα στα στρατιωτικά χρονικά, κατάφερε να κυκλώσει τις διπλάσιες [[Πρωσία|πρωσσικές]] δυνάμεις και να καταγάγει την λαμπρή νίκη η οποία επέτρεψε στον Ναπολέοντα να κατακτήσει το [[Βερολίνο]]. Του ανετέθη ο ρόλος του τοποτηρητή της [[Πολωνία|Πολωνίας]] και τότε ήλθε για πρώτη φορά σε σύγκρουση με τον Ναπολέοντα, αποτέλεμα της παρέμβασης της ερωμένης του αυτοκράτορα, κόμμισας Βαλέφσκυ, η οποία τον έπεισε παρασκηνιακά να λάβει αποφάσεις που θα ευνοούσαν το πολωνικό έθνος. Το [[1812]] ανέλαβε την οργάνωση των 500.000 ανδρών της Μεγάλης Στρατιάς για την εκστρατεία στην [[Ρωσία]], όπου και πάλι συγκρούσθηκε με τον Ναπολέοντα όταν διαφώνησε ως προς την σκοπιμότητα μίας τέτοιας επιχείρησης. Χάρη στην ανδρεία του κέρδισε τον θαυμασμό των ανδρών του, οι οποίοι τον αποκαλούσαν «''Σιδηρού Στρατάρχη''», αλλά ο απότομος και οξύθυμος χαρακτήρας του τον καθιστούσε αντιπαθή ανάμεσα στους ομοιόβαθμούς του οι οποίοι συχνά τον υπονόμευσαν.
| |||