Ήτα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Προέρχεται από το [[φοινικικό αλφάβητο|φοινικικό γράμμα]] ''χεθ'' [[Αρχείο:Phoenician heth.png|20px]] και σε ορισμένα τοπικά αλφάβητα της αρχαίας Ελλάδας διατήρησε και την μορφή αυτήν. Στα περισσότερα αλφάβητα συμβόλιζε τον δασύ ήχο του πνεύματος της [[δασεία|δασείας]] και προφερόταν ως {{lang|grc|ἡτα}} ''(hēta)''. Στο ιωνικό αλφάβητο όμως, επειδή η [[ιωνική διάλεκτος]] απώλεσε τον αρχικό δασύ φθόγγο στις λέξεις («ψίλωση»), κατέληξε να προφέρεται ως {{lang|grc|ἠτα}} ''(ēta)'' και να συμβολίζει το [[μακρόχρονο φωνήεν|μακρόχρονο]] [[φωνήεν]] [ē]. Όταν όμως καθιερώθηκε το ιωνικό αλφάβητο σε πολλές περιοχές της αρχαίας Ελλάδας, προέκυψε η ανάγκη.Η να αποδίδεται με κάποιον τρόπο ο δασύς φθόγγος, μια και το ήτα ήταν πλέον [ē]. Έτσι κατέληξαν να χρησιμοποιούνται τα δύο μισά του Η, το μεν αριστερό '''ἧτα''' (├) ως δασύς φθόγγος, το δε δεξιό για να αποδώσει την έλλειψη δασύτητας '''ἦτα''' (┤). Τα πνεύματα δασεία ({{lang|grc| '''῾'''}} ) και ψιλή ({{lang|grc|'''᾿'''}}) όπως τα ξέρουμε σήμερα προέκυψαν από το αριστερό και το δεξί μισό του '''Η''' αντίστοιχα.<ref>Jeffery, Lilian H. (1961). ''The local scripts of archaic Greece.'' Oxford: Clarendon, p. 28.</ref>