Εδουάρδος του Ουεστμίνστερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Εδουάρδος του Ουεστμίνστερ''' (''Edward of Westminster'', [[13 Οκτωβρίου]] [[1453]] – [[4 Μαΐου]] [[1471]]) από τον Οίκο των Λάνκαστερ ήταν γιος του [[Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας|Ερρίκου ΣΤ΄]] της Αγγλίας και της Μαργαρίτας των Βαλουά-Ανζού. Γεννήθηκε στο Ουεστμίνστερ και ήταν ''πρίγκιπας της Ουαλίας'' (διάδοχος). Ο θάνατός του στη ''μάχη του Τιούκσμπουρι'', κατέστησε τον Εδουάρδο τον μοναδικό διάδοχο του Αγγλικού θρόνου, που σκοτώθηκε σε μάχη. Την εποχή που γεννήθηκε, είχε ξεσπάσει εμφύλια διαμάχη, γνωστή σαν [[Πόλεμος των Ρόδων]], ανάμεσα στους οπαδούς τουτού Ερρίκου ΣΤ΄ και του [[Ριχάρδος της Υόρκης|Ριχάρδου]] 3ου δούκα της Υόρκης, εκπρόσωποπου τουως εκπρόσωπος τού [[Οίκος της Υόρκης|Οίκου της Υόρκης]], που διεκδικούσε τον θρόνο. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ έπασχε από κάποια ψυχική νόσο και υπήρχε διάχυτη η φήμη, ότι δεν ήταν δικό του το παιδί, αλλά ενός από τους συνεργάτες του, με τον Εδμόνδο Μπωφόρ, 2ο δούκα του Σόμερσετ και τον Τζέιμς Μπάτλερ, 5ο κόμη του Όρμοντ να διεκδικούν την πατρότητα.<ref>Paul Murray Kendall, Richard The Third; page 32</ref> Δεν υπήρχαν ωστόσο καθόλου αποδείξεις, παρά μονάχα φήμες και ο Ερρίκος ΣΤ΄ δεν αμφισβήτησε ποτέ την πατρότητα του Εδουάρδου, που χρίστηκε ''πρίγκιπας της Ουαλίας'' (διάδοχος) στο κάστρο του Ουίνδσορ το 1454.

Ο Ερρίκος ΣΤ΄ συνελήφθη από οπαδούς του δούκα της Υόρκης στην ''μάχη του Νορθάμπτον'' (1460) και μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στο Λονδίνο. Ο δούκας της Υόρκης δεν απαίτησε αμέσως τον θρόνο, αλλά συγκάλεσε το Κοινοβούλιο, που έβγαλε διάταγμα, ότι θα παραμείνει βασιλιάς ο Ερρίκος ΣΤ΄, αλλά διάδοχός του θα είναι ο Ριχάρδος δούκας της Υόρκης αντί για τον Εδουάρδο. Η Μαργαρίτα και ο γιος της Εδουάρδος δραπέτευσαν μέσω του Τσεσάιρ· η Μαργαρίτα ξεκίνησε τους φόνους και τις λεηλασίες προκειμένου να πιέσει τους ευγενείς να ανακηρύξουν τον 7χρονο γιο της Εδουάρδο ως διάδοχο. Έφτασε στην [[Ουαλία]], από εκεί προχώρησε για τη [[Σκωτία]] και συγκέντρωσε στα βόρεια της Αγγλίας όλους τους αντιπάλους τουτού δούκα της Υόρκης.

Μετά τον θάνατο τουτού Ριχάρδου της Υόρκης στην ''μάχη του Γουέικφιλντ'', ο στρατός τής Μαργαρίτας βάδισε νότια και νίκησε τον στρατό του Ριχάρδου Νέβιλ 16ου κόμη του Γουόρικ, τουτού σημαντύικότερουσημαντικότερου οπαδού τού Οίκου της Υόρκης στην δεύτερη μάχη του Σαιν-Αλμπάν. Ο κόμης τού Γουόρικ έφερε τον αιχμάλωτο Ερρίκο ΣΤ΄ στο πεδίο της μάχης και έβαλε δύο ιππότες, τον Γουίλιαμ Μπόνβιλ 1ο βαρόνο του Μπόνβιλ και τον σερ Τόμας Κίριελ να φροντίσουν για την ασφάλειά του, αλλά συνελήφθησαν από τον στρατό τουτων Λάνκαστερ. Η Μαργαρίτα ρώτησε τον γιο της Εδουάρδο με ποιο τρόπο προτείνει να θανατωθούν και εκείνος της απάντησε να αποκεφαλιστούν.<ref>Churchill, Winston (1956). A History of the English-Speaking Peoples: Vol1 The Birth of Britain. Cassell. p. 328.</ref>

Η Μαργαρίτα συνέχισε να πολιορκεί το [[Λονδίνο]] με τον άτακτο στρατό της, αλλά μετά την ''μάχη του Τάουτον'' δραπέτευσε στην [[Σκωτία]]. Τα επόμενα τρία χρόνια η Μαργαρίτα συνέχισε τις ταραχές στα βόρεια της Αγγλίας και κατόπιν, μαζί με τον γιο της Εδουάρδο, πήγαν στην Γαλλική αυλή. Ο απεσταλμένος τουτού δούκα τουτού Μιλάνου στην Γαλλική αυλήΑυλή σημειώνει (1467) ότι ο μικρός Εδουάρδος ''"δεν ξέρει να κάνει τίποτε άλλο, από το να κόβει κεφάλια και να προκαλεί πολέμους· συμπεριφέρεται σαν να είναι ο θεός της μάχης"''.<ref>R. A. Griffiths, 'Edward, prince of Wales (1453–1471)', Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, 2004</ref>

Μετά από μερικά χρόνια εξορίας, η Μαργαρίτα εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να συμμαχήσει με τον κόμη του Γουόρικ. Ο [[Λουδοβίκος ΙΑ΄ της Γαλλίας]] ήθελε να ξεκινήσει πόλεμο με τους Βουργούνδιους, που ήταν σύμμαχοι τουτού [[Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας|Εδουάρδου Δ΄ της Αγγλίας]], γιου του Ριχάρδου της Υόρκης και ζήτησε την βοήθεια τού [[Οίκος του Λάνκαστερ|Οίκου τού Λάνκαστερ]] για να κατακτήσει την [[Βουργουνδία]]. Ο Λουδοβίκος ΙΑ΄, για να κολακεύσει τους συμμάχους του, έβαλε τον μικρό Εδουάρδο να γίνει ανάδοχος στον νεογέννητο δελφίνο [[Κάρολος Η΄ της Γαλλίας|Κάρολο]]. Ο Εδουάρδος του Ουεστμίνστερ νυμφεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1470 την [[Άννα Νέβιλ]], μικρότερη κόρη του κόμη τού Γουόρικ, αλλά είναι αμφίβολο αν ο γάμος ολοκληρώθηκε. Ο κόμης του Γουόρικ επέστρεψε στην Αγγλία, εκθρόνισε τον Εδουάρδο Δ΄ με την βοήθεια του αντάρτη δούκα του Κλάρενς, μικρότερου αδελφού του Εδουάρδου και τοποθέτησε ξανά στον θρόνο τον Ερρίκο ΣΤ΄. Ο Εδουάρδος Δ΄ και ο αδελφός του δούκας του Γκλόστερ εξορίστηκαν στην Βουργουνδία.

Η Μαργαρίτα και ο γιος της Εδουάρδος έμειναν στην Γαλλία μέχρι τον Απρίλιο του 1471· ο Εδουάρδος Δ΄ επέστρεψε με στρατό στην Αγγλία και συμφιλιώθηκε με τον δούκα του Κλάρενς. Η Μαργαρίτα και ο Εδουάρδος επέστρεψαν στην Αγγλία στις 14 Απριλίου· την ίδια εποχή ο Εδουάρδος Δ΄ νίκησε και σκότωσε τον κόμη του Γουόρικ στην ''μάχη του Μπάρνετ''. Με ελάχιστες ελπίδες, ο άπειρος Εδουάρδος και η μητέρα του αποφάσισαν να αναμετρηθούν με τον ικανότατο Εδουάρδο Δ΄ στην ''μάχη του Τιούκσμπουρι''· τα στρατεύματα τους συνετρίβησαν και ο Εδουάρδος του Ουεστμίνστερ σκοτώθηκε.<ref>John Marius Wilson, Imperial Gazetteer of England and Wales (1870–72), entry for Tewkesbury</ref> Μερικές πηγές σημειώνουν, ότι μετά την συντριβή τού στρατού του στην ''μάχη του Τιούκσμπουρι'', μια μικρή ομάδα ανδρών με επικεφαλής τον δούκα του Κλάρενς βρήκε τον θλιμμένο πρίγκιπα σε ένα δάσος και τον αποκεφάλισε· ο βιογράφος του Ριχάρδου Γ΄, ο Πολ Μάρεϊ Κένταλλ (1911 - 1973) συμφωνεί με αυτή την άποψη.<ref>Paul Murray Kendall. Richard the Third (1956); pp. 118, 528–529 note</ref>

Μια άλλη άποψη για τον θάνατο του Εδουάρδου του Ουεστμίνστερ, που μεταφέρεται στο έργο του [[Ουίλλιαμ Σαίξπηρ]] ''"Ερρίκος Δ΄, Τόμος Γ΄, Πράξη Ε΄, Σκηνή Ε΄"'' υποστηρίζεται από τρεις πηγές: το ''Μεγάλο Χρονικό του Λονδίνου'', τον Ιταλό ιστορικό Πολύδωρο Βεργκίλ (1470 - 1555) και τον Έντουαρντ Χαλλ (1914-2009). Η ιστορία αναφέρει ότι ο μικρός Εδουάρδος συνελήφθη από τα στρατεύματα του Οίκου της Υόρκης, μεταφέρθηκε μπροστά στον Εδουάρδο τον Δ΄, που τον δέχτηκε ευγενικά και τον ρώτησε για ποιον λόγο πήρε τα όπλα εναντίον του. Όταν ο νεαρός πρίγκιπας τουτού απάντησε με θάρρος ''"για να διεκδικήσω τον θρόνο τουτού πατέρα μου"'', ο Εδουάρδος Δ΄ τον χτύπησε στο πρόσωπο και τα αδέλφια του με τις λόγχες τους τον σκότωσαν. Οι απόψεις αυτές δε υποστηρίζονται σε καμιά πηγή σύγχρονη με την εποχή του· όλες αναφέρουν ότι σκοτώθηκε στην μάχη.