Συμβούλιο της Επικρατείας (Ελλάδα): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τέλος με τον (νέο) ιδρυτικό νόμο 3713 της [[23 Δεκεμβρίου]] του [[1928]] το ΣτΕ άρχισε να λειτουργεί με τη σημερινή του μορφή από τον Μάιο του [[1929]].<ref>Νικόλαος Οικονόμου, ''Η συγκρότηση του Συμβουλίου Επικρατείας και η εκλογή οριστικού προέδρου της Δημοκρατίας'', Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΕ, (1978), σελ. 314</ref>Ως πρόεδρός του τοποθετήθηκε ο [[Κωνσταντίνος Ρακτιβάν]].<ref>[[Γρηγόριος Δαφνής]], Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων 1923-1940, τόμος δεύτερος, εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1997, σελ. 99</ref> Ήδη από τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του το ΣτΕ ακύρωσε πολλές από τις πράξεις της Διοικήσεως, που τα μέλη του έκριναν ότι ήταν παράνομες.<ref>{{Cite web|url=https://elocus.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?filename=/var/www/dlib-portal//dlib/e/4/8/attached-metadata-dlib-1453458580-891813-15563/20160111_Lochaitis_Rodis_Mc.pdf&lang=el&pageno=1&pagestart=1&width=595&height=842&maxpage=147|title=PDF pager|last=|first=|date=|website=elocus.lib.uoc.gr|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2018-07-02}}</ref> Η τακτική αυτή του Συμβουλίου ικανοποίησε ηθικά τον [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Βενιζέλο]], γιατί δικαίωνε τις προσδοκίες του για τη χρησιμότητα του δικαστηρίου, και επιβράβευσε την επιλογή των προσώπων που είχε κάνει και τα οποία στην αρχή η αντιπολίτευση τα είχε χαρακτηρίσει υποχείρια της κυβερνήσεως.<ref>όπ.π.</ref> Έκτοτε προστατεύεται από το Σύνταγμα του [[1952]] (άρθρα 82-84) και τα μεταγενέστερα από αυτό.