Υψηλή τέχνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 11:
Τούτη η απελευθέρωση από τα στερεότυπα που επέβαλε ο [[νεοκλασικισμός]] είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση αρκετών νέων ρευμάτων και τάσεων που εκφράστηκαν σε όλες τις τέχνες μέσα από τα αλληλοδιάδοχα ρεύματα του [[Νατουραλισμός|νατουραλισμού]], του [[Ρεαλισμός|ρεαλισμού]] και του [[Ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονισμού]], αποκλίνοντας σαφώς από τους «κανόνες» της υψηλής τέχνης. Παρόλη την καταρχήν περιθωριοποίησή τους, οι καλλιτέχνες διεκδίκησαν για τον εαυτό τους και την τέχνη τους το ιδεώδες της «υψηλής» τέχνης, διακρίνοντας το έργο τους από τη [[μαζική κουλτούρα]].
==Η κριτική==
Ο σοβαρότερος αντίλογος στις θεωρήσεις και τον σχετικά απολυταρχικό χαρακτήρα της υψηλής τέχνης είναι οι απόψεις του J. G. Herder κατά τον 18ο αιώνα, ο οποίος ανέδειξε τη γερμανική [[λαϊκή παράδοση]], θέτοντας παράλληλα τα θεμέλια, μέσω του ρομαντικού κινήματος, για την ευρύτερη ανάδειξη της λαϊκής δημιουργίας. Η λαϊκή κουλτούρα όσο και η δημιουργία έγινε το θεμέλιο της εθνικής πολιτισμικής παράδοσης και του εθνικού φολκλόρ, αποκλείοντας το «ξένο» κατά τον 19ο αιώνα. Στην εξέλιξή του ο ρομαντισμός διαμόρφωσε επί της ουσίας ένα ευρύτερο περίβλημα μέσα στο οποίο αγκάλιασε τη ευρωπαϊκή λαϊκή παράδοση, από την οποία με τη σειρά του, όπως όπως και ο νεοκλασικισμός πριν από αυτόν απέκλεισε το «ξένο» μη ευρωπαϊκό, ορίζοντας με [[ευρωκεντρισμός|ευρωκεντρικό]] τρόπο την αξία και τις προσδοκίες της υψηλής τέχνης.
Φαίνεται πως η διάκριση ανάμεσα σε υψηλή και μαζική τέχνη είναι ουσιαστικά αξιολογική. Τα έργα τέχνης αξιολογούνται και ιεραρχούνται σύμφωνα με την κοινωνική θέση εκείνων που τα χρησιμοποιούν, διαμορφώντας παράλληλα μια καλλιτεχνική παράδοση, βάσει του κανόνα του Arnold. Τούτη η ιεράρχηση επί της ουσίας ακολουθεί ή είναι αντανάκλαση της κοινωνικής διαστρωμάτωσης που επιβάλλεται βάσει κοινωνικών κριτηρίων, από τα οποία σαφώς αποκλείεται το γυναικείο φύλο. Οι λιγοστές εξαιρέσεις γυναικών καλλιτεχνών, όπως η [[Καμίλ Κλοντέλ]] ή αργότερα η [[Φρίντα Κάλο]] απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα της περιθωριοποίησης και απομάκρυνσης της [[γυναίκα|γυναίκας]] από καλλιτεχνικά δρώμενα που σχετίζονται με το ιδεώδες της υψηλής τέχνης.
==Προτεινόμενη Βιβλιογραφία==
| |||