Γεώργιος Βιζυηνός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στη [[Βιζύη]] της [[Ανατολική Θράκη|Ανατολικής]] [[Θράκη]]ς, το σημερινό Βιζέ της [[Τουρκία]]ς, στις 8 Μαρτίου [[1849]], γιος πολύ φτωχικής οικογένειας. Ο πατέρας του, Μιχαήλος Σύρμας, δούλευε στα καμίνια του ασβέστη. Αργότερα έγινε πραματευτής και πέθανε από [[Τύφος|τύφο]] το [[1854]] αφήνοντας τον γιό του ορφανό σε ηλικία 5 ετών. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Μιχαήλο, που πέθανε τρία χρόνια πριν από τον Γεώργιο, τον Χρηστάκη, τον αδικοσκοτωμένο ταχυδρόμο, για τον οποίο μιλά στο διήγημά του ''Ποιος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου'', και δύο κορίτσια, την Άννα, που πέθανε με τις συνθήκες που περιγράφει στο ''Αμάρτημα της μητρός μου'' και την Αννιώ, που πήρε το όνομα της αδελφής της, αλλά πέθανε κι αυτή μικρή<ref>[[Ιωάννης Χατζηφώτης]], «Γεώργιος Βιζηνός. ''Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου''. Μια ζωή που μοιάζει με μυθιστόρημα», ''Ιστορία Εικονογραφημένη'', τεύχος 72 (Ιούνιος 1974), σελ. 129-130</ref> Σε ηλικία 10 ετών οι παππούδες του τον στέλνουν στην [[Κωνσταντινούπολη]] κοντά σε ένα θείο του για να μάθει ραπτική. Παραμένει εκεί μέχρι την ηλικία των 18, προστατευόμενος από τον Κύπριο έμπορο, Γιάγκο Γεωργιάδη και αργότερα προστατευόμενος του [[αρχιεπίσκοπος|αρχιεπισκόπου]] Κύπρου, Σωφρονίου Β΄, ζει για ένα διάστημα στην [[Κύπρος|Κύπρο]], όπου μάλιστα τον προόριζαν για τον ιερατικό κλάδο. Το [[1872]] γίνεται ιεροσπουδαστής στη [[Θεολογική Σχολή της Χάλκης]], χωρίς την υποχρέωση να ιερωθεί, όπου το [[1873]] δημοσιεύει και την πρώτη του ποιητική συλλογή (''Ποιητικά Πρωτόλεια'')<ref>όπ.π., σελ.130</ref>. Μεταξύ των καθηγητών του αναφέρεται και ο ποιητής [[Ηλίας Τανταλίδης]], ο οποίος διέκρινε στον Βιζυηνό στοιχεία ιδιαίτερου ταλέντου και ευφυίας, ώστε τον σύστησε στον πλούσιο [[Γεώργιος Ζαρίφης|Γεώργιο Ζαρίφη]]<ref name="όπ.π., σελ.131">όπ.π., σελ.131</ref>. Το 1874 το επικό ποίημά του ''Κόδρος'' βραβεύεται στον Βουτσιναίο Ποιητικό Διαγωνισμό<ref>, σελ.131</ref>. Την ίδια χρονιά εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά με δαπάνες του Ζαρίφη μεταβαίνει στη [[Γερμανία]], στη [[Γκέτινγκεν|Γοτίγγη]], όπου σπουδάζει [[φιλολογία]] και [[φιλοσοφία]] στο διάστημα [[1875]]-[[1878]]. Το [[1876]] η επόμενη ποιητική συλλογή του ''Άραις μάραις κουκουνάραις'' (μετονομάστηκε σε ''Βοσπορίδες Αύραι'') βραβεύεται στον Βουτσιναίο Διαγωνισμό, στον οποίο, το 1877 η συλλογή του ''Εσπερίδες'' επαινείται. Το [[1881]] τυπώνεται στη [[Λειψία]] η διδακτορική του διατριβή ''Das Kinderspiel in Bezug auf Psychologie und Paedagogik'' («Το παιδικό παιχνίδι υπό έποψη ψυχολογική και παιδαγωγική»)<ref name="όπ.π., σελ.131"/>. Οι σπουδές του στην Γερμανία διηύρυναν σημαντικά τον πνευματικό του κόσμο και τον έφεραν σε επαφή με έναν χώρο που έστρεφε πλέον την πλάτη του στον ρομαντισμό και στον αποστεωμένο κλασικισμό και στρεφόταν στον εσωτερικό άνθρωπο. Το τελευταίο αυτό στοιχείο υπήρξε καθοριστικό για το πεζογραφικό έργο του Βιζυηνού και ας μη λησμονούμε οτι στην Γερμανία υπήρξε, μεταξύ άλλων, μαθητής του θεμελιωτή της Πειραματικής Ψυχολογίας Βίλ(χ)ελμ Βούντ. Η ψυχογραφική ανάλυση των ηρώων του είναι εκείνη στην οποία προπάντων οφείλει την πρωτοποριακή θέση που κατέχει στα νεοελληνικά γράμματα. Μέχρι το [[1884]] ο Βιζυηνός επισκέπτεται το [[Παρίσι]] (1882), όπου γνωρίζει τον [[Δημήτριος Βικέλας|Δημήτριο Βικέλα]], τον Marquis Queux de Saint-Hilaire και τη Juliette Lamber-Adam, και το [[Λονδίνο]] (1883), όπου σχετίζεται με τον πρεσβευτή Πέτρο Βράιλα-Αρμένη. Παράλληλα, δημοσιεύει την ποιητική συλλογή ''Ατθίδες Αύραι''. Την ίδια χρονιά (1883) δημοσιεύεται στην ''Εστία'' το πρώτο μεγάλο διήγημά του, ''Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως''. Δημοσιεύονται επίσης το ''Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου'' και ''Το αμάρτημα της μητρός μου''. Το [[1884]], λόγω του θανάτου του προστάτη του, Ζαρίφη, υποχρεώνεται να επιστρέψει στην [[Αθήνα]] και διορίζεται καθηγητής σε γυμνάσιο.

 

 

== Έργο ==