Νέλσον Μαντέλα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η πολιτική του εξέλιξη επηρεάστηκε έντονα από την νομική εκπαίδευση και πρακτική του, κυρίως από την ελπίδα να πετύχει μια αλλαγή όχι μέσω της βίας αλλά μέσω μιας "νομικής επανάστασης". Καθ'όλη την ζωή του, υποστήριζε αρχικά ένα μονοπάτι μη-βίας, έπειτα ένα μονοπάτι που θα περίκλειε την βία και στο τέλος ένα μονοπάτι που θα υιοθετούσε μια μη-βίαιη προσέγγιση των διαπραγματεύσεων αλλά την συμφιλίωση. Όποτε υιοθέτησε την βία, την εφάρμοσε επειδή δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική λύση, και υπήρξε πάντα ρεαλιστής πάνω σε αυτό το ζήτημα, αντιλαμβάνοντάς το ως μέθοδο για να φέρει τον αντίπαλό του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Έθεσε στόχο τα σύμβολα της υπεροχής και της ρατσιστικής καταπίεσης των λευκών και όχι τους λευκούς ανθρώπους ως άτομα. Η προθυμία του να χρησιμοποιεί την βία διέκρινε τον Μαντέλα από την ιδεολογία του Γκάντι, με την οποία ορισμένοι ιστορικοί ερευνητές επεδίωξαν να τον συσχετίσουν.

 

Παρόλο που παρουσίαζε τον εαυτό του με αυταρχικό τρόπο σε αρκετές ομιλίες του, ο Μαντέλα υπήρξε ένας πιστός υποστηρικτής της δημοκρατίας και λάμβανε αποφάσεις κατά πλειοψηφία, ακόμα κι όταν διαφωνούσε. Είχε δεσμευτεί με τις αξίες της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τουλάχιστον από την δεκαετία του 1960. Εξέφραζε την πεποίθηση ότι "η συμμετοχή, η λογοδοσία και η ελευθερία του λόγου" ήταν οι θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας ; κάτι στο οποίο οδηγήθηκε από μια πεποίθηση υπέρ των φυσικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Suttner υποστήριξε ότι ο Μαντέλα υιοθέτησε "δυο τρόπους ηγεσίας". Από την μια πλευρά, παρέμεινε πιστός στις ιδέες για μια συλλογική ηγεσία ενώ από την άλλη θεωρούσε ότι υπήρχαν σενάρια σύμφωνα με τα οποία ο ηγέτης έπρεπε να είναι αποφασιστικός και να ενεργεί χωρίς διαβούλευση για να επιτύχει έναν συγκεκριμένο στόχο.