Ελένη (μυθολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Αισχύλος, φερόμενος ως ένας από τους βασικότερους κατήγορους της Ωραίας Ελένης, όπως θα αναφερθεί παρακάτω, στο έργο του "Αγαμέμνων", επιχειρώντας παρετυμολογικό λογοπαίγνιο δια τριών επιθέτων, στην πραγματικότητα αναπτύσσει μια εκπληκτική ετυμηγορία, συμπλέοντας έτσι με τη ρήση του [[Τίτος Μάκκιος Πλαύτος|Πλαύτου]] στο έργο του "''Πέρσης''", "nomen est omen" (= Το όνομα είναι οιωνός [πεπρωμένου])

== Ελένειο δίλημμα ==

Οι διάφορες διηγήσεις περί του προσώπου αυτού, άλλοτε αποκλίνουσες και άλλοτε αλληλοσυμπληρούμενες ήδη ανευρίσκονται σε όλα σχεδόν τα σχετικά σύγχρονα λεξικά και εγκυκλοπαίδειες καθώς και σε πολλές σχετικές με την ομηρική φιλολογία πραγματείες. Αν και από την αρχαιότητα η Ωραία Ελένη, (φερόμενη και ως "Ελένη της Σπάρτης", ή, "Ελένη της Τροίας", κατά ξένη σχετική γραμματεία), συγκέντρωσε γύρω της ένα πλήθος υμνητών αλλά και επικριτών, κυρίως από τις μετα-ομηρικές ή ορθότερα μεθομηρικές διηγήσεις, στη σύγχρονη εποχή έχει γενικότερα ταυτιστεί με την έννοια της συζυγικής απιστίας και του μεγαλύτερου ολέθρου που μπορεί να προκαλέσει εξ αυτής μια γυναικεία παρουσία, όταν ακόμα και η σύγχρονη διεθνής έκφραση "''[[σερσέ λα φαμ]]''" (= αναζητήστε τη γυναίκα - ως αίτιο) αναγάγει τη μνήμη σ΄ αυτήν.<br>

Τούτο οφείλεται βασικά στην εκπληκτική επινόηση τού Ομήρου να εμπλέξει την Ελένη στα έπη του για κάλυψη και μόνο ιδίων επικών χαρακτήρων, αφήνοντας να περιρρέεται μια προκλητική σύζευξη ποιητικής αθωότητας και ενοχής ανάλογα με τα συμφραζόμενα. Το δίλημμα αυτό πέρασε στη συνέχεια, στις διάφορες μεθομηρικές διηγήσεις, επίσης ποιητών, μοιραζόμενες σε ενοχοποιητικές ή αθωωτικές προκειμένου και πάλι να εξυπηρετηθούν τα απαραίτητα στοιχεία της φερόμενης ποίησης (τραγωδίας, δράματος κ.λ.π.) με συνέπεια να προβάλλεται και σ΄ αυτά τα λογοτεχνικά είδη, μια διφορούμενη και αινιγματική Ελένη συντελώντας έτσι στην επιτυχία τους.