Ήταν γιος τού [[Τζάκομο Αττεντόλο Σφόρτσα|Τζάκομο Αττεντόλο]] και της τρίτης συζύγου του Μαρία Μαρτσάνι κόμισσας τού Τσελάνο. Ο πατέρας του από τρεις συζύγους και μία ερωμένη καιείχε απέκτησεαποκτήσει 16 τέκνα. Ο Αττεντόλο, που στα πεδία των μαχών τον αποκαλούσαν ''Μούτσιο'', άλλαξε το επώνυμό του σε ''Σφόρτσα (=δυνατός)''. Ο Γκαμπριέλε αρχικά είχε βαπτιστεί Κάρολος. Ο πιο γνωστός αδελφός τού Κάρλο ήταν ο [[Φραγκίσκος Α΄ Σφόρτσα|Φραγκίσκος Α΄]] δούκας τού Μιλάνου (1450-66).
Γεννήθηκε το 1423 και πέρασε την νεανική ζωή του υπηρετώντας στο στρατό, αλλά σύντομα κουράστηκε από την κοσμική ζωή. Προτιμούσε να μελετά γραπτάχειρόγραφα από το να πολεμά στο πεδίο της μάχης. Το 1442 εισήλθε στην Αυγουστινιανή μονή τού Σαν Σαλβατόρε ντε Σέλβα ντι Λάγκο, έξω από τη Σιένα. Έλαβε τη χειροτονία των Ιερών Εντολών υπό τον Τζιρόλαμο Μπουονσινιόρι, βοηθό ηγούμενο της μονής και έλαβεπήρε το όνομα Γκαμπριέλε ντι Κοτινιόλα ή Γαμπριέλε Σφόρτσα, όπως είναι τώραπια γνωστός. Στη μονή αφιέρωσε τον εαυτό του στις σπουδές και έγραψε διάφορες θεολογικές επιστολές, ομολίεςομιλίες, ηθικές πραγματείες, δοκίμια επί των ευαγγελίων και τέσσερα βιβλία επί της Σχολαστικής Θεολογίας. Οι επιτεύξεις του δεν πέρασαν απαρατήρητες και σύντομα διορίστηκε ως θεολόγος καθηγητής στη μονή.
Ο αδελφός του Φραγκίσκος Α΄ το 1545 έλαβε γι' αυτόν από τον [[Πάπας Νικόλαος Ε΄|πάπα Νικόλαο Ε΄]] τον ορισμόδιορισμό του ως αρχιεπισκόπου τού Μιλάνου. Ο Γκαμπριέλε ήταν απρόθυμος να αποδεχθεί το αξίωμα· χειροτονήθηκε επίσκοπος στο ναό της Σάντα Μαρία Ινκορονάτα το 1454 από τον [[Τζοβάννι Καστιλιόνε]] επίσκοπο της Παβία. Το 1456 ο αρχιεπίσκοπος άρχισε να κάνει επισκοπικές επισκέψεις στις ενορίες τού Μιλάνου. Με σκοπό να ανταποκριθεί στις ανάγκες τού λαού του, πίεσε τον αδελφό του να κτίσει το ''Μεγάλο Νοσοκομείο (Ospedale Maggiore)'', ένα από τα πρώτα κοινοτικά νοσοκομεία στην Ευρώπη.
Απεβίωσε το 1457 στο Μιλάνο και τάφηκε στο ναό της Σάντα Μαρία Ινκορονάτα της πόλης, που είχε οικοδομηθεί με παραγγελία τού Φραγκίσκου Α΄. Το επιτάφιο μνημείο του φιλοτεχνήθηκε από τον [[Φραντσέσκο Σολάρι]]. Επειδή ήταν αφοσιωμένος στην πίστη, ο Γκαμπριέλε μερικές φορές αργότεραργότερα εθεωρείτο ''ευλογημένος'', αν και δεν είχε μνήμη των ακολουθιών.
