|
|αντιβασιλιάς =
|είδος_βασιλείας =
|σύζυγος = [[Πλαυτία Ουργουλανίλλα]] ([[15]]-[[28]])<br>[[Αιλία Παιτίνα]] ([[28]]-[[31]])<br>[[Βαλερία Μεσσαλίνα]] ([[31]]-[[49]])<br>[[Ιουλία Αγριππίνα]] ([[49]]-[[54]])
|επίγονοι = [[Κλαύδιος Δρούσος]]<br/>[[Κλαυδία Αντωνία]]<br/>[[Κλαυδία Οκταβία]]<br/>[[ΒρεττανικόςΒρετανικός (γιος Κλαύδιου)|Βρεταννικός]]]]<br/>[[Νέρων]] (υιοθετημένος)
|βασιλικός_οίκος = [[Ιουλιο-Κλαυδιανή δυναστεία]]
|προσωνύμια =
|πατέρας = [[Νέρων Κλαύδιος Δρούσος]] Γερμανικός
|μητέρα = Αντωνία η Νεότερη
|ημ_γέννησης = [[1 Αυγούστου]] [[10 π.Χ.]]
}}
Ο '''Τιβέριος Κλαύδιος Καίσαρας Αύγουστος Γερμανικός''' (''Tiberius Claudius Caesar Augustus Germanicus'', [[1 Αυγούστου]] [[10 π.Χ.]] – [[13 Οκτωβρίου]] [[54]]) ήταν [[Κατάλογος Ρωμαίων Αυτοκρατόρων|Ρωμαίος αυτοκράτoραςΑυτοκράτoρας]] από το [[41]] έως το [[54]]. Μέλος της [[Ιουλιο-κλαυδιανήςΚλαυδιανής Δυναστείαςδυναστείας]], ήταν γιος του [[Νέρωνας Κλαύδιος Δρούσος Γερμανικός|Δρούσου]] και της [[Αντωνία η Νεότερη|Αντωνίας της Νεότερης]]. Γεννήθηκε στο Λούγδουνο της [[Γαλατία]]ς (σημ. Λυών της Γαλλίας) και ήταν ο πρώτος αυτοκράτoραςαυτοκράτορας, που γεννήθηκε εκτός [[Ιταλία]]ς. Υπέφερε από μικρή αναπηρία στο βάδισμα και μερική κώφωση λόγω παιδικής ασθένειας και γι’αυτόγι' αυτό η οικογένειά του τον απέκλεισε από θέσεις εξουσίας, ώσπου τελικά έγινε συνύπατος του ανιψιού του [[Γάιος Καλιγούλας|Καλιγούλα]] το [[37]]. Η αναπηρία αυτή πιθανώς τον έσωσε από τις εκκαθαρίσεις πολλών ευγενών κατά τη διάρκεια της θητείας των αυτοκρατόρωνΑυτοκρατόρων [[Τιβέριος Καίσαρας Αύγουστος|Τιβέριου]] και Καλιγούλα, καθώς ενδεχόμενοι εχθροί του τον θεώρησαν ασήμαντη απειλή. Επιβίωσε για να ανακηρυχθεί αυτοκράτoραςαυτοκράτορας από την [[Πραιτοριανή Φρουρά|Πραιτωριανή Φρουρά]] αμέσως μετά το θάνατο του Καλιγούλα, όταν πια είχε μείνει ο τελευταίος ενήλικας άντραςάνδρας της οικογένειας.
Παρά την έλλειψη εμπειρίας, ο Κλαύδιος απεδείχθη ικανός και αποτελεσματικός κυβερνήτης. Επίσης έφερε σε πέρας ένα φιλόδοξο οικοδομικό πρόγραμμα, με την κατασκευή πολλών δρόμων, υδραγωγείων και καναλιών σε ολόκληρη την επικράτεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επί θητείας του ενσωμάτωσε στην αυτοκρατορία τις επαρχίες της [[Θράκη]]ς, του [[Νωρικό|Νωρικού]], της [[Παμφυλία]]ς, της [[Λυκία]]ς και της [[Ιουδαία]]ς και ξεκίνησε την κατάκτηση της [[Βρετανία]]ς. Είχε ιδιαίτερο προσωπικό ενδιαφέρον για νομικά ζητήματα, προήδρευε σε δημόσιες δίκες και εξέδιδε έως και είκοσι διατάγματα την ημέρα. Παρά ταύτα, θεωρούντανεθεωρείτο ευάλωτος κυβερνήτης, κυρίως από τατις στρώματατάξεις των ευγενών, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του. Έτσι, ο Κλαύδιος αναγκάστηκε να προστατεύει τη θέση του διαρκώς, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία αρκετών συγκλητικών. Τέτοια συμβάντα στιγμάτισαν τη φήμη του μεταξύ των αρχαίων συγγραφέων, αλλά οι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν ανατρέψει αυτή την εικόνα. Μετά το θάνατό του το 54, στο θρόνο τον διαδέχτηκε ο θετός ανιψιόςπρογονός του, τον οποίο είχε υιοθετήσει, [[Νέρων]]ας.
== Νεανικά χρόνια ==
[[Αρχείο:Proclaiming claudius emperor.png|thumb|right|Ο Κλαύδιος παραλαμβάνει το στέμμα. Ρομαντική απεικόνιση του Lawrence Alma-Tadema]]
Ο Κλαύδιος γεννήθηκε την [[1 Αυγούστου|1η Αυγούστου]] [[10 π.Χ.]] στο Λούγδουνον της Γαλατίας (σημερινή [[Λυών]] της [[Γαλλία]]ς), παιδί του Νέρωνα Κλαύδιου Δρούσου και της Αντωνίας, ανήμερα της αφιέρωσης του βωμού του Ιερού των Τριών Γαλατιών στον [[Οκταβιανός Αύγουστος|Αύγουστο]]. Είχε δύο μεγαλύτερα αδέλφια, τον [[Γερμανικός|Γερμανικό]] και τη [[Λιβίλλα]]. Η μητέρα του ενδέχεται να είχε γεννήσει άλλα δύο παιδιά, που πέθαναναπεβίωσαν νέα. Παππούς και γιαγιά του από την πλευράΓονείς της μητέρας του ήταν, αντίστοιχα, ο [[Μάρκος Αντώνιος]] και η [[ΟκτάβιαΟκταβία η Νεότερη]], αδερφήαδελφή του Αυγούστου. Κατ’ επέκταση,Ώστε ήταν μακρινόςμικρανιψιός απόγονοςτού του ίδιου του [[Ιούλιος Καίσαρας|Ιουλίου Καίσαρα]]Αυγούστου. ΑπόΟι τογονείς σόι τουτού πατέρα του, παππούς του ήταν ο [[Τιβέριος Κλαύδιος ΝέρωναςΝέρων (πραίτωρ)|Τιβέριος Κλαύδιος Νέρων]] και γιαγιά του η [[Λιβία|Λιβία Δρουσίλλα]], τρίτη γυναίκασύζυγος του Αυγούστου. Στα χρόνια της διακυβέρνησής του, ο Κλαύδιος διέδωσε τη φήμη, ότι ο πατέρας του ήταν στην πραγματικότητα νόθος γιος του Αυγούστου, για να στοιχειοθετήσει έτσι την ψευδήπλαστή εντύπωση, ότι παππούς τουςτου ήταν ο Αύγουστος.
Το [[9 π.Χ.]] ο πατέρας του Δρούσος πέθανεαπεβίωσε αναπάντεχα, πιθανώς λόγω κάποιας ασθένειας, κατά τη διάρκεια εκστρατείας του στη [[Γερμανία]]. Ο Κλαύδιος μεγάλωσε πλέον με τη μητέρα του Αντωνία, που παρέμεινεέμεινε χήρα ως το τέλος της. Όταν η αναπηρία του έγινε πρόδηλη, η σχέση του με την οικογένειά του άλλαξε προς το χειρότερο. Η Αντωνία τον αποκαλούσε «τέρας» και τον θεωρούσε πνευματικά ηλίθιο, λέγεται, μάλιστα, ότι τον παρέδωσε για μερικά χρόνια στη γιαγιά του Λιβία<ref>Dio ''Hist.'' LX 2</ref>. Η Λιβία ήταν ελάχιστα καλύτερη μαζί του και συχνά τον επίπληττε μέσω επιστολών γεμάτων κακία. Για να τον πειθαρχήσουν, παρέδωσαν την κηδεμονία του Κλαύδιου σε έναν «μουλαροδηγό»ημιονηγό <ref>Suet. ''Claud.'' 2. </ref>, πεπεισμένοι ότι η κατάστασή του οφειλόταν στην τεμπελιάοκνηρία και την έλλειψη θέλησης. Στην εφηβεία του, τα συμπτώματα αναπηρίας εξαλείφθηκαν κάπως και η οικογένειά του άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για τις σπουδές του. Το [[7]] προσέλαβαν τον [[Τίτος Λίβιος|Τίτο Λίβιο]] ως δάσκαλό του στο μάθημα της ιστορίας, υποβοηθούμενο από τον Σουλπίκιο Φλάβιο. Ο Κλαύδιος περνούσε αρκετές ώρες με τον Λίβιο, όπως επίσης και με το φιλόσοφο [[Αθηνόδωρος ο Σάνδωνος|Αθηνόδωρο]]. Σύντομα, ο Αύγουστος έμεινε εντυπωσιασμένος από τη ρητορική διαύγεια του Κλαύδιου και οι προσδοκίες όλων για το μέλλον του αυξήθηκαν γοργά<ref>Suet. ''Claud.'' 4.</ref>.
Κατά ειρωνικό τρόπο, τα εκκολαπτόμενα βήματα του Κλαύδιου ως ιστοριογράφου ήταν αυτά, που περιόρισαν τη νεανική του καριέρα. Σύμφωνα με τον Vincent Scramuzza και άλλους, ο Κλαύδιος ασχολήθηκε με την καταγραφή των [[Ρωμαϊκοί Εμφύλιοι Πόλεμοι|Ρωμαϊκών Εμφύλιων Πολέμων]], ένα έργο με ύφος υπερβολικά αληθινό έως και κριτικό απέναντι στον Αύγουστο<ref>Scramuzza (1940) p. 39.</ref>. Σε κάθε περίπτωση, τα γεγονότα του εμφυλίου ήταν πολύ πρόσφατα για να αποτυπωθούν καθαρά και το έργο του ΚλάυδιουΚλαύδιου «υπενθύμιζε» στον Αύγουστο, ότι ο συγγραφέας ήταν και απόγονος του μεγάλου αντιπάλου του, του Μάρκου Αντωνίου. Η μητέρα και η γιαγιά του σταμάτησαν τον Κλαύδιο εγκαίρως και μάλλον γι’ αυτό πίστευαν, ότι δεν ήταν άξιος για δημόσιες θέσεις, καθώς δεν μπορούσαν να του εμπιστευτούν τη συνέχιση της «επίσημης γραμμής» του θρόνου. Όταν αργότερα ξανάπιασε την πένα, ο Κλαύδιος αγνόησε τα γεγονότα του εμφυλίου εξ’ ολοκλήρου. Το κακό όμως είχε γίνει, και έτσι υποχρεώθηκε να μείνει μακρυά από το προσκήνιο για καιρό. Ενδεικτικά, όταν, το έτος 8, ανηγέρθη η αψίδα της [[Παβία]]ς προς τιμήν της οικογένειαςδυναστείας, το όνομά του χαράχτηκε μόλις στην άκρη της, δίπλα από αυτά των νεκρών πριγκίπων [[Γάιος Καίσαρας|Γάιου]], [[Λούκιος Καίσαρας|Λούκιου]] και των παιδιών του Γερμανικού. Υπήρχε μάλιστα η υποψία, ότι ο Κλαύδιος χάραξε το όνομα μόνος του δεκαετίες μετά, και ότι στην αρχή δεν αναφέρονταναναφερόταν καθόλου<ref>Stuart (1936).</ref>.
[[Αρχείο:A Roman Emperor AD41 detail.jpg|thumb|right|Ο Κλαύδιος λαμβάνει το στέμμα του αυτοκράτορα. Λεπτομέρεια από το έργο ''A Roman Emperor 41AD'', του Lawrence Alma-Tadema. Λάδι σε μουσαμά, περ. [[1871]].]]
Όταν ο Αύγουστος πέθανεαπεβίωσε το 14, ο 23άχρονος Κλαύδιος ζήτησε από τον θείο του Τιβέριο να του επιτρέψει να συμμετάσχει στο cursus honorum, τη δοκιμαστική διαδικασία που θα του επέτρεπε να αναλάβει μελλοντικές θέσεις πολιτικής ευθύνης. Ο Τιβέριος, ως νέος αυτοκράτoραςαυτοκράτορας ανταποκρίθηκε, αποκρίθηκε δίνοντάς του μόνο κάποιο τιμητικό τίτλο και, όταν ο Κλαύδιος επανήλθε, τον αγνόησε παντελώς. Καθώς ο νέος αυτοκράτoραςαυτοκράτορας αποδείχθηκε λιγότερο γενναιόδωρος μαζί του σε σχέση με τον παλιό, ο Κλαύδιος αποσύρθηκε στα γράμματά του, ακολουθώντας μοναχική ζωή.
Παρά την περιφρόνηση της οικογένειάς του, φαίνεται πως ο κόσμος έτρεφε σεβασμό προς το πρόσωπό του από νωρίς. Στην κηδεία του ΑύγουστουΑυγούστου οι ιππείς επέλεξαν αυτόν ως προπομπό της ακολουθίας. Όταν κάποτε κάηκε το σπίτι του, η [[Ρωμαϊκή Σύγκλητος|Σύγκλητος]] απαίτησε την ανακατασκευή του δημοσία δαπάνη. Επίσης, επιζήτησαν την παρουσία του Κλαύδιου στις δημόσιες συζητήσεις. Και στις δύο τελευταίες περιπτώσεις, ο Τιβέριος απέρριψε τα σχετικά αιτήματα,· μαπάντως τα συναισθήματα του κοινού παρέμεναν θετικά υπέρ του Κλαύδιου. Κατά την περίοδο αμέσως μετά τοτον θάνατο τουτού γιου τουτού Τιβέριου, [[Ιούλιος Καίσαρας Δρούσος|Ιούλιου Καίσαρα Δρούσου]], ο Κλαύδιος προτάθηκε από κάποιες παρατάξεις να οριστεί διάδοχος. Όμως, επειδή την εποχή εκείνη η πολιτική τρομοκρατία του διοικητή της Πραιτοριανής Φρουράς [[Σεϊάνος|Σηιανού]] είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της, ο Κλαύδιος επέλεξε να υποβαθμίσει το γεγονός.
Μετά το θάνατο του Τιβέριου, ο νέος αυτοκράτoραςαυτοκράτορας [[Καλιγούλας]] (γιος του αδερφούαδελφού του Κλαύδιου, [[Γερμανικός|Γερμανικού]]) αναγνώρισε, ότι ο θείος του θα μπορούσε να τουτού φανεί σε κάτι χρήσιμος και τον διόρισε συνύπατό του, ώστε να προβάλει τη μνήμη τουτού νεκρούαποβιώσαντος πατέρα του, τουτού Γερμανικού. Παρ´όλα αυτά, ο Καλιγούλας συνέχισε να βασανίζει τοτον θείο του ασταμάτητα: τον γελοιοποιούσε συχνά μπροστά στη Σύγκλητο, τον φόρτωνε με τεράστια χρέη, τον περιέπαιζε με πονηρά ανέκδοτα, κ.ο.κ. Σύμφωνα με τον [[Δίων Κάσσιος|Δίωνα Κάσσιο]], κατά τα τέλη της θητείας τουτού Καλιγούλα, ο Κλαύδιος είχε αδυνατίσει φοβερά, πιθανώς λόγω του υπερβολικού άγχους του<ref>Dio ''Rom. Hist.'' LX 2. </ref>.
=== Δολοφονία του Καλιγούλα ===
Στις [[24 Ιανουαρίου]] του [[41]], ο Καλιγούλας δολοφονήθηκε από ευρεία συνωμοσία υπό τον διοικητή των Πραιτοριανών [[Κάσσιος Χαιρέας|Κάσσιο Χαιρέα]] και με τη συμμετοχή αρκετών συγκλητικών. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη, ότι ο Κλαύδιος ήταν αναμεμειγμένος στη δολοφονία, αν και φέρεται να γνώριζε το σχέδιο, αφού εγκατέλειψε τη σκηνή του φόνου λίγο πριν ο ανιψιός του σκοτωθεί<ref>Major (1992)</ref>. Όμως, μετά και τις δολοφονίες της γυναίκας και της κόρης του Καλιγούλα, έγινε ολοφάνερο, ότι ο Χαιρέας είχε σκοπό να κινηθεί πέραν της αρχικής συνωμοσίας και να εξολοθρεύσει ολόκληρη την αυτοκρατορική οικογένεια. Στο χάος που ακολούθησε, ο Κλαύδιος είδε να εξαφανίζονται, υπόαπό τη γερμανική φρουρά, αρκετοί πολιτικά αμέτοχοι ευγενείς του παλατιού, περιλαμβανομένων δικών του φίλων. Διέφυγε στο παλάτι για να σωθεί και, σύμφωνα με την παράδοση, τον εντόπισε κρυμμένο πίσω από τις κουρτίνες ένας πραιτοριανός ονόματι Γράτος, που αμέσως τον προσφώνησε τιμητικά princeps («αρχηγό») <ref>Josephus ''Antiquitates Iudiacae'' XIX. Dio ''Rom. Hist.'' [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Cassius_Dio/60*.html#1 LX 1.3]</ref>. Τμήμα της φρουράς φαίνεται πως τον αναζητούσε, διαβεβαιώνοντάς τον ότι δεν ανήκε στο τάγμα που επιθυμούσε εκδίκηση εναντίον του. Τελικά, τον φυγάδεψανφυγάδευσαν στο στρατόπεδο της Πραιτοριανής Φρουράς και τον έθεσαν υπό την προστασία τους.
[[Αρχείο:Herod of Chalcis coin showing Herod of Chalcis with brother Agrippa of Judaea crowning Roman Emperor Claudius I.jpg|thumb|left|Νόμισμα του ηγεμόνα [[Ηρώδης ηγεμόνας της Χαλκίδας|Ηρώδη της συριακής Χαλκίδας]], που απεικονίζει τον Ηρώδη και τον αδελφό του, Ηρώδη Αγρίππα, να στέφουν τον Κλαύδιο αυτοκράτoρααυτοκράτορα. [[Βρετανικό Μουσείο]].]]
Σύντομα, η Σύγκλητος συνήλθε για να αποφασίσει την αλλαγή ηγεσίας, αλλά η συζήτηση μετατράπηκε σε τσακωμόέριδα για τοντο ποιος από τα μέλη της θα επελέγετο ως «αρχηγός». Όταν έμαθαν για τον Κλαύδιο, απαίτησαν την παρουσία του για να τον επιδοκιμάσουν, αλλά αυτός αρνήθηκε αισθανόμενος τον επερχόμενο κίνδυνο. Μερικοί ιστορικοί, ειδικά ο [[Ιώσηπος Φλάβιος|Ιώσηπος]] <ref>Josephus ''Ant. Iud.'' XIX.</ref>, υποστηρίζουν ότι εκείνη την εποχή ο Κλαύδιος λάμβανε συμβουλές από τον βασιλιά της Ιουδαίας [[Ηρώδης Αγρίππας Α΄|Ηρώδη Αγρίππα]]. Πάντως, προηγούμενες εξιστορήσεις από τον ίδιο συγγραφέα υποβαθμίζουν το γεγονός αυτό<ref>Josephus ''Bellum Iudiacum'' II, 204–233.</ref>,· συνεπώς, δεν είναι ξεκάθαρο αν και κατά πόσο ο Αγρίππας τουτού ασκούσε επιρροή. Εν τέλει, η Σύγκλητος αναγκάστηκε να υποχωρήσει και, σε αντάλλαγμα, ο Κλαύδιος υποσχέθηκε χάρη σε όλους τους συνωμότες/δολοφόνους.
== Ο Κλαύδιος ως αυτοκράτορας ==
Ο Κλαύδιος ανέλαβε άμεσες πρωτοβουλίες για να ισχυροποιήσει τη νομιμότητά του έναντι κάθε πιθανού σφετεριστή, κυρίως με το να τονίσει τη θέση του ως μέλους της οικογενειακής δυναστείας. Υιοθέτησε το προσωνύμιο «Καίσαρας» που έφερε μεγάλη εκτίμηση ανάμεσα στον πληθυσμό. Για να γίνει αυτό, εγκατέλειψε το επώνυμο «Νέρων», που είχε πάρει ως paterfamiliaspater τηςfamilias τού οικογένειαςγένους των Κλαυδίων Νερώνων, όταν ο αδελφός του Γερμανικός υιοθετήθηκε από τον Τιβέριο και μπήκε στην οικογένεια των Καισάρων. Παρόλο που ο ίδιος δεν είχε υιοθετηθεί ούτε από τον Αύγουστο ούτε από τους διαδόχους του, ήταν όμως εγγονός της αδελφής εκείνου Οκταβίας, της Νεότερης και γι' αυτό πίστευε, ότι είχε το δικαίωμα. Χρησιμοποίησε επίσης τον τίτλο «Αύγουστος», όπως και οι δυο προηγούμενοι αυτοκράτoρεςαυτοκράτορες κατά την ανακήρυξή τους. Εξάλλου κράτησε τον τιμητικό τίτλο «Γερμανικός» ως ένδειξη σεβασμού προς την ηρωική μορφή του αδερφούαδελφού του και θεοποίησε τη γιαγιά του Λιβία, ώστε να υπογραμμίσει τη θέση της ως συζύγου του ημίθεου Αυγούστου. Ο Κλαύδιος έκανε συχνά χρήση του όρου “filius''filius Drusi”DrusI (γιος του Δρούσου)'' στον επίσημο τίτλο του, με σκοπό να θυμίζει στους πολίτες του τον θρυλικό πατέρα του, χτίζονταςκτίζοντας πάνωεπάνω στη φήμη του τελευταίου.
Επειδή ανακηρύχθηκε αυτοκράτoραςΑυτοκράτορας με πρωτοβουλία της Πραιτοριανής Φρουράς και όχι της Συγκλήτου (η μοναδική τέτοια περίπτωση ως τότε), ο Κλαύδιος έπεσε συχνά θύμα κριτικής από σημαντικούς σχολιαστές της εποχής, όπως ο [[Σενέκας ο Νεότερος|Σενέκας]]. Ήταν επίσης ο πρώτος αυτοκράτoραςΑυτοκράτορας που προσέφυγε στη δωροδοκία, προκειμένου να στερεώσει την αφοσίωση τουτού στρατεύματος. Επειδή τόσο ο Τιβέριος, όσο και ο Αύγουστος είχαν κληροδοτήσει σημαντικά δώρα στοστον στρατό και τη φρουρά με τη διαθήκη τους, και το ίδιο αναμενόταν με το θάνατο του Καλιγούλα (παρότι δεν είχε αφήσει διαθήκη), ο Κλαύδιος, από ευγνωμοσύνη προς τη φρουρά, στην αρχή της αυτοκρατορικής θητείας του απένειμε δώρα τους Πραιτοριανούς με ειδικό νόμισμα, που έκοψε για την περίσταση.
=== Επέκταση της αυτοκρατορίας ===
[[Αρχείο:Claudiuspax.jpg|thumb|Νόμισμα που εξέδωσε ο Κλαύδιος για να σηματοδοτήσει τη συμφιλίωση μετά το θάνατο του [[Καλιγούλας|Καλιγούλα]].]]
Στη διάρκεια της διακυβέρνησης του Κλαύδιου η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επέκτεινε τα σύνορά της για πρώτη φορά μετά το θάνατο του ΑύγουστουΑυγούστου. Οι επαρχίες της [[Θράκη]]ς, του [[Νωρικό|Νωρικού]], της [[Παμφυλία]]ς, της [[Λυκία]]ς και της [[Ιουδαία]]ς προσαρτήθηκαν σ’σε αυτήν υπό διάφορες συνθήκες. Η προσάρτηση της [[Μαυριτανία (βόρεια Αφρική)|Μαυριτανίας]] είχε ξεκινήσει από τον Καλιγούλα και ολοκληρώθηκε με την ήττα των τοπικών επαναστατών και τη διαίρεση τουτού πρώην βασιλείου σε δύο ρωμαϊκές επαρχίες<ref>Pliny 5.1–5.2, Cassius Dio, 60.8, 60.9</ref>. Η κατάκτηση με την πιο μακροπρόθεσμη επίπτωση ήταν της Βρετανίας<ref>Scramuzza, Chap. 9</ref>.
Το [[43]], έπειτα από έκκληση ενός φιλικά προσκείμενου φύλαρχου της Βρετανίας που μόλις είχε εκδιωχθεί, ο Κλαύδιος έστειλε στη Βρετανία τον [[Αύλος Πλαύτιος|Αύλο Πλαύτιο]] μαζί με τέσσερις ρωμαϊκές [[Λεγεώνα|λεγεώνες]]. Η Βρετανία ήταν για τη Ρώμη ελκυστικός στόχος λόγω του πλούτου της σε μέταλλα και δούλους. Αποτελούσε επίσης καταφύγιο για Γαλάτες στασιαστές και διαφόρους άλλους ανυπότακτους, και επομένως δεν μπορούσε να αφεθεί στην τύχη της για πολύ. Μετά τις πρώτες επιθέσεις, ο Κλαύδιος ταξίδεψε στο νησί αυτοπροσώπως φέρνοντας μαζί του ενισχύσεις και πολεμικούς ελέφαντες. Οι τελευταίοι πρέπει να έκαναν μεγάλη εντύπωση στους ντόπιους όταν χρησιμοποιήθηκαν στην κατάληψη του [[Καμουλόδουνο]]υ. Ο Κλαύδιος αποχώρησε ύστερα από 16 ημέρες μαχών, αλλά παρέμεινε κοντά στα μέτωπα. Η Σύγκλητος του έδωσε το δικαίωμα να τελέσει θρίαμβο για το κατόρθωμά του, διάκριση που δικαιούνταν μόνο μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας. Αργότερα, ο Κλαύδιος αναίρεσε αυτούς τους περιορισμούς προς τιμήν αρκετών νικηφόρων στρατηγών του. Του απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος «Βρετανικός», αλλά τον αποδέχτηκε μόνο υπέρ του γιου του, χωρίς ποτέ να τον χρησιμοποιήσει ο ίδιος. Όταν ο Βρετανός τοπικός στρατηγός [[Καράτακος]] συνελήφθη το [[50]] μ.Χ., ο Κλαύδιος του απένειμε χάρη, κάτι εντελώς ασυνήθιστο για εχθρό της Ρώμης. Ο Καράτακος έζησε ως το φυσικό του θάνατο σε γη που του παραχώρησε το ρωμαϊκό κράτος.
|
