Κάποια άτομα αλλά και ορισμένες ομάδες ατόμων αρνούνται την ύπαρξη των στρατοπέδων εξόντωσης. Για παράδειγμα, ο Γάλλος [[Ρομπέρ ΦορισόνΦωρισόν]] (Robert Faurisson), πρώην κρατούμενος και ο ίδιος σε ναζιστικό στρατόπεδο, υποστήριξε, το [[1979]], ότι οι Ναζί δεν είχαν θαλάμους αερίων και δεν προσπάθησαν να αφανίσουν τους Εβραίους. Ισχυρίστηκε ότι ο "«μύθος"» του θαλάμου αερίων ήταν [[προπαγάνδα]] των [[Σιωνισμός|Σιωνιστών]] υπέρ του [[Ισραήλ|Ισραηλινού]] κράτους και εναντίον των Γερμανών και των Παλαιστινίων. Σημαντικός, επίσης, αρνητής του Ολοκαυτώματος είναι ο Βρετανός συγγραφέας [[Ντέιβιντ Ίρβινγκ]] (David Irving).
Μελετητές και ιστορικοί επισημαίνουν ότι η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι αντίθετη με τις μαρτυρίες των επιζώντων και των δραστών, τις υλικές αποδείξεις και τις φωτογραφίες καθώς και τα πολύ λεπτομερή αρχεία που τηρούνταν από τους ίδιους τους Ναζί. Προσπάθειες όπως ο Διαδικτυακόςδιαδικτυακός τόπος ''[http://www.nizkor.org Σχέδιο Νίζκορ]'', αλλά και επιστημονικά συγγράμματα, όπως ''[[Ο αφανισμός των Εβραίων της Ευρώπης]]'', που δημοσίευσαν οι [[Ντέμπορα Λίπσταντ]], [[Τζον Κίγκαν]] και [[Ραούλ Χίλμπεργκ]], ''[[Ο πόλεμος εναντίον των Εβραίων]]'' που δημοσίευσε η [[Λούσι Νταβίντοβιτς]], οι αγώνες του [[Νόρμαν Ντέιβις]], του [[Πρίμο Λέβι]], του [[Σίμον Βίζενταλ]] και του [[Κέντρο Σίμον Βίζενταλ|κέντρουΚέντρου Σίμον Βίζενταλ]], εξετάζουν, εξηγούν και διαψεύδουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Σε πολλές χώρες, Ευρωπαϊκέςευρωπαϊκές και μη, η άρνηση του Ολοκαυτώματος αποτελεί παραβίαση του αστικού ή του ποινικού Νόμου.
