Παραμαγνητισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η τυχαιότητα της δομής εφαρμόζεται επίσης σε πολλά μέταλλα που εμφανίζουν μια καθαρή παραμαγνητική απόκριση σε ένα πλατύ εύρος θερμοκρασιών. Δεν ακολουθούν έναν τυπικό νόμο Κιουρί ως συνάρτηση της θερμοκρασίας όμως, αλλά συχνά είναι περισσότερο ή λιγότερο ανεξάρτητα από τη θερμοκρασία. Αυτός ο τύπος της συμπεριφοράς είναι μιας κινητικής φύσης και λέγεται καλύτερα παραμαγνητισμός Πάουλι, αλλά δεν είναι ασυνήθιστο να αποκαλείται, π.χ. το μέταλλο [[αργίλιο]] ως "παραμαγνήτης", αν και οι αλληλεπιδράσεις είναι αρκετά ισχυρές για να δώσουν σε αυτό το στοιχείο πολύ καλή ηλεκτρική αγωγιμότητα.

 

Κάποια υλικά εμφανίζουν επαγόμενη μαγνητική συμπεριφορά που ακολουθεί ένα είδος νόμου Κιουρί, αλλά με εξαιρετικά μεγάλες τιμές για τις σταθερές Κιουρί. Αυτά τα υλικά είναι γνωστά ως υπερπαραμαγνήτες (superparamagnets). Χαρακτηρίζονται από ένα ισχυρό είδος σιδηρομαγνητικής ή σιδηριμαγνητικής σύζευξης σε περιοχές περιορισμένου μεγέθους οι οποίες συμπεριφέρονται ανεξάρτητα μεταξύ τους. Οι φαινομενικές ιδιότητες ενός τέτοιου συστήματος μοιάζουν με αυτές ενός παραμαγνήτη, αλλά σε μικροσκοπικό επίπεδο είναι διαταγμένες. Τα υλικά εμφανίζουν μια θερμοκρασία διάταξης πάνω από την οποία η συμπεριφορά αντιστρέφεται σε κανονικό παραμαγνητισμό (με αλληλεπίδραση). Τα [[σιδηρορευστό|σιδηρορευστά]] είναι ένα καλό παράδειγμα, αλλά το φαινόμενο μπορεί επίσης να συμβεί σε στερεά, π.χ., όταν αραιά παραμαγνητικά κέντρα εισάγονται σε ένα ισχυρό κινητό μέσο σιδηρομαγνητικής σύζευξης όπως όταν ο Fe αντικαθίσταται στο TlCu₂Se₂ ή στο κράμα AuFe. Τέτοια συστήματα περιέχουν σιδηρομαγνητικά συζευγμένες ομάδες που αναιρούνται σε χαμηλότερες θερμοκρασίες. Λέγονται επίσης [[μικτομαγνητισμός|μικτομαγνήτες]].