Βρωμιούχο κάλιο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 145:
\mathrm{2KBr + CuBr_2 \xrightarrow{H_2O} K_2[CuBr_4] \downarrow}
</math>
</div
==Εφαρμογές==
=== Ιατρικά και Κτηνιατρικά Θέματα ===
Οι αντισπασμωδικές ιδιότητες του βρωμιούχου καλίου είχαν σημειωθεί από τον Σερ Τσαρλς Λόκοκ (''Sir Charles Locock'') σε μια συνεδρίαση της Βασιλικής Ιατρικής και της Χειρουργικής Κοινότητας, το [[1857]]. Το βρωμιούχο κάλιο μπορεί να θεωρηθεί ως το πρώτο αποτελεσματικό φάρμακο για την [[επιληψία]]. Εκείνη την εποχή, συνήθως θεωρούνταν ότι η επιληψία προκαλείται από την [[Αυνανισμός|αυτοϊκανοποίηση]].<ref name="Goodman1970">{{cite book|title=The Pharmacological Basis of Therapeutics|last1=Goodman|last2=Gilman|publisher=MacMillan|year=1970|chapter=Chapter 10: Hypnotics and Sedatives|edition=4th|location=London|pages=121–2}}</ref> Ο Σερ Λόκοκ σημείωσε ότι τα βρωμιούχα ανιόντα ηρεμούσαν τη σεξουαλική διέγερση και νόμιζε πως έτσι ήταν υπεύθυνα για την επιτυχία τους στη θεραπεία των επιληπτικών κρίσεων. Μεταγενέστερα, όμως, στα τέλη του [[19ος αιώνας|19<sup>ου</sup> αιώνα]], το βρωμιούχο κάλιο χρησιμοποιήθηκε για να ηρεμεί τις κρίσεις σε [[Νευρολογία|νευρικές]] διαταραχές και μάλιστα σε τεράστια κλίμακα, με τη συνολική χρήση του μόνο από [[Νοσοκομείο|νοσοκομεία]] να ανέρχεται σε αρκετούς [[Τόνος (μονάδα μέτρησης)|τόνους]] ετησίως, αν και η δόση ανά ασθενή ανέρχονταν σε λίγα γραμμάρια την ημέρα.<ref name="Goodman1970" /> Μέχρι τις αρχές του [[20ός αιώνας|20<sup>ού</sup> αιώνα]], σε ολόκληρο τον κόσμο τα βρωμιούχα είχαν τόσο πλατιά συσχετιστεί με αυτήν τους τη χρήση, ώστε η αναφορά τους μπορούσε να σημαίνει (μεταφορικά) ένα θαμπό, ήρεμο πρόσωπο, ή μια βαρετή φρόνηση που έλεγε ένα τέτοιο πρόσωπο.<ref>{{cite book|title=Predicting New Words - The Secrets of Their Success|first=Alan A.|last=Metcalf|publisher=Houghton Mifflin Harcourt|isbn=978-0-618-13006-1|year=2004|location=Boston|pages=36–42|url=https://books.google.com/books?id=ACsetPyuv8YC|accessdate=27 August 2017}}</ref>
Δεν υπήρξε καλύτερο φάρμακο για την επιληψία μέχρι την ανακάλυψη της [[Φαινοβαρβιτάλη|φαινοβαρβιτάλης]], το [[1912]]. Ο Βρετανικός στρατός υποστηρίχθηκε ιστορικά ότι πρόσθετε βρωμιούχα στο [[τσάι]] των στρατιωτών του για να ελαττώνει τις σεξουαλικές ορέξεις τους, αν και αυτό είναι πιθανώς ψευδές, γιατί κάτι τέτοιο θα ελάττωνε και την εγρήγορσή τους κατά τη μάχη. Παρόμοιες ιστορίες υπάρχουν και για έναν αριθμό άλλων ουσιών.
Οι βρωμιούχες ενώσεις, ειδικότερα το [[βρωμιούχο νάτριο]] (NaBr), παρέμειναν σε χρήση ως καταπραϋντικά, ηρεμιστικά και αντικεφαλαλγιακά στις [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|ΗΠΑ]] ως το [[1975]], οπότε τα βρωμιούχα κηρύχθηκαν παράνομα παγκοσμίως από την ιατρική κοινότητα, εξαιτίας της χρόνιας τοξικότητάς τους.<ref>{{Cite book|title=The Great American Fraud|first1=Samuel Hopkins|author1=Adams|year=1905|url=https://books.google.com/?id=fd_S2Van52EC&dq=%22The+Great+American+Fraud%22&printsec=frontcover#v=twopage&q&f=true}}</ref> Η εκτεταμένη [[Χρόνος ημιζωής|ημιζωή]] των βρωμιούχων στο σώμα καθιστά δύσκολο να υπολογιστεί (ασφαλής) δόση για τη χρήση τους, χωρίς παρενέργειες. Η ιατρική χρήση των βρωμιούχων (τουλάχιστον) στις ΗΠΑ διακόπηκε (ως το 1975), καθώς ως τότε έγιναν πλέον γνωστά πολύ καλύτερα και συντομότερης δραστικότητας θεραπευτικά.
Το βρωμιούχο κάλιο χρησιμοποιήθηκε από την κτηνιατρική ως θεραπεία της επιληψίας σε [[Σκύλος|σκύλους]], είτε ως θεραπεία πρώτης γραμμής είτε σε συνδυασμό με τη φαινοβαρβιτάλη, όταν αντιμετωπίζεται ανεπαρκής έλεγχος της πάθησης με τη λήψη μόνο της φαινοβαρβιτάλης. Η χρήση των βρωμιούχων στις [[Γάτα|γάτες]] είναι περιορισμένη, γιατί προκαλεί επιπρόσθετο κίνδυνο για πνευμονίτιδα σε αυτές. Η χρήση βρωμιούχων ως θεραπευτικό φάρμακο σε ζώα σημαίνει ότι τα κτηνιατρικά ιατρικά διαγνωστικά εργαστήρια έχουν τη δυνατότητα να μετρήσουν τα επίπεδα των βρωμιούχων ιόντων στον ορό, σύμφωνα με την εντολή ενός κτηνιάτρου, ενώ τα ιατρικά εργαστήρια ιατρικών διαγνωστικών στις ΗΠΑ δεν μετρούν τα βρωμιούχα ανιόντα ως δοκιμή ρουτίνας.
Η χρήση βρωμιούχου καλίου δεν έχει εγκριθεί για έλεγχο των κρίσεων σε ανθρώπους από τη Διοίκηση Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA). Στη [[Γερμανία]] είναι ακόμη εγκεκριμένη η χρήση του ως αντιεπιληπτικό φάρμακο για ανθρώπους, ιδιαίτερα για παιδιά και εφήβους.<ref>[http://www.apotheken-umschau.de/Medikamente/Beipackzettel/DIBRO-BE-MONO-850mg-4648235.html German leaflet]</ref> Οι ενδείξεις χρήσης τους συμπεριλαμβάνουν σοβαρές μορφές γενικευμένων τονικών-κλονικών σπασμών, σχετιζόμενες με κρίσεις Grand-Mal στην πρώιμη παιδική ηλικία, αλλά επίσης σε σοβαρές μυοκλονικούς σπασμούς κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Ενήλικες που αντέδρασαν θετικά στο φάρμακο κατά τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας και της περιόδου ενηλικίωσής τους, μπορούν να συνεχίσουν τη χρήση του. Το φάρμακο έχει σχεδόν πλήρη βιοδιαθεσιμότητα, αλλά τα βρωμιούχα ανιόντα έχουν σχετικά μακρά ημιζωή 12 ημερών στο [[αίμα]],<ref name="Goodman1970" /> καθιστώντας δύσκολη την προσαρμογή της δόσης τους. Τα βρωμιούχα ανιόντα δεν είναι γνωστό αν παρεμβαίνει στην απορρόφηση ή την απέκκριση οποιουδήποτε άλλου αντισπασμωδικού, αν και έχει ισχυρές αλληλεπιδράσεις με τα χλωριούχα ανιόντα (Cl<sup>-</sup>) στο σώμα, η κανονική πρόσληψη και έκκριση του σώματος επηρεάζει έντονα την απέκκριση των βρωμιούχων ανιόντων.<ref name="Goodman1970" />
Ο θεραπευτικός δείκτης (αναλογία αποτελεσματικότητας προς τοξικότητα) για τα βρωμιούχα ανιόντα είναι μικρός. Όπως συμβαίνει και με άλλα αντιεπιληπτικά, μερικές φορές ακόμη και σε θεραπευτικές δόσεις (3-5 γραμμαρίων τη μέρα μπορεί να χρειαστούν 6 - 8 εβδομάδες για να φθάσουν σε σταθερά επίπεδα) μπορεί να προκαλέσουν δηλητηρίαση. Συχνά η δηλητηρίαση δεν διακρίνεται από τις «αναμενόμενες» παρενέργειες, όπως οι ακόλουθες:
* [[Βρωμισμός]]: Πρόκειται για αντιδράσεις του [[Κεντρικό νευρικό σύστημα|κεντρικού νευρικού συστήματος]]. Περιλαμβάνει συμπτώματα όπως: [[Κατάθλιψη]], λήθαργος, υπνηλία, ανορεξία, [[καχεξία]], [[ναυτία]], [[έμετος]] με εξίκοση, απώλεια αντανακλαστικών ή παθολογικά αντανακλαστικά, κλονικοί σπασμοί, τρόμος, αταξία, απώλεια νευρικής ευαισθησίας, μερική παράλυση, εγκεφαλικό οίδημα με σχετιζόμενη [[Πονοκέφαλος|κεφαλαλγία]] και [[Μάτι|οφθαλμική]] [[αιμορραγία]], παραλήρημα, σύγχυση, μη φυσιολογική ομιλία, απώλεια συγκέντρωσης και μνήμης, επιθετικότητα, [[ψύχωση]].
* Δερματίτιδα με τη μορφή ακμής και άλλες μορφές δερματικής νόσου μπορεί επίσης να παρατηρηθούν, καθώς και υπερέκκριση των βλεννογόνων στους [[Πνεύμονας|πνεύμονες]]. Το [[άσθμα]] και η ρινίτιδα μπορεί να επιδεινωθούν. Σπάνια εμφανίζονται διαταραχές της γλώσσας, αφθώδης στοματίτιδα, κακή αναπνοή και δυσκοιλιότητα.
:
== Σημειώσεις και αναφορές ==
<references />
| |||