Τρεβωνιανός Γάλλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|προκάτοχος2 =

|διάδοχος2 =

|επίγονοι =

|βασιλικός_οίκος =

 

== Τα πρώτα χρόνια ==

Ο Τρεβονιανός γεννήθηκε στην [[Ιταλία]], σε μια οικογένεια με καταγωγή από [[Ετρούσκοι|Ετρούσκους]] συγκλητικούς. Απέκτησε δύο παιδιά από τον γάμο του με την Afinia Gemina Baebiana, τον Γάιο Βίμπιο Βολουσιανό, αργότερα συν-αυτοκράτορας, και μια κόρη, την Bιμπία Γάλλα. Η πρώιμη σταδιοδρομία του ήταν ένα τυπικό [[cursus honorum]] (θέσεις κρατικών λειτουργών που προορίζονταν για συγκλητικούς), με πολλές τοποθετήσεις σε αξιώματα, τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά. Υπήρξε αναπληρωματικός [[ύπατος]] και το 250 διορίστηκε διοικητής της ρωμαϊκής επαρχίας της [[Μοισία]]ς, κάτι που δείχνει την εμπιστοσύνη του αυτοκράτορα [[Δέκιος|Δέκιου]] σ' αυτόν. Στη Μοισία ο Τρεβονιανός ήταν βασικός συντελεστής στην απόκρουση των συχνών εισβολών από τις γοτθικές φυλές του [[Δούναβης|Δούναβη]] και έγινε δημοφιλής στον στρατό, πράγμα που καταδεικνύεται κατά τη σύντομη βασιλεία του από την επίσημη εικόνα του: στρατιωτικό κούρεμα, σωματική διάπλαση [[Μονομάχος|μονομάχου]], εκφοβιστική στάση (εικόνα αριστερά).<ref>[http://www.metmuseum.org/toah/hd/ropo/ho_05.30_05.47.htm# Metropolitan Museum of Art: Λεπτομέρεια απο την υπερμεγέθη χάλκινη προτομή του Τρεβονιανού, acc. no. 05.30]</ref>

 

== Η άνοδός του στην εξουσία ==

Τον Ιούνιο του 251, ο αυτοκράτορας [[Δέκιος]] και ο γιος του συν-αυτοκράτορας [[Ερέννιος Ετρούσκος]] σκοτώθηκαν στη [[μάχη της Αβρίττου]] ([[λατ.]] Abritus) από τους Γότθους. Σύμφωνα με φήμες που υποστηρίζονται και από τον [[Δέξιππος|Δέξιππο]] (σύγχρονος Έλληνας ιστορικός) και τον δέκατο τρίτο [[Σιβυλλικοί χρησμοί|Σιβυλλικό]] χρησμό, η αποτυχία του Δέκιου οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον Τρεβονιανό ο οποίος είχε συνωμοτήσει με τους εισβολείς. Σε κάθε περίπτωση, όταν ο στρατός άκουσε την είδηση ανακήρυξε αυτοκράτορα τον Τρεβονιανό, μαζί με τον [[Οστιλιανός|Οστιλιανό]], επιζώντα γιο του Δέκιου, που όδευε για τον αυτοκρατορικό θρόνο της Ρώμης. Η αντίδραση του στρατού, και το γεγονός ότι ο Τρεβονιανός φαίνεται να είχε καλές σχέσεις με την οικογένεια του Δέκιου, κάνει τον ισχυρισμό του Δέξιππου να φαίνεται απίθανος.<ref>Potter (2004), σσ.247–248.</ref> Ο Τρεβονιανός δεν υποχώρησε από την πρόθεση του να γίνει αυτοκράτορας, αλλά αποδέχθηκε τον Οστιλιανό ως συν-αυτοκράτορα, ίσως για να αποφύγει τον κίνδυνο ενός άλλου εμφύλιου πολέμου.

 

[[Αρχείο:MMA bronze 03.jpg|thumb|left|Χάλκινο άγαλμα του Τρεβονιανού που χρονολογείται στα χρόνια της βασιλείας του, το μοναδικό ανέπαφο χάλκινο ρωμαϊκό άγαλμα του 3ου αιώνα([[Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Νέα Υόρκη)|Μητροπολιτικό]])<ref>[http://www.metmuseum.org/toah/hd/ropo/ho_05.30_05.47.htm# Bronze portrait of Trebonianus Gallus, 05.30 ]</ref>]]

Στην προσπάθειά του να διασφαλίσει τη θέση του στη Ρώμη και να σταθεροποιήσει την κατάσταση στα σύνορα του Δούναβη, ο Τρεβονιανός σύναψε ειρήνη με τους Γότθους. Σύμφωνα με τους όρους της ειρήνης, επετράπη στους Γότθους να εγκαταλείψουν τη ρωμαϊκή επικράτεια, διατηρώντας παράλληλα τους αιχμαλώτους και τα λάφυρά τους. Επιπλέον, συμφωνήθηκε να τους καταβάλλεται ετήσια επιχορήγηση.<ref>The Cambridge Ancient History, σσ.39–40.</ref> Φτάνοντας στη Ρώμη, η διακήρυξη του Τρεβονιανού επικυρώθηκε επισήμως από τη Σύγκλητο, με το γιο του Βολουσιανό να ορίζεται Καίσαρας. Στις 24 Ιουνίου το 251 ο Δέκιος θεοποιήθηκε αλλά, από τις 15 Ιουλίου, ο Οστιλιανός εξαφανίζεται από την ιστορία. Είναι πιθανό ότι ο τελευταίος πέθανε κατά τη διάρκεια της επιδημίας πανώλης που έπληττε τη Ρώμη εκείνη την εποχή.<ref>Potter (2004), σ.248.</ref> Πρόθυμος να εμφανίσει τον εαυτό του κατάλληλο για την θέση και να κερδίσει την δημοτικότητα των πολιτών, ο Τρεβονιανός γρήγορα αντιμετώπισε την επιδημία παρέχοντας ταφή για τα θύματα της, ακόμη και στους φτωχούς.<ref>Brauer, The Age of the Soldier Emperors, 61.</ref>

 

Όπως και των προκάτοχων του, η βασιλεία του Τρεβονιανού δεν ήταν εύκολη. Στην Ανατολή, ένας ευγενής της Αντιόχειας, ο [[Μαριάδης]], επαναστάτησε και άρχισε να λεηλατεί την Συρία και την Καππαδοκία, στην συνέχεια κατέφυγε στους Πέρσες. Ο Τρεβονιανός διέταξε τα στρατεύματά του να επιτεθούν στους Πέρσες, αλλά ο Πέρσης αυτοκράτορας [[Σαπώρης Α΄ της Περσίας|Σαπούρ Α']] εισέβαλε στην [[Αρμενία]] και την κατέστρεψε, νικώντας ένα μεγάλο ρωμαϊκό στρατό στην Βαρβαλισσό το 252. Στη συνέχεια εισέβαλε στις ανυπεράσπιστες επαρχίες της Συρίας, καταλαμβάνοντας το σύνολο των φρουρίων και λεηλατώντας τις πόλεις της, συμπεριλαμβανομένης της Αντιοχείας, χωρίς καμία απάντηση.<ref>Potter (2004), σσ.248–249.</ref> Οι Περσικές εισβολές επαναλήφθηκαν κατά το επόμενο έτος, αλλά ο Ουράνιος Αντωνίνος (ένας ιερέας που αρχικά ονομαζόταν Σαμψιγέραμος), απόγονος του [[Σαμψιγέραμος|ομώνυμου βασιλικού οίκου]] της [[Έμεσα]]ς, αντιμετώπισε τον Σαπώρη Α΄ της Περσίας και τον ανάγκασε να υποχωρήσει. Ωστόσο, ο ίδιος αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας<ref name="ReferenceA"/> και έκοψε νομίσματα με την εικόνα του πάνω τους.<ref name="Potter 2004, σσ.249–250">Potter (2004), σσ.249–250.</ref><ref name="Potter 2004, σσ.249–250"/> Στον Δούναβη, οι "σκυθικές" φυλές ήταν για άλλη μια φορά σε αναβρασμό, παρά τη συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε το 251. Εισέβαλαν στη Μικρά Ασία από τη θάλασσα, έκαψαν το μεγάλο ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο και επέστρεψαν στις εστίες τους με τα λάφυρα. Επίσης εισέβαλαν στην Κάτω Μοισία, στις αρχές του 253,<ref name="Potter 2004, σ.252">Potter (2004), σ.252.</ref> όπου ο Αιμιλιανός, κυβερνήτης της Μοισίας και της [[Παννονία]]ς, πήρε την πρωτοβουλία της μάχης και νίκησε τους εισβολείς.

 

 

Δεδομένου ότι ο στρατός δεν ήταν πια ευχαριστημένος με τον Αυτοκράτορα, οι στρατιώτες ανακήρυξαν αυτοκράτορα τον Αιμιλιανό. Με έναν σφετεριστή να απειλεί τον θρόνο του, ο Τρεβονιανός προετοιμάστηκε για πόλεμο. Ανακάλεσε διάφορες λεγεώνες και διέταξε οι ενισχύσεις να επιστρέψουν στη Ρώμη από την Γαλατία, κάτω από τις εντολές του μελλοντικού αυτοκράτορα [[Βαλεριανός|Βαλεριανού]]. Παρά τις διευθετήσεις αυτές, ο Αιμιλιανός εκστράτευσε δια μέσου της Ιταλίας και συνάντησε τον Τρεβονιανό στην Ιντέραμνα (σύγχρονο Τέρνι), πριν από την άφιξη του Βαλεριανού. Δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς συνέβη.<ref>Βλ. Bray (1997), σ.38, και για τις εκδοχές της ιστορίας και για τις πηγές της.</ref> Μεταγενέστερες πηγές υποστηρίζουν ότι μετά την πρώτη ήττα, ο Τρεβονιανός και ο Βολουσιανός δολοφονήθηκαν από τα στρατεύματά τους<ref name="Potter 2004, σ.252"/> ή πως ο Τρεβονιανός δεν πρόλαβε νααντιμετωπίσει τον γιατί ο στρατός του προσχώρησε στον σφετεριστή.<ref>''The Cambridge Ancient History'', σ.41.</ref> Σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος και ο Βολουσιανός σκοτώθηκαν τον Αύγουστο του 253.<ref>Bray (1997), σ.38.</ref>

 

== Παραπομπές ==

== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==

{{Commonscat}}

 

{{Ρωμαίοι Αυτοκράτορες}}

 

{{Authority control}}

{{ενσωμάτωση κειμένου|en|Trebonianus Gallus}}

[[Κατηγορία:Ρωμαίοι Αυτοκράτορες]]

[[Κατηγορία:Μοισία]]