Κομητεία της Σερδάνια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{Πρώην χώρα
|εθνικό όνομα ελληνικά = Κομητεία της Σερδάνια|εθνικό όνομα = Comtat de Cerdanya|προφορά ονόματος = |διάρκεια = 798-1118|σημαία = |λεζάντα σημαίας = |πλάτος σημαίας = |εθνόσημο = |λεζάντα εθνόσημου = |πλάτος εθνόσημου = |σύνθημα = |ύμνος = |χάρτης = Comtats catalans s. VIII-XII.svg|λεζάντα χάρτη = Οι μεσαιωνικές καταλανικές κομητείες μεταξύ 8ου και 12ου αιώνα.|πλάτος χάρτη = 220px|θέση = |πρωτεύουσα = |συντεταγμένες_πρωτεύουσας = |έκταση = |πληθυσμός = |γλώσσες = |πολίτευμα = Κομητεία|τίτλοι_ηγετών = |ονόματα_ηγετών = |τύπος_κυριαρχίας = |ημερομηνίες_κυριαρχίας = |γεγονός_κυριαρχίας = |θρησκεία = |νόμισμα = |προηγούμενο_κράτος = |διάδοχο_κράτος = |σήμερα = [[Ισπανία]], [[Γαλλία]]|προηγούμενο = |επόμενο = }}
Η '''Κομητεία της Σερδάνια''' (στα [[καταλανικά]] ''Comtat de Cerdanya'', στα [[λατινικά]] ''Comitatus Ceritaniae'', στα [[ισπανικά]] ''Condado de CerdañaCerdana'') ήταν μίαμια από τις Καταλονικές κομητείες που ιδρύθηκανδημιούργησαν απόοι τους[[Φράγκοι]] Φράγκουςτις τελευταίες δεκαετίες του 8ου αιώνα στην [[Ισπανική Μαρκιωνία|Ισπανική]]. ΜαρκίαΗ Σερδάνια βρισκόταν στην πεδιάδα του ποταμού [[Σέγρε]] κατάστην τις[[Καταλονία]]. τελευταίεςΟι δεκαετίες[[Μαυριτανοί]] κατέκτησαν την περιοχή στις αρχές του 8ου αιώνα., Έπαιξεο σημαντικόΜαυριτανός ρόλοκυβερνήτης στηνσυμμάχησε περιφερειακήμε πολιτικήτον των[[Εύδης κομητειώνο τηςΜέγας|Εύδη περιοχήςτον μέχριΜέγα]] πουκαι τοπαντρεύτηκε 1118την απορροφήθηκεκόρη του με τον όρο να προστατέψει τα νότια σύνορα του από την Μουσουλμανική επέκταση.<ref>Lewis, σ.22</ref> Στην Σερδάνια κατοικούσαν βασικά [[ΚομητείαΒάσκοι]] τηςκαι Βαρκελώνηςο Εύδης ο Μέγας αναζητούσε συμμαχία μαζί τους, την ίδια εποχή ο [[Κάρολος Μαρτέλος]] ετοιμαζόταν για εκστρατεία.<ref>Lewis, σ.22</ref>
 
==Διοίκηση των Φράγκων==
== Οι απαρχές ==
Η πρώιμη κομητεία της Σερδάνια δημιουργήθηκε το 731 όταν ο μουσουλμάνος διοικητής της περιοχής παντρεύτηκε την κόρη του δούκα της Ακουιτανίας Όντο του Μέγα, που επιθυμούσε την εξασφάλιση των νοτίων συνόρων του. Το 785 ο [[Καρλομάγνος]] κατέκτησε την περιοχή, στην οποία η μουσουλμανική εξουσία ήταν αμυδρή. Ο πρώτος γνωστός κυρίαρχος της Σερδάνια υπήρξε ο Μπορέλ Α´, που εξαρτάτο από τον [[Κομητεία της Τουλούζης|κόμη της Τουλούζης]]. Εκείνη τη στιγμή η διοίκηση της περιοχής είχε ενοποιηθεί με αυτή των κομητειών της Μπεζαλού και του [[Κομητεία του Ουρζέλ|Ουρζέλ]] και μετά από το 817 ενσωματώθηκε στο [[δουκάτο της Ακουιτανίας]]. Τόσο η Σερδάνια όσο και το Ουρζέλ παρέμειναν ενωμένες μέχρι το 897 κάτω από την επιρροή και, πολλές φορές, έλεγχο του [[Κομητεία της Αραγωνίας|Κόμη της Αραγώνας]]. Το 842 οι μουσουλμάνοι του [[Εμιράτο της Κόρδοβας|Εμιράτου της Κόρδοβας]] εισέβαλε στην Σερδάνια σε σκοπό την ανάκτηση των [[Πυρηναία|Πυρηναίων]] αλλά απωθήθηκαν από τον κόμη Σουνιφρέδο.
 
Η διοίκηση των Μαυριτανών ήταν ασθενής, ο [[Καρλομάγνος]] κατέλαβε την κομητεία της Σερδάνια αμέσως μετά την υποταγή της [[Ζιρόνα]] (785).<ref>Lewis, σ.40</ref> Ο πρώτος κόμης της Σερδάνια Μπορέλ Α΄ (798) υποτάχθηκε στον κόμη της Τουλούζης, η κομητεία της Σερδάνια ενώθηκε με την [[Κομητεία του Ουρζέλ]] και έγιναν μετά το 817 τμήμα του Βασιλείου της Ακουιτανίας.<ref>Lewis, σ.44</ref> Οι κομητείες της Σερδάνια και της Ουρζέλ παρέμειναν ενωμένες μέχρι το 817 υπό τον έλεγχο της [[Κομητεία της Αραγωνίας|Κομητείας της Αραγωνίας]]. Το [[Εμιράτο της Κόρδοβας]] επιτέθηκε στην Σερδάνια (842) σε μια προσπάθεια να κατακτήσει τα [[Πυρηναία]] αλλά αποκρούστηκαν από τον [[Σουνιφρέδος Α΄ της Βαρκελώνης|Σουνιφρέδο Α΄ της Βαρκελώνης]].<ref>Lewis, σ.99</ref>
Μετά τον θάνατο του [[Λουδοβίκος ο Τραυλός|Λουδοβίκου του Τραυλού]] το 879, η Ακουιτανία και η [[Δυτική Φραγκία]] έζησαν μια περίοδο αστάθειας και αναταραχών που προκάλεσε την εκ των πραγμάτων ανεξαρτητοποίηση των κομητειών της ιβηρικής σε σχέση με την κεντρική αυτοκρατορική εξουσία. Κατά την εποχή αυτή ο τίτλος του κόμη έγινε κληρονομικός.
 
Τον 9ο αιώνα η Σερδάνια βρισκόταν στο επίκεντρο μιας περιοχής που η χρήση γης ήταν κοινή.<ref>Lewis, σ.73</ref> Ο [[Λουδοβίκος ο Ευσεβής]] με διάταγμα (835) απαγόρευσε στην εκκλησία της περιοχής να παραχωρεί εδάφη σαν δώρα ή σαν [[Φέουδο]].<ref>Lewis, σ.78</ref> Όταν πέθανε ο [[Λουδοβίκος ο Τραυλός]] (879) η [[Ακουιτανία (πρώην περιοχή)|Ακουιτανία]] και ολόκληρο το βασίλειο των Δυτικών Φράγκων πέρασαν μεγάλη περίοδο αστάθειας, οι απομακρυσμένες περιοχές όπως η Καταλονία σταδιακά ανεξαρτητοποιήθηκαν από την βασιλική εξουσία. Την ίδια εποχή οι κόμητες της Σερδάνια σταδιακά έγιναν από διορισμένοι του Φράγκου βασιλιά κληρονομικοί.
== Διάσπαση κι επανένωση ==
Ο 10ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από συνεχείς αναμοιρασμούς των εδαφών μεταξύ των μελών του κυβερνώντος οίκου της κομητείας. Οι κύριοι της Σερδάνια χρησιμοποιούσαν τον τίτλο του ''marchio'' («[[μαργράβος]]»), που προέβαλε την θέση τους ως συνοριακοί κύριοι, ανεξάρτητοι από τον φράγκο βασιλιά. Ως αποτέλεσμα της απουσίας της φραγκικής εξουσίας και του μουσουλμανικού κινδύνου, η Σερδάνια απέκτησε πολλά φρούρια σε όλη την έκτασής της.
 
==Διαίρεση της κομητείας==
Το 897, ο [[Βιλφρέδος ο Τριχωτός]] πέθανε και μοίρασε τα εδάφη και τους τίτλους των κομητειών της μετέπειτα Καταλονίας (που τεχνικά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια σειρά από δημόσια αξιώματα) μεταξύ των τεσσάρων γιων του. Η Σερδάνια, το [[Κονφλέν]] και η [[Μπέργα]], μαζί με το Φενουιλιέδες, το Καπσί και την κομητεία της Μπεζαλού αποδόθηκαν στον Μίρο, ο οποίος με τη σειρά του τα ξαναμοίρασε μεταξύ των δικών του γιων. Ο μεγαλύτερος, Σουνιφρέδος, έλαβε την Σερδάνια και την επικυριαρχία πάνω στα αδέλφια του. Στο τέλος του 10ου αιώνα, τα εδάφη του Μίρο επαναενώθηκαν κάτω από την εξουσία του Ολίβα Καβρέτα.
 
Τον 10ο αιώνα τα οικογενειακά εδάφη του [[Οίκος των Μπελλονιδών|Οίκου των Μπελλονιδών]] γνώρισαν πολλαπλές διανομές, η Σερδάνια ενώθηκε και διαχωρίστηκε πολλές φορές με γειτονικές περιοχές και κομητείες. Οι Κόμητες της Σερδάνια χρησιμοποιούσαν την ίδια περίοδο πολλές φορές τον τίτλο του ''"Μαγδράβου"''.<ref>Lewis, σ.199</ref> Οι κόμητες της Σερδάνια την ίδια εποχή ανεξαρτητοποιήθηκαν από την εξουσία των Φράγκων όπως και οι κόμητες των υπόλοιπων γειτονικών περιοχών της Καταλονίας. Με την απώλεια της βασιλικής εξουσίας στην Σερδάνια οικοδομήθηκαν αναρίθμητα κάστρα για την στρατιωτική προστασία της περιοχής από την ισχυρή απειλή των Μαυριτανών.<ref>Lewis, σσ.229-230</ref> Με τον θάνατο του κόμη Σόλομον ο [[Κάρολος ο Φαλακρός]] παραχώρησε την Σερδάνια στον γιο του Σουνιφρέδου Α΄ Γουλιέλμο τον Δασύτριχο, ιδρυτή του [[Οίκος της Βαρκελώνης|Οίκου της Βαρκελώνης]] (870), παρέμεινε στην εξουσία μέχρι τον θάνατο του (897). Ο [[Βιλφρέδος Α΄ της Βαρκελώνης]] μοίρασε την κομητεία του στους γιους του (897), ο [[Μιρό Β΄ της Σερδάνια]] κληρονόμησε την Σερδάνια, την Κονφλέν, την [[Μπέργα]], τις Φενουιλιέδες και το Καπσί. Την περίοδο 913 - 920 στην κομητεία της Σερδάνια προσαρτήθηκε και η Μπεσαλού αλλά με τον θάνατο του ο Μιρό Β΄ μοίρασε και αυτός την κομητεία στους γιους του, ο μεγαλύτερος [[Σουνιφρέδος Β΄ της Σερδάνια]] δέχτηκε την Σερδάνια και απέκτησε πλεονέκτημα απέναντι στα αδέλφια του.
Η κομητεία του συμπεριλάμβανε μεγάλο μέρος των περιοχών της σημερινής Βόρειας και Κεντρικής Καταλονίας και του Ενπορδά, αποτελώντας έτσι το αντίπαλον δέος του Μπορέλ Β´, [[Κομητεία της Βαρκελώνης|κόμη της Βαρκελώνης]] εκείνη την εποχή. Ο Ολίβα έφτασε την δύναμη της Σερδάνια στο ζενίθ και με την αποχώρησή του από την εξουσία, έχρισε τον δευτερότοκό του γιο, Βιλφρέδο, κύριο της Σερδάνια και του Κονφλέν. Αυτός, το 1002 ενσωμάτωσε και την Μπέργα.
 
Στα τέλη του 10ου αιώνα οι κομητείες που κληρονόμησε ο Μιρό Β΄ ενώθηκαν ξανά με τον [[Ολίβα Καβρέτα]] (984) τέταρτο γιο του Μιρό Β΄. Οι περιοχές του Ολίβα Καβρέτα και του ξαδέλφου του [[Μπορέλ Β΄ της Βαρκελώνης]] [[Κόμητες της Βαρκελώνης|Κόμη της Βαρκελώνης]] περιείχαν ολόκληρη την Καταλονία.<ref>Lewis, σ.209</ref> Την εποχή του Ολίβα η Σερδάνια έφτασε στο αποκορύφωμα της εξουσίας του, η κομητεία έφτανε στα βόρεια μέχρι την [[Καρκασσόν]] και στα δυτικά μέχρι την Κομητεία της Ρουσιγιόν και την [[Κομητεία της Ενπούριες]].<ref>Lewis, σ.348</ref> Ο Ολίβα Καρβέτα σφετερίστηκε την υπεροχή της Καταλανικής εκκλησίας από τον Μπορέλ Β΄.<ref>Lewis, σ.349</ref> Ο Ολίβα Καβρέτα αποσύρθηκε σε μοναστήρι (988) και μοίρασε την περιουσία του στους γιους του, ο δεύτερος [[Βιφρέδο Β΄ της Σερδάνια]] δέχτηκε την Σερδάνια και το Κονφέν, το 1002 προσαρτήθηκε και η Μπέργα.
== Φεουδαρχία και παρακμή ==
Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι την περίοδο 987 - 1031 επικρατούσε στην Σερδάνια το Φραγκικό φεουδαρχικό σύστημα και οι νόμοι των Βησιγότθων.<ref>Lewis, σ.373</ref> Ο κόμης ήταν πρόεδρος σε όλα τα μεγάλα δικαστήρια με την υποστήριξη των δικαστών της αυλής του.<ref>Lewis, σ.374</ref>
Κατά τη διάρκεια του [[11ος αιώνας|11ου αιώνα]], η Σερδάνια υιοθέτησε σε μεγάλο βαθμό την φεουδαρχία και τέθηκε κάτω από την επιρροή των κομητειών της [[Κομητεία της Τουλούζης|Τουλούζης]] και του [[Κομητεία της Φουά|Φουά]]. Οι μεν κόμητες της Τουλούζης επιθυμούσαν να ελέγχουν το πέρασμα του Πουιμορέν στην Σερδάνια, ενώ αυτοί του Φουά επιθυμούσαν να ελέγχουν κάπως το σύνορο με το μουσουλμανικό βασίλειο της [[Λιέιδα|Αλ-Λαρίδα]]. Από την πλευρά τους, οι κόμητες της Σερδάνια βολιδοσκοπούσαν την ιερατική διοικητική εξουσία της ευρύτερης περιοχής της σημερινής Καταλονίας και του γαλλικού Μιντί. Στον έλεγχο εκ μέρους τους των σημαντικότατων μοναστηριών του Αγίου Μιχαήλ του Κουϊσά και του [[Μοναστήρι του Ριπόλ|Ριπόλ]] (ήδη από τον 10ο αιώνα), προστέθηκε η αγορά της κυριότητας των αρχιεπισκοπών της Ναρβόννης και του Ουρζέλ.
 
==Παρακμή==
Οι κόμητες της Σερδάνια είχαν να αντιμετωπίσουν την αντιπαλότητα των φεουδαρχών των εδαφών της κομητείας. Αυτό οδήγησε σε εσωτερικούς πολέμους, όπως εναντίον των κυρίων του Ρουσιγιόν ενώ η συμμετοχή του κόμη Γουλίέλμου Ιορδάνη στην [[Α΄ Σταυροφορία|Α´ Σταυροφορία]] αποδυνάμωσε κι άλλο την εξουσία τους στα εδάφη της κομητείας. Το 1058 ο κόμης Ραϋμούνδος σύναψε συμμαχία με τον μεγάλο του αντίπαλο για την κυριαρχία της Καταλονίας, τον [[Κομητεία της Βαρκελώνης|κόμη της Βαρκελώνης,]] εναντίον των μουσουλμάνων. Οι εσωτερικές έριδες και η ολοένα και αυξανόμενη δύναμη των γειτόνων, οδήγησαν το 1118 στην πώληση της Σερδάνιας στον κόμη της Βαρκελώνης και από τότε έπαψε να υφίσταται ως ανεξάρτητη κομητεία. Από τότε ο τίτλος του κόμη της Σερδάνια ενσωματώθηκε αρχικά στους τίτλους του κόμη της Βαρκελώνης, έπειτα στο [[Στέμμα της Αραγωνίας|Στέμμα της Αραγώνας]] και τέλος ορισμένοι Ισπανοί βασιλείς, όπως ο [[Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας|Φίλιππος Β´]] και ο [[Φίλιππος Δ´ της Ισπανίας|Φίλιππος Δ´]], έφεραν τον τίτλο του «κόμη της Σερδάνια».
 
Τον 11ο αιώνα η Σερδάνια απέκτησε σταδιακά φεουδαρχικό χαρακτήρα υπό την επίδραση της Κομητείας της Τουλούζης και της [[Κομητεία της Φουά|Κομητείας της Φουά]]. Οι κόμητες της Τουλούζης επιθυμούσαν να αποκτήσουν το πέρασμα του ''"Πουιμορέν"'' στην Σερδάνια για να διατηρήσουν τον έλεγχο στα σύνορα με την Μουσουλμανική [[Λιέιδα]]. Οι κόμητες της Σερδάνια είχαν έντονο ενδιαφέρον να αποκτήσουν τον έλεγχο στο Μιντί και την Καταλονία, από τις αρχές του 10ου αιώνα είχαν τον έλεγχο στο Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ του Κουϊσά και στο Μοναστήρι του Ριπόλ. Ο Βιφρέδος Β΄ αγόρασε τα δικαιώματα στην επισκοπή του Ναρμπόν με 100.000 [[Σόλιδος]], σε λίγο καιρό έκανε το ίδιο και με την [[Επισκοπή του Ουρζέλ]] (1016), ο διάσημος [[Ηγούμενος Ολίβα]] ήταν τρίτος γιος του Ολίβα Καβρέτα.<ref>Lewis, σ.322</ref> Ο κόμης Ραϋμόνδος της Σερδάνια (1035 - 1068) γιος και διάδοχος του Βιφρέδου Β΄ λεηλάτησε τον Ναό Αγίου Μιχαήλ του Κουϊσά και ξεκίνησε φεουδαρχικό πόλεμο με τον επίσκοπο του Έλνε, αυτό έδωσε την ευκαιρία στους ευγενείς να μπουν κάθε φορά στην υπηρεσία όποιου υπερτερούσε.
 
Ο υποκόμης Βερνάρδος Σουνιφρέδος επαναστάτησε και ακολούθησε περίοδος ισχυρών πολιτικών ταραχών, τα εδάφη του ήταν στα βόρεια της Σερδάνια, στο Κονφλέν και στην κοιλάδα του ποταμού Σέγρε. Τα εδάφη περιήλθαν στην νομική κυριαρχία του κόμητος της Τουλούζης, ο Βερνάρδος πιέστηκε να κλείσει ειρήνη με τον Ραϋμόνδο της Σερδάνια, ο κόμης του επέστρεψε τα εδάφη του και τον αποζημίωσε με περισσότερα δώρα. Ο Βερνάρδος επαναστάτησε δεύτερη φορά αλλά αναγκάστηκε ξανά να κλείσει ειρήνη (1061). Το σημαντικό πέρασμα του ''"Πουιμορέν"'' παρέμεινε στα χέρια του κόμητος της Σερδάνια και δεν επανήλθε στους συμμάχους του Βερνάρδου από την [[Τουλούζη]] ή το Φουα. Οι ανταγωνιστές του κόμητος της Σερδάνια ήταν τον 11ο αιώνα υποκόμητες από περιοχές όπως την Κονφλέν και τις Φενουιλιέδες.
 
==Αγορά από την Κομητεία της Βαρκελώνης==
 
Ο [[Γουλιέλμος Α΄ της Σερδάνια]] (1068 - 1095) γιος και διάδοχος του Ραϋμόνδου της Σερδάνια βρέθηκε σε πόλεμο με τον Γιλβέρτο Β΄ της Ρουσιγιόν για το Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ του Κουϊσά, οι κόμητες της Σερδάνια είχαν τον 10ο αιώνα τον έλεγχο αλλά οι υποκόμητες που επαναστάτησαν δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα. Ο γιος και διάδοχος του Γουλιέλμου Α΄ [[Γουλιέλμος Β΄ Ιορδάνης]] (1095 - 1109) ενώθηκε στην [[Α΄ Σταυροφορία]], στην διάρκεια της απουσίας του η εξουσία του κόμη εκμηδενίστηκε.
Ο μικρότερος αδελφός και διάδοχος του Γουλιέμου Β΄ [[Μπέρναρντ της Σερδάνια]], τελευταίος κόμης της Σερδάνια (1109 - 1118) πούλησε την Σερδάνια στην [[Κομητεία της Βαρκελώνης]] (1111), η τελική παραχώρηση στην [[Βαρκελώνη]] έγινε με τον θάνατο του (1118), από τότε παροδικά παραχωρήθηκε δώρο σε μικρότερους γιους του κόμη.
Η αποτυχία των κομήτων της Σερδάνια να αποκτήσουν τον έλεγχο σε ολόκληρη την Καταλονία οφείλεται στις εμφύλιες διαμάχες ανάμεσα στους κόμητες και τα αδέλφια τους σχετικά με την κληρονομιά του πατέρα τους, μετά την παρακμή του στρατού η αριστοκρατία ανέλαβε τον έλεγχο στην κομητεία. Ο [[Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Α΄ της Βαρκελώνης]] αγόρασε την Κομητεία της Σερδάνια από τον Ραυμόνδο, σε αντάλλαγμα θα αποκτούσε στρατιωτική υποστήριξη στον πόλεμο εναντίον των Μαυριτανών.<ref>Lewis, σ.349</ref> Τους επόμενους αιώνες η Σερδάνια ανήκε στο [[Πριγκιπάτο της Καταλωνίας]].
 
==Οι κόμητες της Σερδάνια==
 
*[[Μπορέλ, κόμης της Οζόνα]] (798 - 820)
*[[Αθνάρ Α΄ Γκαλίντεθ της Αραγωνίας]] (820 - 824)
*[[Γκαλίντο Α΄ Αθνάρεθ της Αραγωνίας]] (824 - 834)
*[[Σουνιφρέδος Α΄ της Βαρκελώνης]] (834 - 848)
*[[Σόλομον, κόμης της Σερδάνια και του Ουρζέλ]] (848 - 869)
*[[Βιλφρέδος Α΄ της Βαρκελώνης]] (869 - 897)
*[[Μιρό Β΄ της Σερδάνια]] (897 - 927)
*[[Σουνιφρέδος Β΄ της Σερδάνια]] (927 - 968)
*[[Μιρό Γ΄ της Σερδάνια]] (968 - 984)
*[[Ολίβα Καβρέτα]] (968 - 988)
*[[Βιφρέδο Β΄ της Σερδάνια]] (988 - 1035)
*[[Ραϋμόνδος της Σερδάνια]] (1035 - 1068)
*[[Γουλιέλμος Α΄ της Σερδάνια]] (1069 - 1095)
*[[Γουλιέλμος Β΄ Ιορδάνης]] (1095 - 1109)
*[[Μπέρναρντ της Σερδάνια]] (1109 - 1118)
*[[Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Γ΄ της Βαρκελώνης]] (1118 - 1131)
*[[Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Βαρκελώνης]] (1131 - 1162)
*[[Πέτρος της Βαρκελώνης]] (1162 - 1168)
*[[Σάντσο της Προβηγκίας]] (1168 - 1223)
*[[Νούνιο Σάντσεθ]] (1223 - 1242)
*[[Ιάκωβος Α΄ της Αραγωνίας]] (1242 - 1276)
*[[Ιάκωβος Β΄ της Μαγιόρκας]] (1276 - 1311)
*[[Σάντσο της Μαγιόρκα]] (1311 - 1324)
*[[Ιάκωβος Γ΄ της Μαγιόρκας]] (1324 - 1349)
*[[Ιάκωβος Δ΄ της Μαγιόρκας]] (1349 - 1375)
*[[Ισαβέλλα της Μαγιόρκας]] (1375 - 1403)
 
Η Κομητεία της Σερδάνια πέρασε κατόπιν στο [[Στέμμα της Αραγωνίας]].
 
==Παραπομπές==
<references />
 
==Πηγές==
 
*Lewis, Archibald Ross. The Development of Southern French and Catalan Society, 718–1050. University of Texas Press: Austin, 1965.
 
{{Ενσωμάτωση κειμένου|en|County of Cerdanya}}