Κωστής Παλαμάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Όταν ο ποιητής ήταν 6 χρονών έχασε και τους δύο γονείς του σε διάστημα σαράντα ημερών (Δεκέμβριος 1864-Φεβρουάριος 1865). Στενοί συγγενείς ανέλαβαν τότε τα τρία παιδιά της οικογένειας, το μικρότερο αδερφό του η αδερφή της μητέρας του και εκείνον και το μεγαλύτερο αδερφό του ο θείος τους Δημήτριος Παλαμάς, που κατοικούσε στο [[Μεσολόγγι]] και ήταν εκπαιδευτικός. Εκεί έζησε από το [[1867]] ως το [[1875]] σε ατμόσφαιρα μάλλον δυσάρεστη και καταθλιπτική, που ήταν φυσικό να επηρεάσει τον ευαίσθητο ψυχισμό του, όπως φαίνεται και από ποιήματα που αναφέρονται στην παιδική του ηλικία.

 

Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο εγκαταστάθηκε στην [[Αθήνα]] το [[1875]], όπου γράφτηκε στην Νομική Σχολή. Σύντομα όμως εγκατέλειψε τις σπουδές του αποφασισμένος να ασχοληθεί με τη [[λογοτεχνία]]. Το πρώτο του ποίημα το είχε γράψει σε ηλικία 9 ετών, μιμούμενος τα πρότυπα της εποχής του, «ποίημα για γέλια», όπως το χαρακτήρισε αργότερα ο ίδιος. Η αρχή του ποιήματος εκείνου ήταν: «''Σ' αγαπώ εφώνησα, / κι εσύ μ' αστράπτον βλέμμα /Μη — μ' απεκρίθης — μη θνητέ, / τολμήσης να μιάνης / δια της παρουσίας σου / τας ώρας τας ωραίας / που έζησα στον κόσμον / …''».

 

Από το [[1875]] δημοσίευε σε εφημερίδες και περιοδικά διάφορα ποιήματα, φιλολογικά άρθρα, κριτικές και χρονογραφήματα. Το [[1876]] υπέβαλε στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό την ποιητική συλλογή ''Ερώτων Έπη'', σε καθαρεύουσα, με σαφείς τις επιρροές της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής. Η συλλογή απορρίφθηκε με το χαρακτηρισμό "λογιωτάτου γραμματικού ψυχρότατα στιχουργικά γυμνάσματα". Η πρώτη του αυτοτελής έκδοση ήταν το [[1878]] το ποίημα "Μεσολόγγι". Από το [[1898]] εκείνος και οι δύο φίλοι και συμφοιτητές του [[Νίκος Καμπάς]] (με τον οποίο μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο) και [[Γεώργιος Δροσίνης]] άρχισαν να συνεργάζονται με τις πολιτικές-σατιρικές εφημερίδες "[[Ραμπαγάς (περιοδικό)|Ραμπαγάς]]" και "[[Μη Χάνεσαι]]". Οι τρεις φίλοι είχαν συνειδητοποιήσει την παρακμή του [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|αθηναϊκού ρομαντισμού]] και με το έργο τους παρουσίαζαν μια νέα ποιητική πρόταση, η οποία βέβαια ενόχλησε τους παλαιότερους ποιητές, που τους αποκαλούσαν περιφρονητικά "παιδαρέλια" ή ποιητές της "Νέας Σχολής".

 

Το [[1886]] δημοσιεύτηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή ''Τραγούδια της Πατρίδος μου'' στη δημοτική γλώσσα, η οποία εναρμονίζεται απόλυτα με το κλίμα της [[Νέα Αθηναϊκή Σχολή|Νέας Αθηναϊκής Σχολής]]. Το [[1887]] παντρεύτηκε τη συμπατριώτισσά του Μαρία Βάλβη, η οποία του συμπαραστάθηκε σε όλη του τη ζωή και απέκτησαν τρία παιδιά, μεταξύ των οποίων και ο [[Λέανδρος Παλαμάς]]. το [[1889]] δημοσιεύτηκε ο ''Ύμνος εις την Αθηνάν'', αφιερωμένος στη γυναίκα του, για τον οποίο βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό την ίδια χρονιά. Ένδειξη της καθιέρωσής του ως ποιητή ήταν η ανάθεση της σύνθεσης του Ύμνου των [[Ολυμπιακοί Αγώνες|Ολυμπιακών Αγώνων]], το [[1896]].

 

Το [[1898]], μετά το θάνατο του γιου του Άλκη σε ηλικία τεσσάρων ετών, δημοσίευσε την ποιητική σύνθεση «Ο Τάφος». Το [[1897]] διορίστηκε γραμματέας στο [[Πανεπιστήμιο Αθηνών]], απ' όπου αποχώρησε το [[1928]]. Από την ίδια χρονιά (1897) άρχισε να δημοσιεύει τις σημαντικότερες ποιητικές του συλλογές και συνθέσεις, όπως οι ''Ίαμβοι και Ανάπαιστοι'' (1897), ''Ασάλευτη Ζωή'' (1904), ''Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου'' (1907), ''Η Φλογέρα του Βασιλιά'' (1910). Το [[1918]] του απονεμήθηκε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ από το [[1926]] αποτέλεσε βασικό μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών, της οποίας έγινε πρόεδρος το [[1930]].