Κωστής Παλαμάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι δύο πρώτες του συλλογές, ''Τραγούδια της πατρίδος μου'' και ''Τα μάτια της ψυχής μου'' είχαν ακόμα απηχήσεις του [[ρομαντισμός|ρομαντισμού]] της [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|Α' Αθηναϊκής Σχολής]] και κάποια κατάλοιπα καθαρεύουσας. Η πρώτη σημαντική στάση στο έργο του ήταν η συλλογή ''Ίαμβοι και Ανάπαιστοι'' (1897), κυρίως για την ανανεωμένη μετρική της, με την εναλλαγή ιαμβικού και αναπαιστικού ρυθμού (ο ίδιος επισήμανε ότι παρακινήθηκε από την μετρική του [[Ανδρέας Κάλβος|Κάλβου]]), αλλά και για την εκφραστική λιτότητα και σαφήνεια. Το επόμενο έργο του, ο ''Τάφος'' (1898), αποτελείται από ποιήματα - μοιρολόγια για τον θάνατο του γιου του Άλκη. Η πρώτη περίοδος της δημιουργίας του κλείνει με την συλλογή ''Ασάλευτη Ζωή'' (1904), η οποία περιέχει υλικό από όλα τα προηγούμενα χρόνια της δράσης του. Κεντρική θέση στη συλλογή έχουν τα ποιήματα ''Η Φοινικιά'' (αναγνωρίζεται ως το καλύτερο ίσως έργο του), ''Ασκραίος'' και ''Αλυσίδες'' (συναποτελούν την ενότητα "Μεγάλα οράματα") και η ενότητα σονέτων ''Πατρίδες''.

 

 

'Η Φλογέρα του βασιλιά'' (1910) διαδραματίζεται στο Βυζάντιο και αφηγείται το ταξίδι του [[Βασίλειος Β'|Βασίλειου Β']] ("Βουλγαροκτόνου") στην Αθήνα. Κεντρικό σημείο του έργου είναι το προσκύνημα του αυτοκράτορα στον Παρθενώνα, που έχει γίνει [[Παναγία η Αθηνιώτισσα|ναός της Παναγίας]]. Αυτό συμβολίζει για τον ποιητή τη σύνθεση και την ενότητα όλης της ιστορίας του Ελληνισμού, αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης. Η έμπνευση της ''Φλογέρας του Βασιλιά'' είναι αποτέλεσμα και του ανανεωμένου τότε ενδιαφέροντος για το [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]], αλλά κυρίως του Μακεδονικού Αγώνα.