|
== Επίθεση από τα Φράικορπς ==
Την ίδια ημέρα, ο Έμπερτ διέταξε τα [[Φράικορπς]] να επιτεθούν στους εργάτες. Αυτοί οι πρώην στρατιώτες είχαν ακόμα όπλα και στρατιωτικό εξοπλισμό από τον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]], γεγονός που τους έδωσε ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Κατέκτησαν γρήγορα τους μπλοκαρισμένους δρόμους και κτίρια και πολλοί από τους αντάρτες παραδόθηκαν. 156 αντάρτες και 17 στρατιώτες Φράικορπς έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων. Το βράδυ της 15ης Ιανουαρίου, η Λούξεμπουργκ και ο Λίμπκνεχτ ανακαλύφθηκαν σε ένα διαμέρισμα στο Wilmersdorf του Βερολίνου, συνελήφθησαν και παραδόθηκαν στη μεγαλύτερη μονάδα Φράικορπς, τη βαριά οπλισμένη ομάδα Garde-Kavallerie-Schützen. Ο κυβερνήτης τους, ο λοχαγός Waldemar Pabst, τους έθεσε υπό ανάκριση. Την ίδια νύχτα, οι δύο κρατούμενοι αφού ξυλοκοπήθηκαν με τους υποκόπανους των όπλων μέχρι να χάσουν τις αισθήσεις τους, πυροβολήθηκαν στο κεφάλι. Το σώμα της Ρόζα Λούξεμπουργκ ρίχτηκε στο κανάλι Landwehr, όπου βρέθηκε την 1η Ιουνίου. Το σώμα του Καρλ Λίμπκνεχτ παραδόθηκε ανώνυμα σε ένα νεκροτομείο. Ο Dominique Venner περιγράφει ως εξής το τέλος των δύο ηγετών της επανάστασης: " ''Τώρα ήτανε η σειρά του Liebknecht και της Luxemburg να εγκαταλείψουνε την πρωτεύουσα. Κατέφυγαν, πράγματι, ''σε μια συγγενή του πρώτου, σε ένα –πλούσιο- προάστειο του Βερολίνου. Ένας γείτονας όμως τους κατάλαβε, τους κατέδωσε – και στις 21 Ιανουαρίου η μπροστινή πόρτα του σπιτιού όπου κρύβονταν έπεσε κάτω από τα χτυπήματα ενός αποσπάσματος Εθελοντών. Οι δύο κομμουνιστές ηγέτες πιάστηκαν και μεταφέρθηκαν στην έδρα του Freikorps, άνδρες του οποίου τους είχανε συλλάβει. Στη συνέχεια τους εκτέλεσαν στο δρόμο. " <ref>Dominique Venner, ''Οι Μπολσεβίκοι της Δεξιάς,'' εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα, 2013</ref>. Στα τέλη Φεβρουαρίου του 1919 κάθε επαναστατική δραστηριότητα στο Βερολίνο και άλλες πόλεις, είχε καταπαύσει οριστικά<ref>Φύλλο εφημερίδας "Έθνος" της [[26 Φεβρουαρίου]] του 1919, σελ. 2: "Οι Σπαρτακικοί ηττήθησαν κατά κράτος εν Βερολίνω"</ref>.
== Ο ρόλος του Λένιν ==
Υπάρχει μια πλευρά εκείνης της άτυχης γερμανικής επανάστασης που σχετίζεται με την απόφαση του Λένιν να συνάψει με τους Γερμανούς -λίγους μήνες πριν (Μάρτιος του ’18)- μια επονείδιστη ειρήνη στο Μπρεστ-Λιτόφσκ<ref>{{Cite web|url=https://kars1918.wordpress.com/2013/03/01/brzesc-litewski/|title=Βλάσης Αγτζίδης, "Η μοιραία αλλά άγνωστη Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ"|last=|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>, με το πρόσχημα ότι έτσι σώζει την κυριαρχία του επί της υπόλοιπης Ρωσίας. Παραδίδοντας στο γερμανικό ιμπεριαλισμό τα οικονομικά αναπτυγμένα δυτικά εδάφη (Ουκρανία και Κριμαία) και στους ακροδεξιούς Νεότουρκους μιλιταριστές εδάφη του Καυκάσου (Καρς, Αρνταχάν) και τον Ανατολικό Πόντο, ουσιαστικά εγκαινίασε το μοιραίο δόγμα «σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα».
Ετσι, τη στιγμή της επανάστασης στη Γερμανία, οι μπολσεβίκοι είχαν αποφασίσει να αποχωρήσουν από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, αφήνοντας μόνο και αβοήθητο το ευρωπαϊκό κίνημα. Η απόφαση του Λένιν -μειοψηφική κατ’ αρχάς στο στρατόπεδο των επαναστατών- ήταν μοιραία και για το ίδιο το εγχείρημα των μπολσεβίκων, οξύνοντας την κρίση στη Ρωσία, οδηγώντας την στον απολυταρχισμό.
Οι σχέσεις με την αριστερή πτέρυγα διερράγησαν οριστικά και δόθηκε το έναυσμα για τον εμφύλιο πόλεμο.
Αντί η ένταση να μεταφερθεί στην καρδιά της Ευρώπης με τη μετατροπή του πολέμου σε επαναστατικό, επιλέχθηκε η εσωστρέφεια και η εγωιστική διατήρηση των «κεκτημένων» του Οκτώβρη.<ref>{{Cite web|url=https://kars1918.wordpress.com/2014/01/21/freiheit-ist-immer-die-freiheit-der-anders-denkenden/|title=Η Επανάσταση των «Σπαρτακιστών» και η προδοσία του Λένιν|last=|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
==Δείτε επίσης==
[[Κατηγορία:Επαναστάσεις]]
[[Κατηγορία:Ιστορία της Γερμανίας]]
[[Κατηγορία:Κομμουνισμός]]
|
