Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 1:
{{σε χρήση}}
{{Infobox Royalty
| όνομα = Φρειδερίκος Β'
Γραμμή 44 ⟶ 43 :
| υπογραφή =
}}
O '''Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν''' (''Federico II Hohenstaufen'', [[26 Δεκεμβρίου]] [[1194]] - [[13 Δεκεμβρίου]] [[1250]]) ήταν ένας από τους πιο ισχυρούς [[Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] κατά τον Μεσαίωνα και επικεφαλής του [[Οίκος των Χοενστάουφεν|Οίκου των Χοενστάουφεν]]. Ήταν
Την εποχή του Φρειδερίκου Β΄ η [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] έφτασε στην μεγαλύτερη εδαφική της επέκταση, επεκτεινόταν από την [[Σικελία]] σε ολόκληρη την [[Ιταλία]] και έφτανε μέχρι την Γερμανία. Οι Σταυροφορίες προχωρούσαν με επιτυχία ο ίδιος κατέλαβε την [[Ιερουσαλήμ]] και στέφτηκε βασιλιάς της πόλης, συγκρούστηκε με τον πάπα αλλά επικράτησε. Ο Φρειδερίκος Β΄ έβλεπε τον εαυτό του απόγονο των [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία|Ρωμαίων αυτοκρατόρων]] διεκδίκησε τον τίτλο του ''"βασιλιά των Ρωμαίων"'' (1212) και έγινε κάτοχος χωρίς αντίσταση (1215).<ref>"His dream of universal power made him regard himself as an emperor of classical times and a direct successor to Augustus", notes Roberto Weiss, The Renaissance Discovery of Classical Antiquity (Oxford: Blackwell) 1973:12.</ref> Σε ηλικία τριών ετών στέφτηκε βασιλιάς της Σικελίας μαζί με την μητέρα του Κωνσταντία του Ωτβίλ που ήταν μέλος του [[Οίκος των Ωτβίλ|Οίκου των Ωτβίλ]] και κόρη του [[Ρογήρος Β΄ της Σικελίας|Ρογήρου Β΄ της Σικελίας]]. Τον τίτλο του βασιλιά της Ιερουσαλήμ τον κέρδισε με γάμο και με την συμμετοχή του στην [[ΣΤ΄ Σταυροφορία]]. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήρθε ωστόσο σε σκληρή σύγκρουση με τον πάπα και αφορίστηκε τέσσερις φορές, ο [[Πάπας Γρηγόριος Θ΄]] έφτασε στο σημείο να τον αποκαλέσει [[Αντίχριστος|Αντίχριστο]]. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένος αυτοκράτορας, μιλούσε έξι γλώσσες και ήταν προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών.<ref>http://www.elfinspell.com/VillaniBk6a.html</ref> Σημαντικό ρόλο στην καλλιέργεια του έπαιξε η εκπαίδευση του στην Σικελική σχολή ποίησης, η Σικελική αυλή στο [[Παλέρμο]] ιδρύθηκε το 1220 και καθιέρωσε για πρώτη φορά επίσημη γλώσσα στο νησί τα Ιταλικά. Η ποίηση της σχολής είχε σημαντικές επιδράσεις από την λογοτεχνία στην σύγχρονη Ιταλική γλώσσα.<ref>Smmartino, Peter; Roberts, William (1 January 2001). Sicily: An Informal History</ref> Ο Φρειδερίκος Β΄ απαγόρευσε την ''"δίκη με δοκιμασία"'' που έβλεπε ως ύποπτη.<ref>https://web.archive.org/web/20150429053347/http://www.stupormundi.it/Houben1.htm</ref> Με τον θάνατο ο Οίκος των Χοενστάουφεν ξεκληρίστηκε, η αυτοκρατορία πέρασε μεγάλη περίοδο παρακμής και θα ανακάμψει 250 χρόνια αργότερα όταν γίνει αυτοκράτορας ο [[Κάρολος Κουίντος]].<ref>Abulafia, David (2002). Frederick II: A Medieval Emperor. London: Pimlico. σ. 1.</ref>
Οι ιστορικοί καταγράφουν τον Φρειδερίκο με ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια, ο Ντόναλντ Σ. Ντετουιλέρ γράφει :
''"Ένας άνθρωπος εξαιρετικής μόρφωσης, ενεργητικός και ικανός που περιγράφεται από τους σύγχρονους ιστορικούς σαν το θαύμα του κόσμου, ο [[Φρίντριχ Νίτσε]] τον χαρακτηρίζει τον πρώτο Ευρωπαίο ηγέτη, οι υπόλοιποι ιστορικοί σαν τον πρώτο σύγχρονο βασιλιά. Ο Φρειδερίκος εγκαταστάθηκε στην Σικελία και την νότια Ιταλία με μια πολύ σύγχρονη κυβέρνηση και με ισχυρή γραφειοκρατία"''.<ref>Detwiler, Donald S. (1999). Germany: A Short History. Southern Illinois University Press. σ. 43.</ref>
==Άνοδος στον θρόνο==
===Πρώτα χρόνια===
Ο Φρειδερίκος Β΄ γεννήθηκε στη Τζέζι κοντά στην [[Ανκόνα]], ήταν γιος του Γερμανού αυτοκράτορα Ερρίκου ΣΤ΄ και γνωστός σαν ''"γιος της [[Απουλία|Απουλίας]]"''.<ref>It is the chapter heading for his early years in Kantorowicz.</ref> Οι ιστορικοί γράφουν ότι η 40χρονη μητέρα του Κωνσταντία τον γέννησε σε μία δημόσια πλατεία για να μην υπάρχει καμία υποψία ότι ήταν μπάσταρδος γιος του κρεοπώλη, βαπτίστηκε στην [[Ασίζι]].<ref>Constance had left the new-born to her friend, the duchess of Spoleto. The tradition that his mother wanted to call him "Constantine" is mentioned only in later</ref><ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Το βρέφος Φρειδερίκος εξελέγη στην [[Φρανκφούρτη]] βασιλιάς των Γερμανών (1196), τα δικαιώματα του στον θρόνο αμφισβήτησαν οι αδελφοί του πατέρα του [[Φίλιππος της Σουηβίας]] και [[Όθων Α΄ της Βουργουνδίας]]. Με τον θάνατο του πατέρα του (1197) βρισκόταν στην Ιταλία και ταξίδευε για την [[Γερμανία]] όταν το έμαθε ο κηδεμόνας του Κορράδος του Σπολέτο. Ο Φρειδερίκος επέστρεψε στην Σικελία και στέφτηκε βασιλιάς στο Παλέρμο σε ηλικία τριών ετών (17 Μαΐου 1198).<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Η Κωνσταντία που ήταν βασίλισσα της Σικελίας χάρη στα δικαιώματα του πατέρα της ορίστηκε αντιβασίλισσα, απαρνήθηκε τα δικαιώματα της στο βασίλειο της Γερμανίας που είχε αποκτήσει με τον γάμο της και έδιωξε όλους τους Γερμανούς συμβούλους.
===Ο αυτοκράτορας Όθων Δ΄===
Με τον θάνατο της Κωνσταντίας κηδεμόνας του μικρού Φρειδερίκου ορίστηκε ο [[Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄]], δάσκαλος του την ίδια εποχή ήταν ο μελλοντικός [[Πάπας Ονώριος Γ΄]].<ref>http://www2.fiu.edu/~mirandas/bios1193.htm#Cencio</ref> Ένας απεσταλμένος του θείου του Φίλιππου της Σουηβίας με την βοήθεια πλοίων από την [[Γένοβα]] ταξίδευσε στην Σικελία, έκανε απαγωγή του μικρού Φρειδερίκου και κυβέρνησε την Σικελία.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Οι Γερμανοί στρατηγοί κυβέρνησαν μέχρι την εποχή που ο μικρός Φρειδερίκος ενηλικιώθηκε (1208), το πρώτο καθήκον του ήταν να αποκτήσει την εξουσία στην Σικελία και ολόκληρη την νότια Ιταλία και να υποτάξει τους βαρόνους.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Ο [[Όθων Δ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] στέφτηκε από τον πάπα Ιννοκέντιο Γ΄ Ρωμαίος αυτοκράτορας (1209). Ο Όθων προσπάθησε να επιβάλει την εξουσία του σε όλους τους βαρόνους στην νότια Ιταλία και την Σικελία επειδή φοβήθηκε τις φιλοδοξίες του Φρειδερίκου, προχώρησε σε εκστρατεία και έφτασε μέχρι την [[Καλαβρία]] χωρίς αντίσταση.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Ο Ιννοκέντιος Γ΄ αντιδρώντας ήρθε σε σύγκρουση με τον Όθων Δ΄, τον Σεπτέμβριο του 1211 στην ''"Δίετα της Νυρεμβέργης"'' υποστήριξε ευγενείς που επαναστάτησαν και εξέλεξαν νέο βασιλιά των Γερμανών τον Φρειδερίκο, αφόρισε τον Όθων και τον διέταξε να επιστρέψει στην Γερμανία.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Ο Φρειδερίκος Β΄ εξέπλευσε στο [[Γκαέτα]] με μία μικρή συνοδεία, συνάντησε τον πάπα και υποσχέθηκε να χωρίσει μελλοντικά τον τίτλο του βασιλιά της Σικελίας με τον τίτλο του αυτοκράτορα και να ορίσει αντιβασίλισσα την σύζυγο του Κωνσταντία. Μετά την συνάντηση με τον πάπα προχώρησε στην [[Λομβαρδία]] και έφτασε τον Σεπτέμβριο του 1212 στην [[Κωνστάντζα]] λίγες ώρες πριν τον Όθων.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref>
===Επίσημη στέψη===
Ο Φρειδερίκος Β΄ στέφτηκε Γερμανός βασιλιάς στο [[Μάιντς]] (9 Δεκεμβρίου 1212) αλλά η εξουσία του ήταν ασθενής και περιοριζόταν μόνο στην νότια Γερμανία, την βόρεια με κέντρο την Γκελφ εξακολουθούσε να κατέχει ο Όθων παρά τον αφορισμό του. Η ήττα του στο Μπουβίν ανάγκασε τον Όθων Δ΄ να αποσυρθεί στα κληρονομικά του εδάφη στο Γκελφ χωρίς οπαδούς όπου και πέθανε (1218).<ref>Welfs, Hohenstaufen and Habsburgs, Michael Toch, The New Cambridge Medieval History:c.1198-c.1300, Vol. 5, ed. David Abulafia, Rosamond McKitterick, (Cambridge University Press, 1999), 381.</ref>
Ο Γερμανός πρίγκιπας με την υποστήριξη του Ιννοκέντιου Γ΄ εξελέγη βασιλιάς των Γερμανών (1215), η στέψη του έγινε στο [[Άαχεν]] από έναν από τους Γερμανούς αρχιεπισκόπους (23 Ιουλίου 1215). Μετά από πέντε χρόνια διαπραγματεύσεων ανάμεσα στον Φρειδερίκο Β΄, τον Ιννοκέντιο Γ΄ και τον διάδοχο του πάπα [[Πάπας Ονώριος Γ΄|Ονώριο Γ΄]] ο Φρειδερίκος Χοενστάουφεν εξελέγη από τον Ονώριο Γ΄ αυτοκράτορας, η στέψη του έγινε στην [[Ρώμη]] (22 Νοεμβρίου 1220)[13] Την ίδια εποχή ο μεγαλύτερος γιος του Φρειδερίκου Ερρίκος πήρε τον τίτλο του βασιλιά των Ρωμαίων.<ref>Welfs, Hohenstaufen and Habsburgs, Michael Toch, The New Cambridge Medieval History:c.1198-c.1300, Vol. 5, ed. David Abulafia, Rosamond McKitterick, (Cambridge University Press, 1999), 381.</ref> Ο Φρειδερίκος Β΄ σε αντίθεση με τους προκατόχους του στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν έμενε στην Γερμανία. Βοήθησε τον Γάλλο βασιλιά [[Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας|Φίλιππο Αύγουστο]] και τον [[Εύδης Γ΄ της Βουργουνδίας|Εύδη Γ΄ της Βουργουνδίας]] να τερματίσουν τον ''"Πολεμο της Διαδοχής στην Καμπανία"''. Επιτέθηκε στην [[Λωρραίνη (περιοχή)|Λωρραίνη]], έκαψε την [[Νανσί]], συνέλαβε τον [[Θεοβάλδος Α΄ της Λωρραίνης|Θεοβάλδο Α΄ της Λωρραίνης]] και τον ανάγκασε να αποσύρει την υποστήριξη του από τον [[Εράρ του Μπριέν-Ραμρύ]].
===Πρώτες μεταρρυθμίσεις στην Σικελία===
Μετά την στέψη του (1220) διέμενε είτε στο [[Βασίλειο της Σικελίας]] είτε έλλειπε σε Σταυροφορίες μέχρι το 1236 που επισκέφτηκε για τελευταία φορά την Γερμανία. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Σικελία (1237) και παρέμεινε στο νησί τα επόμενα 13 χρόνια μέχρι τον θάνατο του, στην Γερμανία παρέμεινε εκπρόσωπος του ο γιος του Κορράδος. Στο Βασίλειο της Σικελίας ολοκλήρωσε τις μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησε ο παππούς του Ρογήρος Β΄ (1140) και έμειναν γνωστές ως ''"Ασσίζεις του Αριάνο"''. Οι αρχικές του προθέσεις φάνηκαν ορατές στις ''"Ασσίζεις του Καπούα"'' (1220), ολοκληρώθηκαν με το ''"Καταστατικό του [[Μέλφι]]"'' (1231) μια συλλογή νόμων που παρέμεινε πανίσχυρη για πολλά χρόνια αργότερα. Το βασίλειο της Σικελίας έγινε μία απολυταρχική πεφωτισμένη μοναρχία, οι νόμοι του Φρειδερίκου Β΄ διατηρήθηκαν στο νησί μέχρι το 1819.
==Σταυροφορίες==
===Ε΄ Σταυροφορία===
Την εποχή που ορκίστηκε βασιλιάς των Ρωμαίων υποσχέθηκε στον πάπα την συμμετοχή του σε Σταυροφορία αλλά παρά τις ασταμάτητες υποσχέσεις του δεν πήγε ο ίδιος ποτέ, δεν ταξίδευσε ούτε στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] όταν αναχώρησε η [[Ε΄ Σταυροφορία]] (1217). Ο [[Λουδοβίκος Α΄ δούκας της Βαυαρίας]] απεστάλλη στην Αίγυπτο σαν εκπρόσωπος του ξανά χωρίς να πάει ο ίδιος ο αυτοκράτορας. Ο παπικός απεσταλμένος Πελάγιος απέρριψε ενοχλημένος την πρόταση του [[Αγιουβίδες|Αγιουβίδη]] Σουλτάνου Αλ-Καμίλ (1177 - 1238) να δώσει το [[Βασίλειο της Ιερουσαλήμ]] και σε αντάλλαγμα να αποχωρήσει από την Αίγυπτο λόγω απουσίας του Φρειδερίκου. Η Σταυροφορία κατέληξε τελικά σε ολοκληρωτική αποτυχία και η [[Νταμιέτα]] έπεσε στους Μουσουλμάνους (1221).<ref>Madden, Thomas F. The New Concise History of the Crusades. MD: Rowman and Littlefield Publishers, Inc., 2006.</ref> Ο πάπας Ονώριος Γ΄ έντονα ενοχλημένος κατηγόρησε σαν υπεύθυνο τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄.<ref>Honorius III. "Ad Fredericum Romanorum Imperatorem." In Medii Aevi Bibliotheca Patristica Tomus Quartus, edited by César Auguste Horoy, 28–29.</ref>
Ο Φρειδερίκος Β΄ είχε συμφωνήσει με τον πάπα Ονώριο (1225) την συμμετοχή του σε Σταυροφορία πριν το 1228. Ο Φρειδερίκος συγκάλεσε Συνέλευση στην [[Κρεμόνα]] την μεγαλύτερη προ-αυτοκρατορική πόλη στην [[Λομβαρδία]] με αιτήματα την Σταυροφορία και να αποκαταστήσει την αυτοκρατορική εξουσία στην νότια Ιταλία που οι μειονότητες ήταν έντονα δυσαρεστημένες από την καταπίεση. Η Συνέλευση είχε σαν αποτέλεσμα την επανασύσταση της ''"Αυτοκρατορικής Λίγκας"'' από την οποία είχε χάσει ο παππούς του [[Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα]] τον 12ο αιώνα με έδρα το [[Μιλάνο]]. Η Συνέλευση ακυρώθηκε αλλά η κατάσταση σταθεροποιήθηκε μετά από συμφωνία του Ονώριου με τον Φρειδερίκο και την Λίγκα.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Το μεγάλο διάστημα που διέμεινε ο Φρειδερίκος Χοενστάουφεν στην Λίγκα απέκτησε σχέσεις με το [[Τευτονικό Τάγμα]] που είχε έδρα με την [[Ανατολική Πρωσία]], αυτό προκάλεσε τις [[Βόρειες Σταυροφορίες]].<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref>
===Αφορισμοί από τον πάπα===
Τα μεγάλα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Φρειδερίκος Β΄ με την σταθερότητα στην αυτοκρατορία του τον ανάγκασαν να καθυστερήσει σημαντικά την αναχώρηση του. Παντρεύτηκε με προξενιό την [[Ισαβέλλα Β΄ της Ιερουσαλήμ]] διάδοχο του βασιλείου της Ιερουσαλήμ (1225), ο πεθερός του [[Ιωάννης του Μπριέν]] εκθρονίστηκε σύντομα και μεταφέρθηκαν τα δικαιώματα του στον αυτοκράτορα. Ο Φρειδερίκος Β΄ ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1227 το ταξίδι του από το [[Μπρίντιζι]] για τους [[Άγιοι Τόποι|Αγίους Τόπους]] αλλά οπισθοχώρησε χάρη σε μία επιδημία που ξέσπασε στον στρατό του. Ο αρχηγός του Τευτονικού Τάγματος [[Χέρμαν φον Ζάλτσα]] χτυπήθηκε από την ασθένεια και ζήτησε την επιστροφή τους για να γιατρευτεί. Ο [[Πάπας Γρηγόριος Θ΄]] αφόρισε τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο (29 Σεπτεμβρίου 1227) επειδή δεν τήρησε ξανά τις υποσχέσεις του για την Σταυροφορία.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref>
Πολλοί χρονικογράφοι αμφισβητούν την άποψη ότι ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος έπασχε από μία σοβαρή ασθένεια που την χρησιμοποιούσε σαν δικαιολογία για να καθυστερήσει την αναχώρηση του, ο Ρογήρος του Βεντόβερ γράφει :
''"Πήγε στην [[Μεσόγειος Θάλασσα|Μεσόγειο]] και επί τρεις μέρες προετοίμαζε την αναχώρηση του ... χτυπήθηκε από μία σκληρή ασθένεια και οπισθοχώρησε ... η δικαιολογία αυτή μαλάκωσε λίγο την ντροπή που του έφερε η νέα αποτυχία"''.<ref>Peters, ed. (1971). "Roger of Wendover". Christian Society and the Crusades. Philadelphia.</ref>
Τον Ιούνιο του 1228 ο Φρειδερίκος Β΄ αναχώρησε από το Μπρίντιζι, ο πάπας Γρηγόριος Θ΄ το βρήκε σαν πρόκληση να ακυρώσει τον αφορισμό αλλά χάρη στην νέα αποτυχία αφορίστηκε για δεύτερη φορά. Ο Φρειδερίκος έφτασε τον Σεπτέμβριο στην [[Άκρα (πόλη)|Άκρα]] αλλά βρήκε τους ντόπιους απρόθυμους για πόλεμο και τον στρατό του ανίκανο, έκλεισε ειρήνη με τον Αγιουβίδη Σουλτάνο Άλ-Καμίλ. Η Συνθήκη που έκλεισε τον Φεβρουάριο του 1229 συμφωνούσε με την επαναφορά στους Σταυροφόρους πόλεων όπως η [[Ιερουσαλήμ]], η [[Ναζαρέτ]], η [[Βηθλεέμ]] και μία παραλιακή ζώνη στην γύρω περιοχή που δεν είναι ακριβείς οι διαστάσεις της.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref>
===Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ===
Σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης ο [[Θόλος του Βράχου]] και το [[Τέμενος Αλ-Άκσα]] θα παρέμεναν σε μουσουλμανικά χέρια ενώ η Ιερουσαλήμ θα παρέμενε χωρίς οχυρώσεις. Οι [[Ναΐτες Ιππότες]] και οι [[Ιωαννίτες Ιππότες]] δεν έμειναν καθόλου ικανοποιημένοι, κατηγόρησαν τον αυτοκράτορα ότι πρόδωσε για προσωπικά οφέλη την Σταυροφορία και τους στόχους τους. Ο Άλ-Καμίλ ήταν αρκετά οξύθυμος και επικίνδυνος κάθε στιγμή για νέο πόλεμο αλλά υποσχέθηκε ότι θα παραμείνει ειρηνικός όσο οι αντίπαλοι του δεν προκαλούσαν. Η Συνθήκη ολοκληρώθηκε με την στέψη του Φρειδερίκου Χοενστάουφεν σαν βασιλέα της Ιερουσαλήμ (18 Μαρτίου 1229), η σύζυγος του Ισαβέλλα ωστόσο πέθανε γρήγορα αφήνοντας τον νήπιο γιο τους Κορράδο νόμιμο βασιλιά. Δεν είναι γνωστό αν η στέψη του ήταν πλήρης με ολόκληρο το τελετουργικό, σε γράμμα που έγραψε στον [[Ερρίκος Γ΄ της Αγγλίας|Ερρίκο Γ΄ της Αγγλίας]] γράφει ότι τοποθέτησαν στο κεφάλι του το αυτοκρατορικό στέμμα των Ρωμαίων. Στην τελετή στέψης του ο Φρειδερίκος Β΄ φορούσε έναν πολυτελή κόκκινο Αραβικό μανδύα που χρονολογείται σύμφωνα με το Μουσουλμανικό ημερολόγιο από το 528. H στέψη περιγράφεται ότι έγινε με ''"μεγάλη μεγαλοπρέπεια, λάμψη, γενναιοδωρία και αμέτρητες ευχές για την εκπλήρωση των επιθυμιών του"''. Ο πολυτελής μανδύας με τον οποίο έγινε η στέψη εκτίθεται σήμερα στο [[Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης]]. Ο Λατίνος πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Τζέραλντ της Λωζάνης δεν παρέστη στην τελετή, η τελετή έγινε από τον επίσκοπο της Καισάρειας υπό τις οδηγίες του πατριάρχη. Ο Φρειδερίκος Β΄ συνάντησε ισχυρή αντίσταση από τους τοπικούς βαρόνους που οδήγησε σε εξέγερση, πρωτεργάτης ήταν ο [[Ιωάννης Α΄ της Βηρυτού]] κάτι που τον οδήγησε σε αναχώρηση από την Άκρα (1244).
===Αποχώρηση από την Ιερουσαλήμ===
Η Ιερουσαλήμ μετά από σύντομη πολιορκία έπεσε ξανά στα χέρια των μουσουλμάνων.
Η κατοχή της Ιερουσαλήμ έφερε στον Φρειδερίκο μεγάλη δόξα και εκτίμηση στους Ευρωπαϊκούς κύκλους αλλά η απόφαση του να εγκαταλείψει την Σταυροφορία προκάλεσε τεράστια εκκλησιαστική εχθρότητα. Ο πάπας ακύρωσε με την ''"Συνθήκη του Σεπράνο"'' (1230) τον αφορισμό, η απόφαση του αυτή βασίστηκε μόνο στην απαίτηση των Ευρωπαίων ηγετών που υποστήριζαν τον Φρειδερίκο. Ο [[Φίλιππος της Νοβάρα]] γράφει : ''"ο αυτοκράτορας εγκατέλειψε την Άκρα ντροπιασμένος, ταπεινωμένος και καταραμένος"''.<ref>Peters (ed.) (1971). "The History of Philip of Novara". Christian Society and the Crusades. Philadelphia.</ref> Η κατάκτηση της Ιερουσαλήμ ήταν ωστόσο για τον Φρειδερίκο το πρώτο μεγάλο κατόρθωμα μετά την [[Α΄ Σταυροφορία]], αποκτά διπλή σημασία αν λάβουμε υπόψη ότι δεν είχε την υποστήριξη της εκκλησίας, άφησε όμως όταν έφυγε ένα βασίλειο ρημαγμένο με πολλές εμφύλιες συγκρούσεις. Ο Φρειδερίκος Β΄ είχε ωστόσο φανατική υποστήριξη από τις γνήσιες ομάδες των [[Τάγμα των Φραγκισκανών|Φραγκισκανών μοναχών]] που χλεύαζαν την εχθρότητα του πάπα. Ο Αρνόλδος της Σαβοίας ανακήρυξε την [[Δευτέρα Παρουσία]] για το 1260, ο αυτοκράτορας έκανε κατάσχεση της παπικής περιουσίας και την μοίρασε στους άπορους για τους οποίους δήλωσε ότι ήταν ''"οι μοναδικοί αληθινοί χριστιανοί"''.<ref>Marvin Harris, Cows, Pigs, Wars and Witches, Chapter 10</ref>
==Πόλεμοι==
===Πόλεμοι με τον πάπα===
Την εποχή που βρισκόταν ο Φρειδερίκος στους [[Άγιοι Τόποι|Αγίους Τόπους]] ο αντιβασιλιάς του Ράιναλντ του Σπολέτο επιτέθηκε στην [[Μάρκε]] και την [[Σπολέτο]]. Ο πάπας Γρηγόριος Θ΄ συγκρότησε έναν στρατό με τον Ιωάννη της Μπριέν και επιτέθηκε στην νότια Ιταλία (1229), τα στρατεύματα του ξεπέρασαν την αρχική αντίσταση που είχαν στο [[Μόντε Κασίνο]] και έφτασαν στην [[Απουλία]]. Ο Φρειδερίκος έφτασε τον Ιούνιο του 1229 στο Μπρίντιζι, ανέκτησε σύντομα όλες τις χαμένες περιοχές αλλά δίστασε να προχωρήσει σε επίθεση στα [[Παπικά Κράτη]].<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Ο πόλεμος τελείωσε το καλοκαίρι του 1230 με την ''"Συνθήκη του Σεπράνο"'', ο αυτοκράτορας συναντήθηκε με τον πάπα στο Αναγκνί και δέχτηκε να κάνει μερικές παραχωρήσεις στην εκκλησία της Σικελίας. Τον Αύγουστο του 1231 ο Φρειδερίκος Β΄ συνέταξε Καταστατικό στο [[Μέλφι]] σε μία προσπάθεια να λύσει τα διοικητικά και πολιτικά προβλήματα στην αυτοκρατορία του που είχαν αλλάξει δραματικά μετά τους πρόσφατους πολέμους.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref>
Μετά την προσωρινή ειρήνη που έκλεισε με τον πάπα ο αυτοκράτορας αντιμετώπισε εσωτερικό πρόβλημα με τους Γερμανούς πρίγκιπες που ήταν δυσαρεστημένοι με τον Ερρίκο ΣΤ΄, τον μεγαλύτερο γιο του από τον πρώτο γάμο του με την Κωνσταντία της Αραγωνίας. Ο πόλεμος που δέχτηκε ο πρίγκιπας Ερρίκος με την σύμφωνη γνώμη του πατέρα του τον ανάγκασε να δηλώσει παραίτηση από όλα τα προνόμια που είχε στην Γερμανία με την υπογραφή Καταστατικού. Ο Φρειδερίκος Β΄ συναντήθηκε με τον γιο του στην [[Ακυληία]] (1232) και του ζήτησε να υπογράψει το Καταστατικό, στην συνέχεια ήταν υποχρεωμένος να το επικυρώσει και ο ίδιος ο αυτοκράτορας.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref> Οι Χοενστάουφεν και οι [[Γουέλφοι και Γιβελλίνοι|Γουέλφους]] συμφιλιώθηκαν (1235). Ο [[Όθων Α΄ του Μπρούνσβικ]] εγγονός του [[Ερρίκος ο Λέων|Ερρίκου του Λέων]] που είχε εκθρονιστεί από δούκας της Βαυαρίας και της Σαξονίας (1180) παραχώρησε τα εδάφη του στον Φρειδερίκο, ο ίδιος σαν ανταμοιβή του έδωσε νέους τίτλους όπως αυτόν του δούκα του Μπράουνσβαϊκ-Λύνεμπουργκ. Οι Γουέλφοι από την εποχή που είχαν εκθρονιστεί (1180) είχαν στερηθεί όλους τους τίτλους.
===Λομβαρδική κατάκτηση===
Ο Φρειδερίκος Β΄ συγκέντρωσε στρατό από Γερμανούς πρίγκιπες βόρεια από τις [[Άλπεις]] για να υποτάξει τις επαναστατημένες πόλεις στην Λομβαρδία, ο Γρηγόριος προσπάθησε να σταματήσει την επίθεση αλλά μάταια. Την εποχή που κατέβαινε με τον στρατό του ο [[Φρειδερίκος Β΄ της Αυστρίας]] μέλος του [[Οίκος των Μπάμπενμπερκ|Οίκου των Μπάμπενμπερκ]] εξεγέρθηκε, στην [[Βιέννη]] κέρδισε τον Φεβρουάριο του 1237 τον τίτλο του βασιλιά των Ρωμαίων για τον 9χρονο γιο του Κορράδο.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref>
Με την αποτυχία των διαπραγματεύσεων του αυτοκράτορα με τις Λομβαρδικές πόλεις παρά την παρέμβαση του πάπα ο Φρειδερίκος Β΄ επιτέθηκε στην Λομβαρδία από την [[Βερόνα]]. Τον Νοέμβριο του 1237 νίκησε την ''"Λομβαρδική Λίγκα"'' και γιόρτασε τον μεγάλο θρίαμβο στην [[Κρεμόνα]] με έναν ελέφαντα στα πρότυπα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Ο Φρειδερίκος απέρριψε όλες τις ειρηνικές προτάσεις ακόμα και από το [[Μιλάνο]] παρά τα μεγάλα ποσά χρημάτων που δέχτηκε. Η στάση του αυτή προκάλεσε έντονη αντίδραση από το Μιλάνο, την [[Μπρέσκια]], την [[Μπολόνια]] και την [[Πιατσέντζα]], τον Οκτώβριο του 1238 έλυσε την πολιορκία της Μπρέσκια την ίδια εποχή που οι εχθροί του προσπάθησαν ανεπιτυχώς να τον αιχμαλωτίσουν.<ref>http://www.treccani.it/enciclopedia/federico-ii-di-svevia-imperatore-re-di-sicilia-e-di-gerusalemme-re-dei-romani_(Dizionario-Biografico)/</ref>
Ο Φρειδερίκος Β΄ δέχτηκε τους πρώτους μήνες του 1239 ενώ βρισκόταν στην αυλή του στην [[Πάντοβα]] τα νέα για τον αφορισμό του από τον πάπα Γρηγόριο Θ΄.<ref>Bressler, Richard (2010). Frederick II : the wonder of the world. Yardley, Pennsylvania: Westholme</ref> Ο αυτοκράτορας έδιωξε από την Λομβαρδία το [[Τάγμα των Φραγκισκανών]] και το [[Τάγμα των Δομινικανών]] και εξέλεξε τον γιο του Ένζο αυτοκρατορικό βικάριο στην βόρεια Ιταλία.<ref>http://www.csun.edu/~hcfll004/SV1241-b.html</ref> Ο Ένζο προσάρτησε την [[Αιμίλια-Ρομάνα]], την Μαρκέ και το δουκάτο του Σπολέτο που ανήκε στα [[Παπικά Κράτη]], ο πατέρας του την ίδια ώρα ανήγγειλε ότι θα καταστρέψει την [[Δημοκρατία της Βενετίας]] επειδή έστειλε πλοία εναντίον της Σικελίας. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου ο Φρειδερίκος Χοενστάουφεν βάδισε πάνω στην Τοσκάνη μπήκε θριαμβευτικά στο Φολίνιο, από εκεί προχώρησε στο Βιτέρμπο με στόχο να κατακτήσει την [[Ρώμη]] και να αποκαταστήσει την παλιά [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία]]. Η πολιορκία έμεινε ωστόσο χωρίς αποτέλεσμα, οι ειρηνικές διαπραγματεύσεις απέτυχαν και ο Φρειδερίκος Β΄ μπήκε θριαμβευτικά στην νότια Ιταλία αφού κυρίευσε το [[Μπενεβέντο]]. Η [[Φεράρα]] που ανήκε στους Γιβελλίνους στην συνέχεια κυριεύθηκε, ακολούθησε η άλωση της [[Ραβέννα]].
===Θάνατος του Γρηγορίου Θ΄===
Ο λαός του [[Φορλί]] που μετά την κατάρρευση των Χοενστάουφεν διατηρούσε την στήριξη της στους Γιβελλίνους όταν είδε ότι ο αυτοκράτορας πολιορκεί την αντίπαλη πόλη τον υποστήριξε, σαν ανταμοιβή πήρε πολλά προνόμια όπως τον αετό των Χοενστάουφεν σαν σύμβολο. Το περιστατικό δείχνει ότι οι ανεξάρτητες πόλεις άλλαζαν συχνά την υποστήριξη τους, την μία πήγαιναν με τον αυτοκράτορα και την άλλη με τον πάπα ανάλογα με το συμφέρον τους.
Ο πάπας συγκάλεσε ένα Συμβούλιο αλλά η [[Πίζα]] συνέλαβε όλους τους επισκόπους και ιερείς και τους έστειλε με ένα πλοίο από την [[Γένοβα]] στην Ρώμη. Ο Φρειδερίκος Β΄ βλέποντας ότι είναι ανοιχτός ο δρόμος για την Ρώμη επιτέθηκε εναντίον του πάπα, έκαψε την [[Ούμπρια]], κατέστρεψε την Γκροτταφερράτα και ήταν έτοιμος για επίθεση στην Ρώμη. Ο πάπας Γρηγόριος Θ΄ στο μεταξύ πέθανε (22 Αυγούστου 1241) και ο αυτοκράτορας θέλοντας να δείξει ότι ο πόλεμος γινόταν στο πρόσωπο και όχι τον θεσμό του πάπα έλυσε την πολιορκία και ελευθέρωσε δύο καρδιναλίους από την Καπούα. Τα Ρωμαικά στρατεύματα επιτέθηκαν ωστόσο στην αυτοκρατορική φρουρά στο Τίβολι και ο Φρειδερίκος έφτασε αμέσως στην Ρώμη, οι εχθροπραξίες επαναλήστηκαν τη διετία 1242 - 1243.
===Η Μογγολική απειλή===
Το 1241 - 1242 η Μογγολική [[Χρυσή Ορδή]] επιτέθηκε στην [[Πολωνία]] και την [[Ουγγαρία]], λεηλάτησε τις χώρες και όλες τις ανοχύρωτες περιοχές. Ο [[Μπέλα Δ΄ της Ουγγαρίας]] ζήτησε βοήθεια από τον Φρειδερίκο αλλά ο αυτοκράτορας αρνήθηκε λόγω της εχθρότητας που υπήρχε ανάμεσα τους.<ref>Peter Jackson, "The Mongols and the West", σ. 66</ref> Δεν ήταν πρόθυμος να φτάσει μέχρι την Ουγγαρία αλλά προσπάθησε να συγκεντρώσει όλους τους ευγενείς του για να αντιμετωπίσει τους Μογγόλους, πήρε όρκους επίσης να υποστηρίξει την ''"πέραν των Άλπεων αυτοκρατορία"''.<ref>Peter Jackson, "The Crusade against the Mongols (1241)," Journal of Ecclesiastical History 42 (1991): 14-15</ref>
Ο Φρειδερίκος Β΄ αναγνώρισε τον κίνδυνο στον οποίο βρισκόταν η [[Χριστιανικός κόσμος|Χριστιανοσύνη]] από τους [[Μογγόλοι|Μογγόλους]] και προσπάθησε να κάνει το εαυτό του προστάτη υπεράνω του πάπα.<ref>Hungary Matthew Paris, σσ. 341-344.</ref> Άν και τους θεωρούσε προδότες παγανιστές θαύμαζε τις ικανότητες και την στρατιωτική τους δύναμη πείθοντας τους υπηκόους του ότι μία νίκη απέναντι στους Μογγόλους θα ήταν μεγάλη επιτυχία.<ref>Gian Andri Bezzola, Die Mongolen in Abendländischer Sicht (1220-1270): Ein Beitrag zur Frage der Völkerbegegnungen (Bern: Francke Verlag, 1974), σσ. 79-80</ref> Την ίδια εποχή που οι Μογγόλοι επιτέθηκαν στην Ουγγαρία διαλύοντας κάθε μορφή αντίστασης στον [[Δούναβης|Δούναβη]] ο αυτοκράτορας συγκάλεσε όλους τους Γερμανούς ευγενείς για να προχωρήσει σε εκστρατεία εναντίον τους. Διέταξε τους υπηκόους του να οργανώσουν την άμυνα εναντίον τους και κάλεσε έναν μεγάλο αριθμό από τοξότες.<ref>Jackson, σσ. 66–67, σ. 71</ref> Ένας χρονικογράφος γράφει ότι το [[Μπατού]] δήλωσε την υποταγή του αλλά ο Φρειδερίκος τους αγνόησε.<ref>Jackson, σσ. 61</ref> Προσπαθούσε να είναι πάντοτε ενήμερος για τις δραστηριότητες των Μογγόλων όπως φαίνεται σε ένα γράμμα τον Ιούνιο του 1241 την εποχή που λεηλατούσαν την Ουγγαρία.<ref>Matthew Paris, English History, v.1, 344.</ref> Σε γράμμα (20 Ιουνίου 1241) έδινε στρατιωτικές οδηγίες σε υπηκόους του στην [[Σουηβία]], την [[Αυστρία]] και την [[Βοημία]]. Ο στόχος του ήταν να αποφύγει τους Μογγόλους σε ανοιχτή μάχη και να τους αποκλείσει από εφόδια στα οχυρά τους, ανέβασε επίσης τους φόρους στους υπηκόους του.<ref>Regesta Imperii, (RI V) n. 3210.</ref>
===Εκδίωξη των Μογγόλων===
Ο Θωμάς του Σπλιτ αναφέρει ότι δημιουργήθηκε μια φρενίτιδα σε ολόκληρη την [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] και στην Ιταλία με την ενίσχυση των κάστρων και των πόλεων απέναντι στους Μογγόλους.<ref>Thomas of Split, History of the Bishops, 287</ref> Ο Φρειδερίκος Β΄ της Αυστρίας άσχετα με το αν πήρε ή όχι εντολές από τον αυτοκράτορα ενίσχυσε όλα τα κάστρα στην Αυστρία.<ref>Master Roger, Epistle, 195</ref> Ο [[Βεγκέσλαος Α΄ της Βοημίας]] έκανε το ίδιο και με τα δικά του κάστρα, ενίσχυσε επίσης όλα τα μοναστήρι ώστε κάθε στιγμή να είναι έτοιμα να δεχτούν αμάχους.<ref>Harold T. Cheshire, "The Great Tartar Invasion of Europe," The Slavonic Review 5 (1926): 97.</ref> Ακολούθησαν Μογγολικές επιθέσεις που κατέληξαν όλες σε αποτυχία, η πρώτη στο [[Όλομουτς]] και η δεύτερη στο Κλότζκο, στην επόμενη επίθεση στην Βιέννη σκοτώθηκαν 300 - 700 Μογγόλοι ενώ οι Αυστριακοί έχασαν μόνο 100. Οι Μογγόλοι υποχώρησαν, στον δρόμο της επιστροφής τους κατέστρεψαν ξανά την Ουγγαρία και από εκεί δραπέτευσαν στην [[Ρωσία]], ο Φρειδερίκος Χοενστάουφεν μπορούσε να ασχοληθεί ξανά με τις Ιταλικές του υποθέσεις.<ref>Howorth, Sir Henry Hoyle. History of the Mongols: From the 9th to the 19th Century, Volume 1. Forgotten Books (June 15, 2012). σ. 152.</ref>
Οι σχέσεις του με τον [[Πάπας Ιννοκέντιος Δ΄|πάπα Ιννοκέντιο Δ΄]] ήταν αρχικά καλές, με συγκατάθεση του ίδιου του αυτοκράτορα. Ο Ιννοκέντιος Δ' του ζήτησε να ελευθερώσει τους αιχμαλώτους επισκόπους και να επανέλθει στον δρόμο της εκκλησίας, και δέχτηκε. Αργότερα, λόγω τοπικής εξέγερσης του ανισόρροπου Ρανιέρι των Καπότσο, επισκόπου του [[Βιτέρμπο]], αντιστράφηκε το καλό κλίμα και ο Φρειδερίκος Β΄ αρνήθηκε να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους και να τηρήσει τις υποσχέσεις του. Ο Ιννοκέντιος Δ΄ τον Ιούλιο 1245, ενώ είχε αποπλεύσει στη Γαλλία φοβούμενος τον ισχυρό αυτοκρατορικό στρατό, κατέφθασε στη [[Λυών]]. Εκεί, ύστερα από συμβούλιο ενός μήνα, αφόρισε τον Φρειδερίκο Β΄ με τις χειρότερες κατάρες, καλώντας τον Ερρίκο Ράσπε, άρχοντα από την [[Θουριγγία]], να καταλάβει τον αυτοκρατορικό θρόνο. Ο Ερρίκος Ράσπε στάθηκε ανίκανος να καταπολεμήσει τον [[Κορράδος Δ΄ της Γερμανίας|Κορράδο Δ΄]], γιο του Φρειδερίκου Β΄, στη Γερμανία και απεβίωσε το 1247. Νέος υποψήφιος αυτοκρατορικός μνηστήρας έγινε ο [[Γουλιέλμος Β΄ της Ολλανδίας|Γουλιέλμος Β΄]], κόμης της [[Ολλανδία]]ς.
Γραμμή 86 ⟶ 151 :
==Παραπομπές==
<references />
==
*Abulafia, David (1988). Frederick II: A Medieval Emperor. Penguin Press.
*Alio, Jacqueline (2017). The Ferraris Chronicle: Popes, Emperors, and Deeds in Apulia 1096-1228. Trinacria.
*Barraclough, Geoffrey (1984). The Origins of Modern Germany. Norton.
*Cassady, Richard F. (2011). The Emperor and the Saint: Frederick II of Hohenstaufen, Francis of Assisi, and Journeys to Medieval Places. DeKalb: Northern Illinois University Press.
*Cavendish, Richard (December 2000). "Death of the Emperor Frederick II". History Today. 50 (12).
*Davis, R. H. C. (1988). A History of Medieval Europe. Longman.
*Kantorowicz, Ernst (1931). Frederick the Second, 1194–1250., the fundamental scholarly biography
*Maalouf, Amin (1989). The Crusades Through Arab Eyes. Schocken.
*Mendola, Louis (2016). Frederick, Conrad and Manfred of Hohenstaufen, Kings of Sicily: The Chronicle of Nicholas of Jamsilla. Trinacria.
*Masson, Georgina (1957). Frederick II of Hohenstaufen. Martin Secker & Warburg.
*Powell, James M. (April 2007). Church and Crusade: Frederick II and Louis IX. Catholic Historical Review. 93.
*Smith, Thomas W. "Between two kings: Pope Honorius III and the seizure of the Kingdom of Jerusalem by Frederick II in 1225." Journal of Medieval History 41, 1 (2015): 41–59.
*Van Cleve, T. C. (1972). The Emperor Frederick II of Hohenstaufen: Immuntator Mundi. Oxford.
*Wood, Casey A.; Fyfe, F. Marjorie, eds. (2004) [c. 1250]. The Art of Falconry: Being the De arte venandi cum avibus of Frederick II of Hohenstaufen. Stanford: Stanford University Press.
{{s-start}}
| |||